تفاسیر فارسی از جمله متون نثری هستند که در بسیاری مواقع ، ارزشهای زبانی و ادبی آنها به علّت قالب دینی و علمی این کتب نادیده گرفته شده است ؛ از جمله کاربردهای این متون می توان به استفاده از آنها در زمینه ی آشنایی با قصص قرآن و شیوه ی نگارش و نگرش نویسندگان دوره های نخستین ترجمه و تفسیر فارسی اشاره کرد . در این نوشتار به بررسی ویژگیهای سبکی در زمینه های زبانی ، دستوری ، ادبی و فکری داستان آفرینش آدم (ع) و حوا در تفاسیر کهن فارسی پرداخته ایم . در سطح زبانی ، مسائل کلی مربوط به تلفّظ واژه ها از قبیل حذف و اضافه ، ابدال ، ادغام و قلب را آورده ایم . در بخش دستوری مواردی از قبیل امور مربوط به صرف کلمات و روابط بین جملات ، نشان داده شده است . سطح ادبی این کار اختصاص به معرفی علوم به کار گرفته شده در تفاسیر دارد . علومی چون ، واژه شناسی ، اشتقاق و ریشه یابی کلمات ، صناعات ادبی ، اشارات مفسر به امثال و اشعار فارسی و عربی و ... . در قسمت فکری ، عناصر زیرساختی و فکری متن ، همچون ورود اسرائیلیات و اساطیر به تفاسیر فارسی و تأویلات شخصی مفسران از داستان را مورد تحلیل و بررسی قرار داده و وجوه اشتراک و افتراق تفاسیر در مورد بخشهای مختلف داستان نشان داده ایم .