آموزش زبان دوم بدون توجه به مهارت گفت وگو کاری عبث و بیهوده به نظر می رسد. در امر آموزش، زبان آموز باید به نحوی زبان دوم را بیاموزد که بتواند در موقعیت های اجتماعی مختلف سخن بگوید و از این طریق با دیگران ارتباط برقرار کند. در واقع بر پایه این مهارت است که غالباً در اجتماع ارزشیابی می شود. به عبارت دیگر، مردم توانائی زبانی انسان را براساس سخن گفتن می سنجند نه بر پایه خواندن، نوشتن و یا سایر توانائی های زبانی. بر این اساس پژوهش حاضر با هدف تهیه متون گفت وگو بر مبنای روش فعالیت محور تهیه شده است. پژوهش حاضر توصیفی – تألیفی می باشد. فصل چهارم این پژوهش شامل ده درس است. سعی شده عناوین درس ها به گونه ای انتخاب شوند که نیازهای اساسی فارسی آموزان خارجی که در ایران زندگی می کنند لحاظ شود. فعالیت هائی که در این درس ها ارائه شده اند به گونه ای هستند که زبان آموزان را به کارهای گروهی و تولید زبان نسبتاً واقعی وادار می کند. سعی شده به مسائل فرهنگی ایران نیز توجه گردد تا زبان آموزان با فرهنگ ایرانی بیشتر آشنا گردند.