این پژوهش با هدف بررسی انتقادی آرای فلسفی و تربیتی هنری ژیرو و امکان کاربست آن در حوزه نظام آموزش رسمی انجام گرفته است.هنری ژیرو به عنوان یک پسامدرنیست انتقادی به بحث در مورد آموزش و پرورش، مسائل آن و راه حل های پیشنهادی می پردازد. مبانی اندیشه های ژیرو را نظریه انتقادی مکتب فرانکفورت یا همان نومارکسیسم و نظریه های پسامدرن تشکیل می دهند. ژیرو با تأسی از اندیشه ی نومارکسیستی به نقد نظام آموزشی در دنیای سرمایه داری می پردازد و معتقد است که این نظام با ساز و کارهای خاص خود زمینه ی استثمار، سرکوب و سلطه را فراهم می آورد. نظریه های پسامدرن نیز ژیرو را به مخالفت با فرهنگ برتر غربی به عنوان روایتی کلان که موجب سرکوب و مسکوت گذاشتن سایر فرهنگ ها می شود، سوق داده است. وی در مقابله با این اشکال سرکوب و سلطه، مشارکت اقلیت ها و فرهنگ های حاشیه ای را پیشنهاد می دهد. معلمان، برنامه ی درسی و در کل نظام آموزشی از دید ژیرو وظایفی فراتر از وظایف سنتی دارند. آن ها باید دانش آموزان را به مثابه شهروندانی منتقد و فعال بار آورند که در ساختن جامعه ای بهتر نقش داشته باشند. در این راستا وی معلمان را روشنفکران تحول آفرین و فضاهای آموزشی را عرصه های روشنفکری عمومی می نامد. در کل می توان گفت که هدف ژیرو مبارزه با انواع سلطه و سرکوب و خلق جامعه ای دموکراتیک تر و عادلانه تر است و برای نیل به این مهم آموزش و پرورش انتقادی را مهم و حیاتی می داند. روش محقق دراین پژوهش تحلیل متون تالیفی هنری ژیرو(کتاب ها و مقالات) بوده است. یعنی محقق با خوانش دقیق متن های متعلق به مولف، مبانی فلسفی آن ها را کاویده است. پس از آن به بررسی انتقادی این مبانی پرداخته و از نظرگاه فیلسوفان آموزشی برای سنجش نقاط قوت و ضعف آن ها بهره گرفته است. روش پژوهش تحلیل محتوا بوده و رویکرد پژوهشگر در این راستا رویکردی انتقادی و با جهت گیری تحلیلی، برای درک متن همراه بوده است. همچنین در این پژوهش، جمع آوری اطلاعات به روش مطالعات کتابخانه ای انجام گرفته است. در پایان محقق به این نتیجه رسیده است که امکان به کارگیری اندیشه های ژیرو در نظام آموزش رسمی وجود دارد.