هدف تحقیق حاضر مقایسه خود ادراکی جسمانی دختران و پسران ورزشکار و رابطه آن با انگیزه مشارکت ورزشی بود. جامعه آماری این تحقیق، دانشجویان ورزشکار دانشگاه¬ها و مراکز آموزش عالی مشهد بودند. تعداد 550 پرسش¬نامه به صورت غیر تصادفی در اختیار ورزشکاران قرار گرفت، از این تعداد، 354 پرسشنامه (184 پسر و 170 دختر) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. جمع¬آوری اطلاعات توسط سه پرسشنامه¬ی ویژگی¬های فردی و فعالیت ¬ورزشی، نیمرخ خود ادراکی جسمانی (فوکس و کوربین، 1989) و انگیزه مشارکت ورزشی (گیل و همکاران، 1983) انجام شد. روایی و پایایی پرسشنامه¬های مذکور در تحقیقات متعددی از جمله تحقیق حاضر مورد تأیید قرار گرفته است. در تحقیق حاضر ضرایب آلفای کرونباخ برای خود ادراکی جسمانی و انگیزه مشارکت ورزشی به ترتیب 91/0 و 84/0 محاسبه شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده¬ها علاوه بر آمار توصیفی از آزمون¬ کولوموگروف اسمیرنف برای اطمینان از طبیعی بودن توزیع داده¬ها و آزمون¬های تی استیودنت مستقل، تحلیل واریانس دوطرفه، فریدمن و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. آزمون فرضیه¬ها در سطح معنی¬داری 05/0 > ¬p انجام پذیرفت. نتایج نشان داد که میانگین نمرات خود ادراکی جسمانی ورزشکاران رشته¬های انفرادی از رشته¬های گروهی بالاتر است (024/0 = p) . اما بین میانگین نمرات خود ادراکی جسمانی دختران و پسران ورزشکار تفاوت معنی¬داری یافت نشد (488/0p=). بین میانگین نمرات خود ادراکی جسمانی دختران و پسران رشته¬های انفرادی (936/0p=) و دختران و پسران رشته¬های گروهی (158/0p=) تفاوت معنی¬داری وجود نداشت و مؤلفه¬های خود ادراکی جسمانی برای ورزشکاران اولویت یکسانی داشتند. هم¬چنین میان میانگین نمرات مؤلفه¬های خود ادراکی جسمانی و انگیزه مشارکت ورزشی در ورزشکاران رشته¬های گروهی رابطه معنی¬داری یافت نشد، اما بین میانگین نمرات مؤلفه¬های وضعیت بدنی با آمادگی (024/0p=) شایستگی ورزشی با تخلیه انرژی (047/0p=) در دختران و میان مؤلفه¬های تخلیه انرژی با وضعیت بدنی (035/0p=)، قدرت بدنی (041/0p=) و جذابیت بدنی (012/0p=) و عوامل موقعیتی با قدرت بدنی (034/0p=)، خود ارزشی جسمانی (006/0p=) و موفقیت با جذابیت بدنی (029/0p=)، در پسران رشته¬های انفرادی رابطه معنی¬داری وجود داشت.