چکیده: قیصر امین پور یکی از مطرح ترین شاعران دهه ی شصت تا هشتاد خورشیدی است و بیشترین و مهمترین اشعار خود را در قالب شعر نو نیمایی سروده است. در سطح «زبانی» او شاعری آگاه و مسلط بر زبان فارسی است، و زبان او اگر چه در کاربرد کلمه و ساختار نحوی جملات نگاهی به سبک خراسانی دارد که به آن فخامت خاصی می دهد اما چندان ثقیل و پیچیده نیست و حتی علاقه شدید شاعر به قافیه و اوزان نرم و سهل، خوانش شعر او را روان و سهل می کند. در سطح «ادبی» شاعر با ادبیات سنتی آگاه و آشناست و دل بستگی هایش در این زمینه دست او را در استفاده از آرایه های ادبی بازنهاده است اما در بیان و بدیع او نگاهی متکلفانه دارد و اگر چه از جناس تا ایهام را به کار گرفته است اما شعر او شعری مصنوع به شمار نمی آید. امین پور به «طبیعت» و «تشبیه» علاقه فراوانی دارد و ما می توانیم در تمام اشعارش طبیعت را در صورتهای مختلف ببینیم و انواع تشبیه را می توان در شعر او یافت و این امر باعث شده است که خواننده به راحتی موضوع اشعار او را بفهمد و به سادگی با شعر او هماهنگ شود. «موسیقی» در شعر امین پور حضوری چشمگیر دارد و بیشتر شعرهای او قافیه های زیبا و وزن های ساده و روان دارد و به این خاطر اشعار او ریتمیک است. در سطح «فکری» امین پور شاعر انقلاب و جنگ است و به خصوص در دو مجموعه ی اول خود یعنی «تنفس صبح» و «در کوچه ی آفتاب» موضوع دیگری جز انقلاب و جنگ اختیار نکرده است اما در مجموعه های اخیر خود یعنی «آینه های ناگهان»، «گلها همه آفتابگردانند» و «دستور زبان عشق» شاعر تغییر رویه داده است و این تغییر رویه به این دلیل نیست که شاعر از آرمان های انقلابی خود دور افتاده است بلکه تحول در اجتماع موضوع شعر او را نیز متحول کرده است تا جایی که این تحول شعر او را به تکامل رسانده است.