این پژوهش به بررسی ساختار برنامه های مناسکی مذهبی درتلویزیون می پردازد . علی رغم اهمیت برنامه های مناسکی مذهبی به نظر می رسد کمتر آثار قابل اعتنایی به این شیوه در تلویزیون کشور ما تولید می شود. از دلایل این ضعف فقدان شناخت علمی، حرفه ای تئوریک در این زمینه است. این پژوهش با شیوه ی اسنادی ومطالعه ی موردی با هدف شناخت عناصر ساختاری برنامه های مناسکی مذهبی انجام شده است . نخست رویکرد ابزارانگارانه وسپس رویکرد فن آوری محور، از دیدگاه های فلسفی، ارتباطی و جامعه شناختی، درباره ی حضور دین در رسانه ی تلویزیون، مورد بررسی قرار می گیرد. پس از آن دیدگاه سوم و بینابینی بامحوریت نظریه همگرایی رسانه های مدرن وسنتی معرفی خواهد شد. توجه به الگوی ارتباطی مناسب برای حضور مناسک مذهبی در تلویزیون از اهمیت زیادی برای انتخاب ساختارمناسب برنامه سازی برخوردار است. به همین جهت مدل ارتباط آیینی در چهارچوب نظریه همگرایی به عنوان الگوی مناسب ارتباطی برای ارائه ی مناسک مذهبی در تلویزیون در نظر گرفته شده است. تعامل ونمایش ایمان مشترک مهم ترین مفاهیم برای درک مدل ارتباط آیینی است. با توجه به اهمیت این مفاهیم، قالب برنامه های زنده تلویزیونی با ویژگیهای ساختاری وبرجسته ی واقعیت نمایی، تعامل و همزمانی، مناسب ترین محمل را برای برقراری یک ارتباط آیینی از طریق ارائه ی یک مناسک مذهبی بوجود می آورد. هم پوشانی ساختار برنامه ی زنده ی تلویزیونی با اقتضائات الگوی ارتباط آیینی این پژوهش را به مهم ترین نتایج خود می رساند. با استفاده از ساختاربرنامه های زنده ی تلویزیونی و مدل ارتباط آیینی می توان محمل مناسبی برای ارئه ی مناسک مذهبی در قالب برنامه های تلویزیونی فراهم آورد.