این تحقیق سعی می کند درآمدی بر مقوله ی مستند نمایی «ماکیومنتری» باشد. مستند نمایی همانطور که از نامش بر می آید ارتباطی مستقیم و تنگاتنگ با «مستند» دارد، شاید در اولین نگاه اینگونه به نظر برسد که مستند نمایی برای ورود به هر حیطه ای، منتظر عکس العمل مستند می ماند تا ادای آنرا در بیاورد، ولی در طی تحقیقاتی که عرضه خواهد شد، مشخص می شود که اولا دیدگاه های فلسفی مختلفی، بخصوص در میان متفکرین پست مدرن مثل بودریار، لیوتار و دلوز، در مورد واقعیت و وانمودن آن وجود دارد، که این مباحث سندیت و واقع نمایی مستند را به چالش می کشند و تصویری که در فیلم مستند دیده می شود، وانمودی از واقعیت معرفی می شود. آلیسا لبوف با کنار هم قرار دادن نظریات ژیژک، ببها و باتلر در نهایت می گوید که شاید مستند نمایی، شکل درست تر یا حقیقی تر مستند باشد! از آنجاییکه از مستند نمایی کم گفته شده است، برای شناخت ابعاد آن ، از چارچوبی استفاده شده است که شاید همه چیز در آن جای بگیرد، ولی به هر حال نقاط مشترک فیلم های ساخته شده در این ژانر فرمی را می سازند که دارای مراتبی از جمله، پارودی ، نقد و ساختار شکنی است که در این تحقیق در مورد آنها صحبت شده است.

سازمانها به عنوان نهادهای اصلی هرجامعه با توجه به نوع اهدافشان، ضامن رشد، بقا، دگرگونی و پیشرفت آن جامعه بوده و هر روز برتکامل و توسعه آنها افزوده می شود. و مدیران، قلب تپنده و مغزمتفکر هرسازمان محسوب می شوند. دراین میان سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران به عنوان منحصربفرد ترین سازمان ارتباطی و اجتماعی کشور برای تحقق رسالتهای اساسی خود نیازمند مدیریت موثر درتمامی سطوح می باشد.تهیه کننده به عنوان مسئول نهایی ساخت برنامه های تلویزیونی درنقش یک مدیر اجرایی ظاهر شده و وظیفه برنامه ریزی، سازماندهی، نظارت و کنترل تیم تولید را به عهده می گیرد. بنابراین او باید درکنارمهارتها و تخصصهای حرفه ای خود، با مبانی مدیریت و روشهای آن آشنایی داشته باشد. یک تهیه کننده تلویزیونی به دلیل اینکه بطور مستقیم با منابع انسانی؛ این عظیم ترین سرمایه هرسازمان درتعامل است، باید ازتوانایی هدایت و رهبری تیم تولید که مجموعه ای است از افراد متخصص و هنرمند، برخوردار باشد.این پژوهش با استفاده ازروش تحقیق کتابخانه ای و پیمایشی برآن است که با تلفیق دانش مدیریت با وظایف اجرایی یک تهیه کننده تلویزیونی، نگاه جدیدی ارائه نماید. به عبارت دیگر وظایف یک تهیه کننده تلویزیونی را به عنوان مدیرتیم تولید مورد بررسی قرار می دهد.بدین منظور ابتدا به بررسی اجمالی گوشه هایی از علم مدیریت که دربیان وظایف یک مدیر اجرایی است و اشاره به وظایف یک تهیه کننده به اقتضای مطالب، پرداخته شده است. بخش اعظم این نوشتار به مدیریت منابع انسانی و چگونگی هدایت و تعامل با اعضای یک تیم کاری که قابل تعمیم به تیم های برنامه سازی نیز می باشد، اختصاص می یابد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

از شروع صنعت سینما وتلویزیون، در کشورهای صاحب سنت تئاتر صحنه ای، اقتباس نمایشنامه های صحنه ای و تبدیل آنها به نمایشنامه تلویزیونی و سینمایی امری بدیهی تلقی می شده است. این امر سبب گردیده که ساختار این آثار منطبق با این رسانه ها بوده و کیفیت لازم را برای تاثیر بر مخاطبان وجذب آنها داشته باشند. فیلم های درخشانی که در سالهای گذشته و اخیر در سالن های سینما به نمایش گذاشته شده اند و همچنین آثاری که در سالهای آغازین تلویزیون در آمریکا مورد استفاده قرار گرفته اند موید این ادعا هستند. این رساله بر آن است که به جستجو در رابطه با تفاوتها و شباهتهای ساختاری نمایشنامه واجرای صحنه ای و نمایش تلویزیونی با استفاده از اسناد معتبر ( زبان انگلیسی و ترجمه شده) پرداخته وآنها را برای عمل کاربردی اقتباس دسته بندی نماید ، سپس در روش تحقیقی خود با تحلیل یک مورد از تئاترهای تلویزیونی پخش شده در سالهای اخیر ، موارد عدم انطباق این اثر را بارسانه تلویزیون به معرض نمایش بگذارد، آن گاه بر اساس این تحقیقات در قسمت پیشنهاد و نتیجه گیری دو ساختار نمایشی جدید برای این نوع برنامه ها پیشنهاد خواهد شد. همچنین روش کاربردی جدیدی برای دستیابی به این ساختارها در قالب شرح وظایف تازه ای برای سازندگان آن ارائه خواهد شد. در تحلیل تئاتر تلویزیونی در این رساله از روشی همراه با تصویر بهره خواهیم گرفت.

سال های سال از دو منظر درام و واقعیت، خط تمایزهای جدی میان سینمای داستانی و مستند کشیده شده بود. اما به نظر می رسد مدتی است که این خط تمایزها تا حدود قابل توجهی کم رنگ شده اند. اوج این اتفاق در ظهور ژانری تحت عنوان «درام مستند» قابل مشاهده است. به نظر می رسد «درام مستند» حاصل بررسی هایی است که سعی دارد مرزهای نا مطمئن میان سینمای داستانی و مستند را به چالش بکشد. باید پرسید «درام مستند» چیست و چه خصوصیاتی دارد؟ و این که در درام مستند اصالت با درام است یا واقعیت؟ برای پاسخ به این سوال و سوالات مشابه قبل از هر چیز باید تعبیرمان از مفاهیمی چون درام و واقعیت مشخص شود. در این تحقیق پس از تعریف مفاهیم درام و واقعیت، سعی در درک این مطلب داشته ایم که از منظر درام و واقعیت تفاوتی میان سینمای مستند و داستانی متصور نیست. یعنی همان گونه که سینمای داستانی هنری دراماتیک است، سینمای مستند هم هست. از طرفی نسبت سینمای مستند با واقعیت همان قدری است که سینمای داستانی با واقعیت نسبت دارد. در این پژوهش درمی یابیم که فیلم مستند و داستانی از دو منظر درام و واقعیت هم شأن هستند و به یک معنا تفاوتی ماهوی میانشان موجود نیست. بلکه تمایزی که می توان میان این دو تصور کرد بیشتر به تکنیک های بیانی و شکل ظاهری این دو گونه بستگی دارد. لحظه ای که این درک حاصل می شود، همان وقتی است که «درام مستند» توجیه تئوریک پیدا می کند. «درام مستند» ژانری است که در آن موضوعات واقعی به شیوه ی نمایشی بازسازی می شوند. در این پژوهش با استفاده از اسناد و مصاحبه شرحی از چیستی و ویژگی های این ژانر ارائه می کنیم. سپس به بررسی یک مورد مطالعه، یعنی فیلم «راه رفتن با هیولاها» می پردازیم و عناصر و بخشی از مشخصه های یک درام مستند را با استفاده از آن بررسی می کنیم.

پژوهش حاضر تلاشی است بی ادعا برای بررسی و ارزیابی ظرفیت ها و قابلیت های فرهنگی و فولکلوریک هنر- آیین « عاشیقی » در آذربایجان و کنکاش پیرامون نقش کاربردی و کارکردی آن در تولید گونه های مختلف برنامه های تلویزیونی برای پخش از رسانه ی ملی به ویژه در مناطق ترک نشین کشور که خاستگاه اصلی و اولیه ی این هنر- آیین می باشند و همچنین استفاده متقابل از نقش تأثیرگذار و قابلیت های رسانه ی ملی برای معرفی هرچه بهتر و بیشتر توانمندی های این گنجینه ی کهن و مردمی و بازنمایی تأویل و تعبیر فلسفی، اجتماعی و سیاسی آن. برای روشن تر شدن ابعاد این تحقیق، در گام نخست و به صورت خلاصه و گذرا سرزمین بزرگ آذربایجان از منظر جغرافیایی، تاریخی، فرهنگی و هنری و نیز رویکرد کهن الگویی معرفی می گردد و سپس از حوزه ی غنی فرهنگ و هنر، موسیقی آذربایجان، ترانه ها، «قوشماها» و آواز های محلی مورد بررسی قرار می گیرد و بدیهی است در این میان توجه ویژه معطوف معرفی هنر – آیین « عاشیقی »و تعریف « عاشیق » به عنوان محور جریان می گردد. همچنین با توجه به اینکه هر برنامه تلویزیونی با هر تنوع ساختاری و محتوایی، فارغ از امکانات فنی مورد نیاز برای ساخت و پخش آن، غالب ارکان بررسی شده در ساختار ترکیبی هنر– آئین « عاشیقی » را طلب می نماید ، این تحقیق می کوشد پاسخ مثبت و در عین حال اقناع کننده ای برای این سئوال بیابد که : آیا فرهنگ و فولکلور هنر – آیین « عاشیقی » ظرفیت لازم برای تولید برنامه های تلویزیونی را داراست یا خیر ؟ برای نگارش این پژوهش ، از دو روش اسنادی و توصیفی ـ اکتشافی بهره گرفته شده است . در روش اسنادی با مراجعه به کتب موجود ، مقالات معتبر چاپ شده به زبان ترکی و نیز بهره گیری از سایر منابع چون اینترنت ،لوح فشرده و نیز مصاحبه های انجام گرفته ، اطلاعات گردآوری ، طبقه بندی و مورد تحلیل قرار گرفته است . در روش توصیفی ـ اکتشافی نیز با تطبیق ساختار و عوامل موثر در ساخت برنامه های تلویزیونی به کشف قابلیت منظومه های نقل شده توسط عاشیق ها برای تبدیل به برنامه های تلویزیونی پرداخته شده است . در فصل نتیجه گیری ، با توجه به یافته های پژوهش ، هنر ـ آیین عاشیقی به عنوان یکی از غنی ترین گنجینه های فرهنگی و فولکلوریک ، جهت تولید انواع برنامه های تلویزیونی معرفی گردیده و قابلیت تبدیل داستانها و منظومه های عاشیقی به گونه های مختلف برنامه های نمایشی تلویزیونی اثبات گردیده است.

رشد چشمگیر انواع رسانه‏های جمعی در چند دهه اخیر وافزایش نقش اجتماعی آنها در جوامع بشری باعث شده است این رسانه ها از ابعاد مختلف مورد مطالعه وتحقیق قرار گیرند، یکی از مهم ترین آن ابعاد، بعد مدیریت رسانه ها وجستجو برای یافتن شیوه‏های موثر وکارآمد مدیریت و راهبری رسانه‏ها است . دراین پایان نامه تلاش شده است که با بررسی وسازمان دهی اطلاعات در خصوص مدیریت تولید برنامه تلویزیونی در مواقع بحران یک مدل اجرایی برای مدیریت تولید برنامه های تلویزیونی در زمان بحران طراحی شود. بر این اساس ما با استناد به کتابها، مقاله ها و بحثهای معتبر تلویزیونی ،تجربه شبکه المنار در تولید برنامه های تلویزیونی در جنگ 33 روزه لبنان مورد بررسی قرار می دهیم ..