منطقه مورد مطالعه در جنوب شرق رشته کوه بزقوش مابین مختصات 764000-756000 s38 (شمالی) و 4191000-4178000 (شرقی) (برمبنای utm) قرار دارد. بر مبنای تقسیم بندی زمین شناسی پوسته ایران، منطقه مورد مطالعه در زون البرز-آذربایجان قرار می گیرد. در جنوب شرقی بزقوش سنگ های گوناگون دگرگونی و توده های گرانیتی مرتبط با آنها وجود دارد. مهم ترین این سنگ ها شامل دو توده گرانیتی از نوع s (در روستاهای نی باغی و سیاه منصور)، مرمر، آمفیبولیت و شیست ها می باشند. با توجه به قرارگیری رسوبات کرتاسه فوقانی بر روی این سنگ های دگرگونی، بطور یقین می توان گفت که این سنگ های دگرگونی سنی قبل از کرتاسه فوقانی دارند اما بسیاری از محققین اعتقاد به سنی قدیمی تر برای این سنگ ها دارند به طوریکه برخی حتی سن پرکامبرین را به آنها اطلاق کرده اند. شیست های این منطقه دارای چهار پاراژنژ می باشند: bt+ms+qtz، and+bt+ms+qtz، crd+bt+ms+qtz و and+crd+bt+ms+qtz. این شیست ها دو فاز دگرگونی (m1 و m2) را تحمل کرده اند و در آنها دو فاز دگرشکلی (d1 و d2) دیده می شود. m1 یک دگرگونی مجاورتی است و در اثر نفوذ ماگمای بازیک حاصل شده است و در نتیجه آن کانی های کردیریت و آندالوزیت در شیست ها حاصل شده اند. m2 از نوع دگرگونی ناحیه ای می باشد و احتمالا در اثر فرورانش حاصل شده است. در نتیجه این دگرگونی کانی های بیوتیت و مسکویت تشکیل شده اند و از موازی قرار گرفتن این کانی ها فولیاسون s1 در شیست ها تشکیل می شود. فاز دگرشکلی d2 صرفا باعث چین خوردن s1 می شود و در ضمن آن کانی جدیدی حاصل نمی شود لذا صرفا به عنوان فاز دگرشکلی محسوب می شود. از نظر ژئوشیمیایی شیست های مورد مطالعه، ویژگی های محیط حاشیه فعال قاره ای را نشان می دهند و جزء رسوبات نابالغ محسوب می شوند و پروتولیت آنها شیل می باشد. دیاگرام های مبتنی بر داده های ژئوشیمیایی نیز نظریه تشکیل شدن این شیست ها در حاشیه فعال قاره ای را تایید می کنند.