پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش نشست های خانوادگی مبتنی بر رویکرد آدلر – درایکورس به والدین بر روی خودکنترلی دانش آموزان انجام گرفت. بر این اساس، فرضیه پژوهش شامل: آموزش نشست های خانوادگی مبتنی بر رویکرد آدلر – درایکورس به والدین و بررسی اثربخشی آن بر افزایش خودکنترلی دانش آموزان بود. در این پژوهش از روش نیمه آزمایشی استفاده شده است جامعه آماری آن پژوهش کلیه والدین دانش آموزان پسری است که در مقطع دبستان مشغول به تحصیل بودند. حجم نمونه این پژوهش، والدین 30 نفر از دانش آموزان سال اول بود که به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. برای جمع آوری داده ها از مقیاس اندازه گیری خودکنترلی (scrs) که توسط کندال و ویلکاکس تهیه شده، استفاده گردید ضریب پایایی این مقیاس با استفاده از فرمول آلفای کرونباخ 98/0 و از روش بازآزمایی 84/0است. این پرسشنامه قبل و بعد از جلسات آموزشی به معلم دانش آموزانی داده شد که به عنوان نمونه انتخاب شده بودند بعد از تحلیل داده ها، نتایج نشان داد که بین نمرات خودکنترلی دو گروه آزمایش و کنترل در پس آزمون و در سطح اطمینان 99 % تفاوت معناداری وجود ندارد. بر این اساس نتیجه گیری می شود احتمالا به دلیل ملاحظه های فرهنگی، و محدودیت های مطرح شده در بخش بحث و نتیجه گیری و همچنین جنبه های عصب شناختی خودکنترلی، نشست های خانوادگی در بهبود خودکنترلی فرزندان موثرنبوده است. کلید واژه ها : نشست های خانوادگی، خودکنترلی، دانش آموزان