چکیده کوروش دوم در سال 550 ق.م. شاهنشاهی هخامنشیان را بنیانگذاری نمود. او به سرعت حکومتهای مقتدر روزگار خویش که برای رقابت با حکومت نو بنیان هخامنشی متحد شده و برخاسته بودند، ساقط و سرزمین هایشان را به قلمرو خود افزود .کوروش سیاست خارجی حکومت خود را بر مدارا و خوش رفتاری با پادشاهان و ملل مغلوب قرار داد. در دوره ی داریوش اول امپراتوری هخامنشی به اوج وسعت و قدرت خود رسید . او شورش های داخلی را فرو نشاند و سپس امور مصر را سامان بخشید . در این دوره نیز سیاست خارجی ایرا ن فتح سرزمین ها با نیروی نظامی و لشکر کشی و سپس تسامح و تساهل با اهالی سرزمین تصرف شده بود . اردشیر اول با درایت خاص خود دریافت که دیگر نمی توان با نیروی سپاه و شمشیر بر سرزمین یونان که با مرکز امپراتوری فاصله زیادی داشت تسلط یابد .او سیاست خارجی هخامنشیان را مورد تجدید نظر قرار داد و گزینه لشکرکشی مسلحانه به سمت یونان که در زمان داریوش بزرگ و خشایارشا دنبال شده بود را متوقف کرد و در عوض از سکه های زرین پارسی برای جلب رضایت فرمانداران دولت – شهرهای یونان و فریب آنها استفاده نمود . چرخش اساسی هخامنشیان در سیاست خارجی و ادامه سیاست های اردشیر اول در دوره ی اردشیر دوم پیگیری شد و سرانجام در همین دوره نتیجه داد و سکه پارسی بر سلاح یونانی پیروزشد و بزودی اردشیر دوم با بستن عهدنامه «آنتالسیداس» خواسته های خود را بر اسپارت تحمیل نمود . با سرازیر شدن سیل سپاه اسکندر به سوی قلمرو هخامنشیان ، دیگر سیاست تفرقه اندازی به وسیله سکه های پارسی کارگر نبوده و اکنون امپراتوری نیازمند سپاهیان رزم دیده و مستعد جنگ بود ، اما به دلیل ناتوان بودن در مقابله با هجوم یونانیان ، آن هم به دلیل عدم بهره برداری صحیح از وضع موجود زمان خویش به منظور قدرت یافتن و آمادگی نظامی برای هجوم احتمالی دشمن ، سرانجام داریوش سوم در سه نبرد پیاپی شکست خورد و آفتاب دولت هخامنشیان برای همیشه غروب کرد . در هر حال در این پژوهش تلاش بر آن است با استفاده از شیوه پژوهش های تاریخی و با استناد به منابع یونانی و پژوهش های اخیر پیرامون روابط ایران و یونان در دوره هخامنشیان به بررسی روابط و سیاست های هخامنشیان در رابطه با یونان و دیگر سرزمین ها از زمان پادشاهی اردشیر دوم به بعد پردازدیم .