در این پژوهش به بررسی نقش نام اندامهای بدن در واژه سازی و شکل گیری استعاره های زبانی پرداخته شده است. بدین منظور ابتدا فهرستی از نام اندامهای بدن و واژه های مبتنی بر آنها تهیه شده و سپس داده های یافت شده مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته اند. تحلیلهای صورت گرفته، شامل تعیین نوع مقوله و تحلیل ساختواژی، ارائه معادل معنایی، و مشخص کردن وضعیت استعاری واژه ها می باشد. مجموع داده های مورد بررسی 1154مورد است که 49% آنها، از لحاظ نوع مقوله، متعلق به مقوله اسم، و 65% نیز از لحاظ ساختواژی مرکب می باشند؛ علاوه براین، بیش از 60% این واژه ها دارای کارکردی استعاری هستند. تعمیمهایی که از این بررسیها حاصل شده، بیانگر آن است که از میان نام اندامهای بدن، «سر»، «دست»، «دل»، «پا» و «رو» بیشترین کاربرد را در واژه سازی داشته اند. تعدادی از نام اندامها نیز در جریان دستوری شدگی واقع شده و کاربرد حرف اضافه ای یافته اند که از این میان می توان به «سر»، «پشت» و «لب» اشاره کرد. یافته های این پژوهش موید دیدگاه لیکاف و جانسون درباره استعاره می باشد.