روش تاخیر زمانی یکی از روش?های اصلی کنترل آشوب می?باشد که در آن نیروی کنترلی متناسب با اختلاف سیگنال خروجی سیستم با مقدار تاخیریافته آن، به سیستم اعمال می?شود تا آنرا از حالت آشوبی خارج کرده و به صورت دوره?ای درآورد. این روش علی رغم سادگی عملکرد بسیار خوبی در بسیاری از موارد عملی دارد اما در برخی از سیستم?ها زمان رسیدن سیستم به هدف کنترلی یا همان زمان نشست طولانی می?باشد. در این رساله جهت کم کردن زمان نشست در روش تاخیر زمانی برای کلاس خاص از سیستم?های آشوبی، دو راهکار ارائه گریده است. در راهکار اول نیروی کنترلی یا همان ورودی سیستم به صورت تابع غیرخطی از خطا (اختلاف سیگنال با مقدار تاخیریافته آن) به گونه?ای به سیستم اعمال می?شود که زمان نشست را کاهش دهد. راهکار دوم بر اساس سنکرون?سازی با داده?های ذخیره?شده می?باشد. لذا ابتدا سنکرون?سازی آشوب مختصراً توضیح داده شده است و روشی تطبیقی جهت کنترل آشوب با سنکرون?سازی ارائه گردیده است که در آن سیستم دوره?ای ارباب با استفاده از دیاگرام دوشاخگی بدست می?آید. پس از آن راهکار دوم کاهش زمان نشست در روش تاخیر زمانی ارائه گردیده است. در این راهکار ابتدا سیستم دوره?ای ارباب با تکرار داده?های بدست آمده از روش تاخیر زمانی ساخته می?شود و سپس جهت تبدیل سیستم آشوبی به سیستمی دوره?ای، آن سیستم با سیستم دوره?ای یافت شده سنکرون می شود. در این روش نیروی کنترلی بر اساس خطا که اختلاف سیگنال خروجی سیستم آشوبی با سیگنال متناظر سیستم دوره?ای می?باشد، اعمال می?گردد. این سیگنال خطا نسبت به سیگنال خطای استفاده شونده در روش تاخی زمانی، تعبیر بهتری از فاصله حالات سیستم تا مدار دوره?ای مورد نظر را ارائه می?دهد. همچنین در این راهکار بر خلاف روش تاخیر زمانی، در ساختار کنترل?کننده تاخیر وجود ندارد. از آنجا که این راهکار مساله کنترل آشوب را به مساله سنکرون?سازی دو سیستم آشوبی دارای ساختار مشابه تبدیل می?کند، به کمک آن می?توان از روش?های مختلف موجود در زمینه سنکرون?سازی جهت کنترل آشوب استفاده کرد.