هدف: تومورهای سیستم عصبی مرکزی، 20-15% از تمام بدخیمی های دوران کودکی را تشکیل داده و شایعترین solid tumor ها می باشند. بررسی خصوصیات اپیدمیولوژیک، نتایج نهایی وضعیت بیماران و میزان بقا، به بررسی هر چه بهتر شنا سایی بالینی بیماری و عوامل موثر بر پیش آگهی آن کمک خواهد کرد. روش مطالعه: 198 بیمار کمتر از 15 سال مبتلا به تومورهای بدخیم cns مراجعه کننده به بیمارستان محک طی سالهای 1389-1386 مورد بررسی قرار گرفته و فراوانی خصوصیات اپیدمیولوژیک و میزان بقا و عوامل موثر بر میزان بقا مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: تومورهای cns در جنس مذکر شایعتر هستند (نسبت مذکر به مونث= 1: 71/1). بیشتر مبتلایان در گروه سنی 5 -10 سال (4/42%) قرار داشتند. 2% از کودکان، بیماری زمینه ای داشتند. 5/50% از کودکان حاصل زایمان طبیعی بودند. در 9/38% بیماران حاصل ازدواج فامیلی والدین بودند. در مورد 3/25% از بیماران، سابقه خانوادگی کانسر وجود داشت. بیماری بیشتر کودکان (5/50%) طی مدت 6- 1 ماه از شروع علائم، تشخیص داده شده بود. تومورهای infratentorial (6/67%) و مدولوبلاستوم (8/32%) به ترتیب شایعترین مکان و نوع هیستولوژیک تومورهای بدخیم cns را تشکیل می دادند. تهوع و استفراغ (5/53%) شایعترین علامت بیماری بود. 7/23% از بیماران دچار بیماری متاستاتیک بودند. 7/15% از بیماران دچار عود شدند که شانس عود در تومورهای infratentorial بالاتر بود (03/0=p) و شایعترین زمان عود طی دو سال ا بتدایی از شروع بیماری بود. t?m? (2/22%) شایعترین مرحله بیماری بود. os سه و پنج سا له به ترتیب 45% و 28% به طور کلی و 65% و 16% در مورد مدولوبلاستوم بود. گروه سنی 15-10 سال بهترین میزان بقا را داشتند (01/0=p). همچنین تومورهای infratentorial از بقای بهتری برخوردار بوده (01/0=p) و عود بیماری، میزان بقای سه ساله را کاهش می داد (01/0=p). نتیجه گیری: پس از تعیین فراوانی خصوصیات اپیدمیولوژیک و میزان بقا، مشخص شد که سن، محل تومور و عود از عوامل موثر بر روی میزان بقای تومورهای بدخیم cns هستند.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.