ابوالعطاء کمال الدّین محمود بن علی، متخلص به خواجو، از شعرای بزرگ و بلندآوازه ی قرن هشتم است. شاعری که سخن او از دیرزمان مورد توجه بزرگان شعر و ادب واقع شده است. وی را «نخلبند شعرا» خوانده اند، چرا که در ترکیب کردن ترفندهای بدیعی و بیان و ساخت و پرداخت مضامین نو و جدید، به مرز کمال رسیده بود. از خواجو آثار زیادی بر جای مانده که از جمله ی آن ها دیوان و خمسه ی اوست. خمسه ی خواجو از پنج مثنوی به نام های زیر تشکیل شده است: 1ـ روضهالانوار 2ـ کمال نامه 3ـ گوهرنامه 4ـ همای و همایون 5ـ گل و نوروز. در این پژوهش به بررسی زیبایی شناسانه ی خمسه ی خواجو پرداخته ایم و سعی شده تا زیبایی های این اثر بزرگ، بررسی و ارزش واقعی کار خواجو نشان داده شود. برای نیل به این هدف، ابتدا صنایع بدیعی و سپس، صورخیال آثار مذکور را نقد و بررسی کرده ایم.