در این مطالعه به بررسی نقش مخارج r&d داخلی و واردات تکنولوژی بر ارزش افزوده در صنایع بزرگ ایران، طی دوره زمانی 1385-1373 پرداخته شده است. برای این منظور از مدل های رشد درون زا که در آن تولید تابعی از تعداد شاغلان، موجودی سرمایه فیزیکی، r&d داخلی و واردات سرمایه ای-واسطه ای در نظر گرفته شده، استفاده گردیده است و مدل مزبور به روش داده های تابلویی برای بیست و یک گروه صنعتی برآورد شده است. پس از انجام تحلیل های حساسیت، نتایج به دست آمده نشان می دهند که طی دوره مزبور، r&d داخلی و واردات سرمایه ای-واسطه ای تأثیر مثبت و معنی داری بر ارزش افزوده صنایع مورد بررسی داشته اند؛ به طوری که تاثیر r&dداخلی بر ارزش افزوده صنایع بزرگ از واردات سرمایه ای-واسطه ای بیشتر بوده است. همچنین یافته های تحقیق بر نقش مثبت سرمایه انسانی در جذب تکنولوژی های وارداتی و متعاقباً افزایش ارزش افزوده صنایع مورد بررسی تاکید دارند. لذا توصیه های سیاستی این مطالعه، حمایت دولت از فعالیت های r&d صنایع بزرگ، توجه ویژه به کمیت و کیفیت سرمایه انسانی مورد نیاز صنایع و افزایش مناسبات تجاری با کشورهای صنعتی و رهبران تکنولوژی می باشند.