کاهش سطح مقطع در اثر خوردگی و تغییرات در کاربری سازه، مقاوم¬سازی در سازه ها را اجتناب ناپذیر کرده اند. روش¬های سنتی مقاوم سازی دارای معایبی از قبیل هزینه بالا، عدم وجود امکان انطباق مواد تقویت کننده بر حالت شکل سازه، عملکرد ضعیف در برابر خستگی و نیاز به نگهداری و کنترل مداوم با توجه به شرایط محیطی هستند. مقاوم سازی توسط مصالح frp عملکرد مناسب تری نسبت به تکنیک های قبلی داشته است . این پایان¬نامه با هدف ارایه مدلهای تحلیلی و تجربی موثر برای بهبود مقاومت اتصال چسبی در مقاوم¬سازی اعضای فولادی تقویت شده با frp انجام یافته است. قسمت تجربی تحقیق متشکل از دو مرحله شامل انجام آزمایش بر روی نمونه¬های برشی دولبه و بدست آوردن رفتار تیرهای تقویت شده در خمش با مدلهای ارایه شده بود. قسمت تجربی اثبات بهبود قابل توجه عملکرد اتصال بین وجهی در نمونه های فولادی تقویت شده با سیستم مورد نظر را در برداشت. عملیات تحلیلی نیز انجام یافته و تنش¬های بین وجهی که بدون شک پارامتر بسیار مهمی در این روش مقاوم¬سازی می¬باشد، بدست¬آمد. نتایج قسمت تحلیلی، انطباق خوبی با برنامه تجربی داشته و نتایج آزمایشگاهی را تایید کرد.