بعد از همه گیر شدن تفکر پست مدرن و اعلام پایان فلسفه، حقیقت و تاریخ از سوی این نوع تفکر، اخیراً جریانی در فلسفه ی قاره ای شکل گرفته استکه پیوند با حقیقت را سرلوحه ی کار فکری خود قرار داده است. مهم ترین نماینده این جریان جورجو آگامبن است. او با تکیه بر متون نظری کلاسیک و بازاندیشی موشکافانه در آن ها ( که از ارسطو، فلسفه قرون وسطی، ابن رشد و ابن عربی شروع می شود و تا هگل، مارکس، باتای، کوژو، فوکو، آرنت و فلسفه یهودی مدرن و همچنین زبانشناسی بنونیست و میلر ادامه می یابد، ولی دو متفکر اصلی برای او بنیامین و هایدگر هستند) و همچنین دخالت نظری در سراسر عرصه نمادین یا همان روح عینی ( از زندگی روزمره، سینما و خیابان گرفته تا دولت، جامعه مدنی، اردوگاه کار اجباری و اقتصاد...) تفکری را عرضه می کند که از بدیع ترین تأملات فلسفی عصر ماست. جایگاه مرکزی هنر، ادبیات، سینما و به طور کلی نقد هنری در قوام بخشیدن تفکر فلسفی وی، نکته ای است که حتی در دنیای آکادمیک غربی نیز مغفول مانده است. این رساله به بررسی وجه زیبایی شناختی این تفکر با توجه به زمینه های اصلی شکل گیری آن، یعنی تفکر بنیامین و هایدگر، می پردازد. اصلی ترین موضوعاتی که ضمن این بررسی مورد بحث قرار می گیرد، مفهوم تخریب زیبایی شناسی و مفهوم ایده نثر است. مفهوم تخریب زیبایی شناسی در نخستین کتاب آگامبن مطرح می شود و نوعی بسط ایده تخریب هایدگری در عرصه زیبایی شناسی است. مفهوم ایده نثر در کتابی تحت همین نام بسط می یابد، و مسئله زبان، بازنمایی و تجارب حدی زبانی را با تکیه بر مفاهیم بنیامینی پی می گیرد، و ازهمین رو به شکل بنیادین تری به مسئله هنر می پردازد. به صورت خلاصه این رساله نقش اساسی مفهوم اصلی تفکر آگامبن، یعنی بالقوگی، را در حوزه زیبایی شناسی منکشف می سازد.