تعدادی از فلزات واسطه شامل nb , v , mo ,w و ta در بالاترین حالت های اکسایش خود قادر به تشکیل کلاسترهای آنیونی حاوی پیوندهای فلز – اکسیژن هستند که به عنوان پلی اکسو متال ها شناخته می شوند. این گونه ها به خاطر تنوع ساختاری و الکترونی و همچنین اهمیت آنها در حوزه های گوناگون نظیر کاتالیزور، دارو و علم مواد بسیار مورد توجه هستند. اگر چه اولین پلی اکسومتال ها در حدود 150 سال پیش گزارش شدند اما این گونه ها ساختارهای جدید، کاربردها و خواص غیر منتظره ای را همچنان از خود نشان می دهند. در حال حاضر بیشترین توجه به این ترکیبات در خصوص شیمی پلی اکسومتال های اَبَرملکول به معنای خود تجمعی گونه های بزرگ از قطعات کوچکتر متمرکز شده است. ساختارهای خیلی بزرگ از آنیون های پلی تنگستات را می توان بر اساس قطعات ناقص از آنیون کگین و ایزومر های آن نشان داد. علاوه بر آنیون کگین، مشتقات ناقص از ساختار ولز- داوسن نیز شناخته شده اند. مهمترین این ترکیبات، مشتقات حاصل از معمول ترین ایزومر ( ایزومر ? از آنیون داوسن ) با دو ساختار تک حفره ای ( 1? و 2? ) و سه حفره ای ناقص می باشند. امکان قرار گرفتن کاتیون های فلزات واسطه در مکان های هشت وجهی روی سطح هتروپلی آنیون های ناقص نظیر [pw11o39]7- و [siw11o39]8- منجر به تشکیل کمپلکس هایی مانند [pw11m(h2o)o39]n- و غیره می شود که شباهت های زیادی به کمپلکس های فلزی از لیگاندهای چندحلقه ای نظیر متالوپورفیرین ها و گونه های مشابه دارند. این تحقیق در خصوص امکان قرار گرفتن یون cd2+ در گونه ی تک حفره ای [?2-p2w17o61]10- می باشد. در این پروژه، ترکیب [?2-p2w17cd(h2o)o61]8- تهیه شده و توسط روش های گوناگون نظیر تجزیه عنصری، 31p و 113cd nmr، ولتامتری چرخه ای( cv) و پراش پودری اشعه - x شناسایی می گردد. نتایج حاصل از این تکنیک ها ساختار ولز- داوسن را برای ترکیب تهیه شده ا?بات می کند.