هدف از این تحقیق طبقه¬بندی لندفرم¬ها با استفاده از روش فازی بر مبنای پارامتر¬های مورفومتریک در ارتفاعات زاگرس واقع در ایران است. ابتدا بهترین مقیاس با استفاده از دو روش معادله درجه دوم و lifting برای مدل رقومی ارتفاع (dem) به منظور استخراج پارامتر¬های مورفومتریک تعیین شد. نتایج نشان داد که استفاده از روش lifting برای تعیین مقیاس در مقایسه با روش معادله درجه دوم دارای دقت بیشتری می¬باشد. از ویژگی¬های بارز این مدل این است که همه¬ی ساختارها در یک حوضه فضایی بررسی می¬شود. همچنین دارای دقت بالایی در حفظ دقیق پروفیل سطح از نظر شکل موج و دامنه موج بدون تخریب مرز می¬باشد. سپس از دو روش فازی و شاخص موقعیت توپوگرافی (tpi) به منظور طبقه¬بندی لندفرم¬ها استفاده شد. به منظور ارزیابی صحت هر یک از روش¬ها از نقشه¬های زمین¬شناسی منطقه مورد مطالعه استفاده شد. نتایج بدست آمده نشان داد که طبقه¬بندی لندفرم¬ها با استفاده از روش فازی دارای دقت بیشتری نسبت به روش tpi است. در روش tpi ارتفاع هر سلول در یک dem با توجه به میانگین ارتفاع نقاط همسایگی در نظر گرفته می¬شود. همچنین در این روش به جای استفاده از شیب به عنوان یک ورودی برای طبقه¬بندی لندفرم¬ها از dem استفاده می¬شود. در حالیکه در روش فازی تعیین شیب منطقه مورد مطالعه، اولین مرحله در طبقه¬بندی لندفرم¬ها محسوب می¬شود. همچنین در این روش، با تعریف تابع عضویت برای هر یک از طبقات لندفرم، تغییرات لندفرم¬ها به صورت پیوسته در نظر گرفته می¬شود. طبقه¬بندی لندفرم¬ها با استفاده از روش tpi با مقیاس معادله درجه دوم دارای دقت 59 درصد می¬باشد. در حالیکه طبقه¬بندی لندفرم¬ها بر مبنای تئوری فازی با مقیاس lifting دارای دقت 81 درصد است. همچنین طبقه¬بندی لندفرم¬ها با استفاده از روش فازی با مقیاس معادلات درجه دوم و روش tpi با مقیاس lifting دارای دقتی برابر 63 و 54 درصد به ترتیب می¬باشد. در کل نتایج نشان می¬دهد که روش فازی دارای دقت بالاتری نسبت به روش tpi برای طبقه¬بندی لندفرم¬ها می¬باشد.

امروزه نمونه های بیشماری از خسارات جبران ناپذیر به خاطر بی توجهی و عدم استفاده صحیح از منابع آبی– خاکی، به منابع طبیعی وارد شده است. ارزیابی تناسب اراضی برای تعیین درجه سازگاری اراضی برای یک نوع بخصوص از انواع استفاده ها بکار برده می شود. هدف از این تحقیق ارزیابی تناسب اراضی به روش فازی در محیط gis و مقایسه آن با روش پارامتریک جهت کشت گندم در منطقه شاوور در شمال استان خوزستان بود. برای ارزیابی تناسب اراضی ابتدا نقشه های رستری مربوط به پارامتر های موثر در تناسب اراضی (بافت و ساختمان، شیب، پستی و بلندی، شوری، قلیائیت، ph، گچ، کربنات کلسیم و خیسی خاک) با روش idw تهیه گردید. از تابع con در محیط arcgis برای فازی کردن هر یک از ویژگی های موثر در تناسب اراضی گندم استفاده شد. برای تهیه نقشه نهایی تناسب اراضی به روش فازی از تکنیک ahp برای وزن دهی به لایه ها استفاده گردید. در روش پارامتریک با بکارگیری جدول نیاز های خاک، زمین و اقلیم sys، درجه بندی برای هر یک از خصوصیات خاک انجام گرفت. در نهایت با توجه به جدول مربوط به مقادیر عددی شاخص برای کلاس های مختلف تناسب اراضی، کلاس های تناسب اراضی برای هر یک از واحد های خاک تهیه شد. برای مقایسه این دو روش و انتخاب روش برتر از ضریب kappa استفاده گردید. با توجه به کوچک بودن ضریب کاپا در مقایسه انجام شده، مشخص شد که این دو روش دارای اختلافاتی با یکدیگر هستند. برای انتخاب روش برتر از نقاط شاهد استفاده شد. نتایج برتری روش فازی را نسبت به روش پارامتریک نشان داد.