چکیده: علی رغم وجود گزارشات متعدد در مورد اثرات مفید تحریک الکتریکی بر ترمیم زخم، هنوز پارامترهای مناسب تحریک الکتریکی برای ترمیم زخم تعیین نشده است. بدون فهم روشنی از مکانیزم های اصلی تأثیرگذاری تحریک الکتریکی بر ترمیم زخم نمی توان پارامترهای مناسب تحریک الکتریکی را برای ترمیم زخم تعریف کرد. در این مطالعه اثر دو شدت حسی ( جریان dc با شدت 600 میکروآمپر) و حرکتی ( جریان monophasic با شدتی در حد انقباض عضله) جریان کاتدال بر آزادسازی فاکتور رشد اندوتلیال عروقی، پتانسیل جراحت، سطح زخم و قدرت کششی بافت بررسی شد. 78 سر موش صحرایی، نژاد اسپراگ دالی به وزن 400-300 گرم، به صورت تصادفی در یک گروه کنترل و دو گروه آزمایش (حسی و حرکتی) قرار داده شدند. زخم تمام ضخامت پوستی در فاصله یک سانتی متری از ستون فقرات پشتی حیوان ایجاد شد. در گروههای آزمایش، تحریک الکتریکی (شدت حسی و حرکتی) به مدت یک ساعت به صورت یک روز در میان تا سه هفته اعمال گردید. پتانسیل تفاضلی سطحی موضع زخم، قبل و بلافاصله پس از ایجاد زخم و نیز یک روز در میان تا سه هفته اندازه گیری شد. همچنین اندازه گیری سطح زخم در طی پروسه التیام و آزمون تنسیومتری نیز در روز 21 انجام شد. مقدار فاکتور رشد اندوتلیال عروقی در روزهای 3 و 7 پس از زخم اندازه گیری شد. نتایج نشان داد در روز هفتم پس از زخم، مقدار فاکتور رشد اندوتلیال عروقی در موضع زخم به طور معنی داری در گروه حسی بیشتر از گروههای دیگر بود (05/0p<). بازگشت پتانسیل آسیب به سطح پایه قبل از آسیب و بسته شدن سطح زخم در گروه حسی سریعتر از گروههای دیگر رخ داد هرچند بین گروهها اختلاف معنی داری وجود نداشت (05/0p>). در گروه حرکتی، افزایش شدت تحریک تا حد حرکتی سبب افزایش غیرمعنادار stiffness بافت زخم شد. براساس نتایج بدست آمده، افزایش آزادسازی فاکتور رشد اندوتلیال عروقی در موضع زخم توسط تحریک الکتریکی حسی ممکن است یکی از مکانیزم های تأثیرگذاری این نوع تحریک الکتریکی در تسریع ترمیم زخم باشد.