اتخاذ روش مناسب برای آموزش فیزیک و در حالت کلی آموزش علوم بسیار حائز اهمیت است چرا که علاقمند کردن شاگردان به شناخت محیط زندگی خود و پژوهش در آن یکی از اهداف اصلی آموزش علوم می باشد. آموزش علوم بایستی به رشد مهارتها و نگرشهای لازم در دانش آموزان به منظور شناخت ابعاد علمی دنیای پیرامونشان منجر شود. یکی از مهمترین دلایل کاهش انگیزه شاگردان نسبت به برخی مواد درسی و از جمله فیزیک عدم انتخاب صحیح و مناسب روشهای تدریس است که طی آن شاگردان برای یادگیری برانگیخته نمی شوند و نسبت به آن غیر فعال و بی تفاوت می مانند در حالیکه اگر موقعیت کلاس و ذهنیت فراگیران آن مورد توجه معلم باشد می تواند در کار خود موفق تر جلوه نماید. پژوهش حاضر از نوع تحقیقات شبه آزمایشی است که در گروه کنترل از روش تدریس سنتی و در گروه آزمایش از روش تدریس مبتنی بر استفاده از تاریخ فیزیک استفاده شده است. برای سنجش دانش و نگرش شاگردان در پیش آزمون و پس آزمون به ترتیب ازآزمون نقشه مفهومی و پرسشنامه نگرش سنج استفاده شده است. در این تحقیق تأثیر روش تدریس مبتنی بر استفاده از تاریخ فیزیک بر دانش و نگرش شاگردان در مقایسه با روش معمول و همچنین رابطه بین دانش و نگرش شاگردان مورد بررسی قرار گرفته است. برای بررسی رابطه بین دانش و نگرش شاگردان از آزمون همبستگی پیرسون و بقیه فرضیه ها ازآزمون تی تست دو نمونه ای مستقل استفاده گردیده است. نتایج تحقیق حاکی از آن است که آموزش تاریخ فیزیک تأثیر مثبت بر دانش و نگرش شاگردان دارد و بین دانش و نگرش شاگردان رابطه معنادار وجود دارد.