حجاب و پوشش یکی از دستورات مسلم دین اسلام است و در تاریخ و فرهنگ ایران هم ریشه ای دیرینه دارد. حجاب اسلامی رکنی مهم از هویت اعتقادی و اجتماعی زنان جامعه ایرانی بوده است و مبارزه با آن در مسیر تلاش به منظور زدودن گرایش دینی جامعه ایرانی تلقی شده است. مخالفت با حجاب به قبل از دوره پهلوی بازمی گردد. از عصرقاجار و مشروطه مساله آزادی زنان در غرب و به دنبال آن تضییع حقوق زنان در ایران مورد تاکید غرب گرایان قرار گرفت .آنان به مبارزه با برخی مظاهر دینی به ویژه حجاب پرداختند و خواهان رسیدن به سبک نوین آزادی به مفهوم غربی آن بوده و حجاب را مانع این امر قلمداد کردند. از جمله این افراد می توان به سیاحان ایرانی که غرب را دیده و شیفته آن شده بودند، برخی از نشریات غرب گرا و نیز شاعرانی چون ایرج میرزا ،عارف قزوینی و میرزاده عشقی اشاره کرد. موج وسیعی از این مخالفتها از سالهای 1344ق/1304ش به بعد خود را نشان داد.این پایان نامه که محدوده زمانی 1324 تا 1344ق /1285-1304ش را دربرمی گیرد ،با استفاده از اسناد و منابع موجود در پی شناخت زمینه هایی است که به بروز موج وسیع مخالفت با حجاب درسالهای پس از مشروطه و اوایل دوره پهلوی منجر گردیده است.