امروزه موضوع محوری و غالب فلسفه ی مغرب زمین را جیستی و خوانش متن تشکیل داده است و تلاش در دستیابی قواعدعام جهت مهمترین کوشش فلسفی است به همین سبب برخی بر آنند که هرمنوتیک نه تنها دانش مسلط فلسفی رواست بلکه دانش مقتدر در تمام ادوار حیات بشری بوده است شاید نتوان دقیقی از هرمنوتیک به دست داد و یا نخستین کاربرد آن را تعیین کرد ولیکن این دانش در غرب واجد دیرینه ای طولانی است سخن کوتاه کرده و می گوییم که در حقیقت تبیین مولفه های هرمنوتیکی در اندیشه گادامر و بررسی محاورات سقراط محور اصلی این تحقیق است چراکه این محاورات دستاویزی برای دستیازی ما به اندیشه های هرمنوتیکی مستتر افلاطون خواهد یوددر این پژوهش هدف فقط تبیین تاریخچه و بیان مولفه های هرمنوتیکی نیست بلکه همانطور که از عنوان رساله بر می آید بیان مولفه های هرمنوتیکی از دیدگاه گادامر و شرح و بیان این مولفه ها در محاورات افلاطون و قیاس آن با هم است به عنوان نمونه، یکی از این مولفه ها همان دیالکتیک است که از نظر افلاطون دیالکتیک تاج دانش ها محسوب می شود: "سقراط :... دیالکتیک چون تاجی است بر سر همه ی دانش ها و مرد خردمند هیچ دانشی را برتر از آن نمی تواند بر شمارد زیرا حد نهایی دانش همان است". افلاطون شاخص ترین چهره ی هرمنوتیک عهد باستان است ، متفکری که به گادامر امکان داد تا پیوند ذاتی هرمنوتیک و زبان را، که قرن ها مورد غفلت قرار گرفته بود، دوباره نشان دهد . گادامر همچون افلاطون بر این باورست که نشانه های لفظی، تنها گویای پاره ای از آن چه خواهان گفتن آنیم، هستند و لذا کلام بیان شده، همواره مستعد و منتظر آمدن کلام تازه ای است تا کلمه ی درونی را به نحو جامع تری بیان کند .گادامر نیز در کتاب "دیالوگ و دیالکتیک" خود در مقاله ای تحت عنوان "افلاطون و شاعران" این مسئله را مورد تفسیر قرار میدهد. بنابراین این رساله بر مبنای بررسی چهار محاوره از محاوره های افلاطون ، می کوشد به دو پرسش پاسخ دهد: 1) چگونه افلاطون عناصر هرمنوتیکی را در محاورات خویش به کار برده است ؛ 2) آیا دیدگاه هرمنوتیکی وی با دیدگاه گادامر همانند است؟