"به انگلیسی چگونه می توانیم بنویسیم؟" این پرسشی است که اغلب مدرسان نگارش در کلاس های مقاله نویسی دانشجویان مقطع کارشناسی که زبان مادری آنها زبانی به غیر انگلیسی می باشد، با آن مواجه می شوند. از دهه هفتاد میلادی اندک پیشرفتی علی رغم تعمق در یافتن پاسخ این پرسش برای ارائه راهکار عملی جهت یافتن بیان شخصی نویسنده در نگارش صورت گرفته است. تحقیق حاضر به این مسئله می پردازد که دانشجویان رشته زبان و ادبیات انگلیسی مقطع کارشناسی چگونه منزلت و موضع خود را به عنوان نویسنده مقاله های علمی خود در می یابند. به این ترتیب، چهارچوب تعلیم در این تحقیق برپایه استانداردهای مقاله نویسی از نقطه نظر ترابیان و درک نگارش به عنوان خلق یک هنر از دیدگاه گریوز و کامرون قرار دارد که چگونه نویسنده تلاش برای احراز حق نوشتن را دوباره/ می آموزد. با در نظر گرفتن چنین نگارشی که حضور نویسنده را در بر می گیرد، هدف مطالعه کیفی این اقدام پژوهی مشاهده چگونگی برچیده شدن باورهای منفی نظیراحساس عدم شایستگی لازم برای اظهار نظرو بیان عقیده در زبان دوم و ناتوانی نوشتن به زبان علمی رشته خود توسط یادگیران نگارش می باشد. به علاوه، مطالعه حاضر می کوشد تا تجربه ها، چالش های زبانی و تردیدهای یادگیران نگارش را طی فرآیند نگارش به عنوان یک هنر شناسایی کرده و مورد بررسی قرار دهد. برای انجام این تحقیق،40 نفر از دانشجویان زن رشته زبان و ادبیات انگلیسی در مقطع کارشناسی دردانشگاهی واقع در شمال تهران در طول یک سال تحصیلی مورد مطالعه قرار گرفتند. مشاهده تمام وقت کلاسی به مدت 2 نیم سال تحصیلی در دو کلاس "نگارش پیشرفته" و "مقاله نویسی" صورت گرفت. داده های پژوهش از مطالعه چندباره بیش از 60 ساعت مشاهده کلاسی و ضبط و دست نویس گفتگوهای کلاسی، بیش از 20 ساعت مصاحبه ضبط و دست نویس شده وهمچنین بیش از 800 صفحه اسناد نوشته توسط یادگیران نگارش به زبان انگلیسی به دست آمده تا به پیدایش مضامین تحقیق کمک کند. نتایج تحقیق نشان داد که چگونه موضع گیری بی طرفانه دانشجویان دربرابرانتخاب موضوع، موانع نگارش وسرقت ادبی به نویسندگی و خلق نقدهای ادبی ابتدایی تغییر یافت درحالی که تردیدها و مورد انتقاد قراردادن نوشته ها توسط خود یادگیران نگارش متوقف گردید و آنها قدرت نوشتن را دوباره/ به دست آوردند.