اخیراً در برخی جوامع اهل سنت ازدواج‏های جدیدی رواج یافته و در حال گسترش است. ازدواج مسیار، نکاح عرفی و نکاح سرّی از جمله این ازدواج‏ها هستند. در پژوهش حاضر، ماهیت این ازدواج‏ها و آراء فقهای اهل سنت راجع به آن، به دقت بررسی گردیده است و ادله و مستندات هر گروه با موازین فقه و حقوق امامیّه مورد تحلیل و نقد قرار گرفته است. در بین فقهای اهل تسنن در مورد مشروعیت این ازدواج‏ها اختلاف‏نظر وجود دارد. برخی قائل به صحت این ازدواج‏ها، برخی قائل به بطلان و عده‏ای نیز توقف نموده‏اند. مسیار، نوعی ازدواج دائم است که در آن شرط می‏شود زن از برخی حقوق خویش مانند نفقه، مسکن و همخوابگی صرف‏نظر کند. ازدواج عرفی نوع دیگری از ازدواج است که تعاریف متفاوتی از آن ارائه گردیده است. صرف‏نظر از تعاریف متعددی که از ازدواج عرفی ارائه گردیده می‏توان گفت عدم ثبت رسمی مشخصه بارز این نکاح است. ازدواج سرّی نیز ازدواجی است که پنهانی بودن عقد نکاح، مورد تراضی طرفین قرار می‏گیرد. به عبارت دیگر، این ازدواج به صورت علنی بر پا نمی‏شود. ازدواج موقت یا متعه که در عرف از آن به عنوان صیغه نیز یاد می‏شود، ازدواجی شرعی و قانونی است که محدود بودن مدت نکاح، موجب تمایز برخی احکام و آثار آن از ازدواج دائم شده است. در تحقیق حاضر جایگاه و مشروعیت یا عدم جواز هر نکاح، در فقه امامیّه با ذکر ادله و مستندات بیان شده است. سپس ماهیت و مشروعیت ازدواج موقت در مذاهب اربعه و مذهب امامیه مورد تحلیل قرار گرفته است. به شبهاتی پیرامون ازدواج موقت پاسخ داده شده و این ازدواج را با ازدواج‏های فوق‏الذکر مقایسه نمودیم.