برای تعیین مکان ژن های مسئول سازگاری در جو، 9 لاین شامل 7 لاین گندم مهندسی شده که واجد کروموزوم اضافی از جو بودند در طرح بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار طی 2 سال و تحت شرایط تنش رطوبتی و نرمال کشت شدند. داده ها شامل، داده های آماده دو محیط تنش و بدون تنش آزمایشی دیگر بر روی لاین های مذکور در سال 86 و 5 محیط سال های 87 (تنش و بدون تنش) و 88 (تنش اول و دوم و بدون تنش) بود. به دلیل در دسترس نبودن داده های خام دو محیط معنی دار شد و با موجود بودن میانگین ژنوتیپ ها در دو محیط سال 86، جمعاْ محصول 7 محیط تجزیه پایداری شد. از روش های ناپارامتری شامل روش هان، تنارازو، کنگ، مجموع رتبه و gsi، روش های پارامتری تک متغیره شامل واریانس محیطی رومر، ضزیب تغییرات ژنوتیپی، اکووالانس رسک، واریانس پایداری شوکلا، روش ابزهارت و راسل، ضریب تشخیص، روش چند متغیره امی و در نهایت شاخص های تحمل به خشکی استفاده شد. تنها 3 ژنوتیپ 3 و 4 و گیرنده عملکرد بیش از میانگین کل داشتند. از نظر آماره های ناپارامتری ژنوتیپ های 4 و 6 پایدار بودند. در آماره های تک متغیره پارامتری بجز واریانس محیطی رومر ژنوتیپ 4 پایدارترین ژنوتیپ و ژنوتیپ 6 نیز پایدار بود. در تجزیه امی تنها مولفه اول معنی دار گشت که 64 درصد از تغییرات مجموع مربعات اثر متقابل ژنوتیپ در محیط را توجیه می کرد. با توجه به مقدار پایداری امی و بای پلات های رسم شده ژنوتیپ 4 پایدار و سازگار به شرایط بدون تنش بود و ژنوتیپ 3 و 4 عملکرد بالایی در شرایط رطوبتی و بدون تنش داشتند. در مجموع با توجه به روش های مذکور کروموزوم کروموزوم 3 در جو حامل ژن های سازگاری به شرایط تنش و کروموزوم 4 جو حامل ژن های سازگاری و پایداری می باشند که می توان این کروموزوم ها را برای نقل و انتقالات سیتوژنتیکی جهت ارتقاء پایداری و سازگاری به شرایط متغیر محیطی و مقاومت به خشکی به غلات دیگر مورد استفاده قرار داد.