واکسنهای پلاسمیدی موجب ایجاد پاسخهای ایمنی علیه تومور در مدلهای آزمایشگاهی شده است. آنتی ژن مورد استفاده، از میان آنتی ژنهائی که در تومورها به میزان زیاد بیان می شوند، انتخاب شده اند که از جمله این آنتی ژنها می توان از her2/neu نام برد. با این حال، ایمنی درمانی با استفاده از این ملکول کارآئی محدودی داشته است، که به دلیل تحمل ایمنولوژیک به این ملکول می باشد. استراتژی های زیادی مانند اتصال یا تجویز همزمان ژنهای سیتوکینها یا ملکولهای هم تحریک، به منظور افزایش کارآئی واکسن، استفاده شده است. gp96 ملکولی دخیل در پاسخهای ایمنی ذاتی و اختصاصی است. این ملکول و محرک قوی فعال سازی/بلوغ سلولهای دندریتیک و افزایش ترشح سیتوکینهای التهابی می باشد. بر اساس مطالعات قبلی، انتظار می رود که انتهای c از ملکول gp96 بعنوان یک بسته و بطور همزمان، جایگزین ژن سیتوکینها و ملکولهای هم تحریک باشد.در این مطالعه، پلاسمید حاوی ژن انتهای c از ملکول gp96 و ژن her2/neu، به فرم متصل یا جداگانه، به مدل موشی مبتلا به تومور her2/neu مثبت، تجویز و پاسخهای ایمنی ارزیابی شدند. ارزیابی پاسخ ایمنی نشان داد که پلاسمید حاوی ژن انتهای c از ملکول gp96 متصل به ژن her2/neu، و نه تجویز پلاسمیدهای جداگانه حاوی هر یک از ژنها، موجب کاهش سلولهای treg cd4+cd25+foxp3+ در محل تومور، افزایش فعالیت سیتوتوکسیک و ترشح ifn-? شد. نتایج این مطالعه، حاکی از قابلیت ادجوانتی بالای انتهای c از ملکول gp96 در ایجاد یک پاسخ ایمنی قوی، هنگامی که به ژن her2/neu متصل باشد، است. این نتایج همچنین، پتانسیل این ملکول جهت استفاده در کنار دیگر آنتی ژنهای توموری یا باکتریائی/ویروسی را مطرح می کند.