نام پژوهشگر: سید محمد حیدریان

بررسی اثر نانوبیوسورفکتانت در حذف آلودگیهای نفتی
پایان نامه وزارت علوم، تحقیقات و فناوری - دانشگاه سمنان 1389
  لیلا حسین سعیدی   مهناز مظاهری اسدی

هدف از این تحقیق، تولید نانوبیوسورفکتانت رامنولیپید با استفاده از باکتری سودوموناس آئروجینوزا mm1011 بوده است که از کلکسیون میکروارگانیسم های عفونی و صنعتی ایران (پژوهشگاه بیوتکنولوژی، سازمان پژوهش های علمی و صنعتی ایران، ptcc) تهیه شد. درابتدا بیوسورفکتانت رامنولیپید تولیدشده، و شناسایی آن با استفاده از هیمولیز اریتروسیت های خون گوسفند، کاهش کشش سطحی آب مقطر و کشش بین سطحی نفت خام و نیز توانایی امولسیفیکاسیون نفت خام صورت پذیرفت. تولید نانوبیوسورفکتانت نیز با استفاده از روش هموژناسیون در فشار بالا و قرارگرفتن در معرض فشارهای مختلف (600، 900، 1200 و 1500 بار)، در 3 مرحله انجام شد. در این تحقیق، از روش های آزمایشگاهی استفاده شد و درنهایت نتایج تجربی با روابط تئوری و آماری مقایسه گردید و به منظور بررسی اثر فرمولاسیون و متغیرهای تشکیل بر خواص امولسیون، از طرح فاکتوریل استفاده شد. تعیین اندازه قطرات و توزیع اندازه قطرات با استفاده از روش های پراکنش نوری لیزری و توسط دستگاه lls sem 633، در 23 درجه سانتیگراد، 8/632 nm و زاویه پراکنش 90 درجه و نیز با استفاده از تصاویر میکروسکوپی تهیه شده توسط leica gallen lll microscope، نشان داد که هموژناسیون قادر به تولید نانوسورفکتانتی به قطر 4/631 nm می-باشد. عموماً در فشار متوسط 900 بار، شرایط بهینه ایجاد می شود اما فشار بیشتر منجر به انعقاد قطرات شده به گونه ای که در فشار 1500 بار، قطرات بسیار درشت تری حاصل می-گردد. بررسی پایداری نانوسورفکتانت های تولید شده با استفاده از اندازه گیری جذب و توسط اسپکتروفوتومتر spectrodirect rs232 نشان داد، بیوسورفکتانت رامنولیپید دارای پایداری طولانی مدت (بیش از یک سال) بوده است. همچنین، نانوبیوسورفکتانت تولیدشده در فشارهای 600، 900 و 1200 بار نیز در این مدت پایدار بوده اند که این پایداری، در فشار 900 بار، بیش ازسایر فشارها بوده است. بررسی اثر هموژناسیون بر کاهش کشش سطحی و بین سطحی توسط دستگاه تنسیومتر (kruss gmbh) و با استفاده از روش du nouy ring method و نیز افزایش توانایی امولسیفیکاسیون نشان داد که با کاهش اندازه قطرات رامنولیپید، مساحت سطح لیپوفیل افزایش یافته است ولی، این افزایش سطح و نیز میزان سورفکتانت، به اندازه ای نبوده است که بتواند کشش بین سطحی و در نتیجه انعقاد قطرات را به وضوح کاهش دهد. بنابراین ممکن است برای تولید امولسیون ریز، مقدار بسیار زیادی سورفکتانت مورد نیاز باشد.