چکیده منطقه مورد مطالعه در جنوب شرقی زون ساختاری زاگرس قرار دارد. این محدوده در جنوب خمیدگی شمالی-جنوبی تراست اصلی زاگرس و زون برشی دهشیر واقع شده است. ویژگی های هندسی و جنبشی ساختارهای اصلی و رسوبات دوران چهارم در منطقه مورد بررسی قرار گرفته شده اند.. ساختارهای اصلی به دو دسته چین ها و شکستگی ها تقسیم شده اند. روند و ساز و کار گسل ها، نوع و روند درزه ها در شکستگی ها، اثر محوری و جهت خمش در چین ها و همچنین جنس و ضخامت توالی رسوبات مورد بررسی قرار گرفته شده اند. تحلیل ساختارهای منطقه نشان داد که: روند غالب گسل های راستالغز راستگرد تقریبا n-s و گسل های راستالغز چپگرد با ene-wsw، گسل های معکوس با روند nw-se می باشد. شیب برخی از گسل های معکوس در جهتsw می باشد. این جهت شیب برخلاف جهت عمومی شیب گسل ها در زون ساختاری زاگرس (ne) می باشد. این باعث حذف یال شمال شرقی برخی چین های منطقه با روند nw-se شده است. گسل های معکوس موازی، چین خوردگی مرتبط با آنها، تغییر در توالی رسوبات در عمق و تفاوت رسوبات سطحی در مناطق مجاور در قسمت ده خیر یک منطقه فشارشی محلی در این قسمت را نشان دادند. ساختار ها در شمال منطقه در محدوده ایج و سلطان شهباز از جمله گسل های نرمال با روند غالب ese-wnw، گرابن ها، درزه های کششی و توالی ریز شونده رسوبات با گرد شدگی و نظم کم یک محیط کششی محلی را نشان دادند. خمش های شمالی –جنوبی و خاوری-باختری مشاهده شده در چین های منطقه با روند غالب nw-se به ترتیب در اثر گسل های راستا لغز با روندهای تقریبا شمالی-جنوبی و خاوری-باختری می باشند. همچنین رخنمون سازند های قدیمی با آرایش پلکانی در قسمت مرکزی منطقه در اثر گسل های راستا لغز می باشند. تحلیل و ایجاد ارتباط منطقی بین ساختارها و شواهد برداشت شده همگی موید اثر جنبش راستا لغز راستگرد در منطقه داراب می باشند که باعث ایجاد روندهای ساختاری متفاوت در زون ساختاری زاگرس در این منطقه شده اند. واژگان کلیدی: تحلیل ساختاری، داراب، گسل های امتداد لغز، تراست، خمش، بالا آمدگی محلی