هدف پژوهش حاضر، بررسی اثرات درمانی روش های درمان حساسیت زدایی از طریق حرکت چشم و بازپردازش، دارویی و شناختی در کاهش علائم اضطراب صفت و حالت در افراد مبتلا به اختلال اضطراب بوده است. برای این مقصود چهل نفر به عنوان گروه های نمونه به صورت تصادفی در چهار گروه ده نفره ی درمانی حساسیت زدایی از طریق حرکت چشم و بازپردازش، دارویی، شناختی و گروه کنترل جایگزین شدند. متغیر مستقل، روش های درمانی، طی هشت جلسه بر روی گروه های درمانی به اجرا در آمده است. گروه کنترل هیچ مداخله ای را دریافت نکرد. اجرای پس آزمون بر روی گروه های آزمایشی و کنترل، در یک زمان، یعنی یک هفته بعد از اتمام مداخله های درمانی انجام شد. در راستای تأیید احتمال اثربخشی بیشتر روش درمانی حساسیت زدایی از طریق حرکت چشم و بازپردازش نسبت به روش های شناختی و دارویی در کاهش اضطراب کل، صفت و حالت با تعامل جنسیت و بدون تعامل جنسیت، شش فرضیه مطرح شده است. طرح پژوهش نیمه آزمایشی و ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه ی اضطراب صفت ـ حالت اشپیل برگر با اعتبار و روایی کافی بوده و روش های آماری مورد استفاده جهت تجزیه و تحلیل داده ها، تحلیل کواریانس و آزمون تعقیبی شفه بوده است. نتایج بدست آمده حاکی از آن است که هر سه روش درمانی در کاهش اضطراب کل، حالت و صفت تأثیر دارد، اما روش درمانی حساسیت زدایی از طریق حرکت چشم و بازپردازش نسبت به تکنیک های درمان شناختی و دارویی از اثربخشی بیشتری برخوردار است. روش های درمان دارویی و شناختی در کاهش اضطراب کل، حالت و صفت دارای اثربخشی یکسانی هستند.