هدف: هدف تحقیق حاضر بررسی اثر یک جلسه تمرین هوازی و بی هوازی در هوای آلوده ناسالم بر عملکرد ریوی می باشد. روش کار: دراین تحقیق 20 دانشجوی سالم به صورت تصادفی به دو گروه، تمرین (10 نفر) با دامنه سنی 0/4± 22/4 سال و کنترل (10 نفر) با دامنه سنی 0/554± 22/8سال تقسیم شدند. گروه تمرین و کنترل فعالیت هوازی (به مدت 20 دقیقه با شدت 50 دور در دقیقه و توان 100 وات) و پس از سه هفته استراحت، مجددا تمرین بی هوازی (به مدت 21 دقیقه با شدت 70 دور در دقیقه و با توان 285 وات به مدت 1 دقیقه فعالیت و 2 دقیقه استراحت با 7 تکرار) روی دوچرخه کارسنج انجام دادند. گروه کنترل و تمرین در حین اجرای هر تمرین به ترتیب در معرض هوای مجاز 100psi= (mg/m29co=،µg/m2 2/0so2=،µg/m2 2/0 no2=، ppb60=o3 و g/m3156=10pm) و ناسالم 200psi= (mg/m216co=،µg/m2 0/3so2=،µg/m2 2/0no2=، ppb60=o3 و g/m3219=10pm) قرار گرفتند. آزمون عملکرد ریوی قبل، بلافاصله (پس آزمون اول) و 24 ساعت بعد (پس آزمون دوم) از اجرای هر تمرین اجرا شد. یافته ها: نتایج نشان داد که فعالیت هوازی در هوای آلوده ناسالم بر پس آزمون اول و دوم فاکتورهای ,fev1 fvc و %75-25 fef تأثیر معنادار، ولی بر پس آزمون اول و دوم فاکتور fvc/fev1 تأثیر معناداری نداشت (0/05p>). فعالیت بی هوازی در هوای آلوده بر پس آزمون دوم فاکتورهای fvc و پس آزمون اول %75-25 fefتأثیر معنادار، ولی بر پس آزمون اول fev1، fvc و پس آزمون دوم فاکتور fev1 و پس آزمون اول و دوم فاکتور fvc/fev1 تأثیر معناداری ندارد (0/05p>). در مقایسه بین پاسخ های عملکرد ریوی در فعالیت هوازی و بی هوازی در پس آزمون اول و دوم فاکتورهای ,fev1 %75-25fef و پس آزمون دوم فاکتور fev1/fvc تفاوت معناداری مشاهده شد و بین پس آزمون اول و دوم fvc و پس آزمون اول fev1/fvc تفاوت مشاهده نشد (0/05p>). بحث و نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرین بی هوازی نسبت به تمرین هوازی در هوای آلوده ناسالم باعث افت کمتری در فاکتورهای عملکرد ریوی می شود.