نگهداری شبکه های وسیع روسازی راهها، با توجه به محدودیت بودجه ها، تعریف یک سیستم مدیریت روسازی را الزامی نموده است. اولویت بندی قطعات روسازی در هر سیستم مدیریت روسازی ، موضوعی اساسی می باشد. روش های مختلفی، از یک درجه بندی ذهنی ساده بر اساس قضاوت مهندسی تا روش های مبتنی بر برنامه ریزی دینامیکی و الگوریتم ژنتیک برای اولویت بندی ابداع گردیده اند. این روش ها، اگرچه تا حد قابل قبولی در رسیدن به هدف اولویت بندی موثر بوده اند، لکن همگی دارای درجه ای از عدم اطمینان می باشند. بنابراین روش تصمیم گیری چندمعیاره فازی در این پایان نامه پیشنهاد گردیده است که میزان تاثیر خرابی های با شدت مختلف در عملکرد روسازی به صورت متغیرهای زبانی برگرفته از نظرات افراد خبره ، به اعداد فازی تبدیل گردیده است. محاسبات مربوط به رتبه بندی قطعات روسازی بر اساس روش های ahp و فازی انجام گرفته و بالاخره نتایج حاصل از این روش ها و نیز روش paver (محاسبه pci) در یک مطالعه موردی با هم مقایسه گردیده اند.