طبق رصدهای انجام شده از ابرهای مولکولی، یک توزیع چگالی ناهمگن با گستره ای از مقیاس ها رویت شده است. با توجه به محاسبات انجام شده، این امر را نمی توان ناشی از ناپایداری گرانشی دانست و پیشنهاد شده که ناپایداری حرارتی می تواند در تشکیل چنین ساختارهایی موثر باشد. برای این منظور، ناپایداری حرارتی یک ابر مولکولی نوعی را با در نظر گرفتن فرآیندهای پخش دوقطبه و اثر هال مورد بررسی قرار دادیم. در کارهای پیشین، اثر پخش هال به صراحت در نظر گرفته نمی شد، زیرا فرض بر این بود که الکترون ها و یون ها با هم حرکت می کنند. تجزیه و تحلیل خطی نشان داد که محدوده پایداری و آهنگ رشد مدهای ناپایدار شدیداً به نسبت مقیاس زمانی انتشار امواج صوتی به مقیاس زمانی فرآیند های پخشی بستگی دارد. زمانی که مقیاس زمانی پخش هال بزرگتر از (و یا از مرتبه) مقیاس زمانی انتشار امواج صوتی می باشد، تغییر قابل ملاحظه ای را برای آهنگ رشد مشاهده نخواهیم کرد؛ در غیر این صورت، افزایش چشمگیری را برای آهنگ رشد اختلالات به علت حضور پخش هال خواهیم داشت. همان طور که مقیاس زمانی انتشار امواج صوتی بزرگتر از مقیاس زمانی مکانیسم های پخشی می شود، عدد موج اختلالاتی که به ازای آن آهنگ رشد به بیشینه مقدار خود می رسد به سمت مقادیر کوچکتر (طول موج های بلندتر) جابه جا می شود. بنابراین در مقایسه با حالت ایده آل (زمانی که اثرات غیرایده آل به حساب آورده نمی شوند)، محتمل ترین ساختارهایی که به واسطه ناپایداری حرارتی شکل می گیرند، کپه های بزرگتر خواهند بود. نتایج نشان می دهند که اثر پایدار کننده میدان مغناطیسی به واسطه فرآیندهای پخشی به شدت کاهش می یابد و می توانیم نتیجه بگیریم که ساختارهایی در امتداد خطوط میدان مغناطیسی شکل می گیرند. همچنین دریافتیم که محدوده پایداری به واسطه انبساط پس زمینه افزایش می یابد و خودگرانشی دارای اثری پایدار کننده روی مد هم فشار می باشد.