صنعت گردشگری و اثرات اقتصادی و اجتماعی آن زمینه ی توجه دولت-ملت ها را به خود جلب نموده است. در ایران علیرغم وجود ظرفیت های بالا جهت گسترش و رونق گردشگری اما به دلایل گوناگونی از جمله عدم سازماندهی مناسب مکان ها و نواحی دارای ظرفیت گردشگری این صنعت نتوانسته جایگاه خود را پیدا کند. این تحقیق تحت عنوان نحوه سازماندهی کردشگری نواحی پیرامون شهری با مطالعه مورد ناحیه خاییز شهرستان تنگستان استان بوشهر، سازماندهی و راهکارهای توسعه ی پایدار گردشگری در این ناحیه را وجه همت خود قرار داده است. روش تحقیقی توصیفی و تحلیلی است بر جمع آوری اطلاعات از روش های کتابخانه ای و میدانی استفاده شده است. نتایج تحقیق که به کمک آمار توصیفی و تحلیلی بویژه آزمون کی دو اثبات شده حاکی است که منطقه خاییز ظرفیت های بویژه در زمینه ی طبیعن گردی برای توسعه گردشگری دارد و گسترش گردشگری می تواند ایجاد اشتغال و درآمد برای ساکنین روستاهای منطقه خاییز نماید. نتایج دیگر این تحقیق نشان می دهد با ساماندهی گردشگری می توان جلوی تخریب محیط زیست را گرفت و گامی در جهت حفظ محیط زیست طبیعی برداشت و مکانی مناسب برای گردشگران شهرهای اطراف به خصوص بوشهر ایجاد کرد.

غالب برنامه ریزان شهری ، بویژه در مکتب ساختارگرایی معتقدند که پدیده های گوناگون فضای زندگی را نمی توان جداگانه و بطور مستقل از یکدیگر مطالعه کرد. لذا پیوستگی اساسی تئوریهای سکونتگاهی شهری و ناحیه ای را می توان در تئوری سیستمها مشخص ساخت. اما اساسا الگوهای ارتباطی و جریانات میان شهرها که خالق پویایی و تولید کننده سازمان فضایی سیستم شهری هستند ، کدامند؟ و چگونه این جریانات در مکانیسم تعادل موثر واقع شده و تحول در سیستم شهری ایجاد می کنند؟ این پژوهش با اعتقاد به اینکه فرم فضایی سیستم شهری استانهای بوشهر و فارس انعکاسی از فرآیندهای اجتماعی و اقتصادی است که در طول زمان طی نموده اند انجام شده است . محدوده مورد مطالعه تحت عنوان منطقه بوشهر و فارس با حدود 115031کیلومتر مربع وسعت در جنوب ایران واقع شده و 3/78درصد از مجموع مساحت استانهای بوشهر و فارس را مشتمل بر 18شهر با جمعیتی معادل 1904981 نفر در مساحتی حدود 46001هکتار در بر دارد. تراکم نسبی جمعیت شهری در منطقه معادل 41/41نفر در هکتار است . با عنایت به ماهیت تحقیق و براساس رهنمودهای کلی برنامه سوم توسعه سوالات اصلی تحقیق در پی شناسایی عوامل و متغیرهای موثر، انسجام و یکپارچگی ، تعادل و یا عدم تعادل در سازمان فضایی سیستم شهری می باشد، بنابراین در این رساله هدف پژوهش ضمن غنا بخشیدن و انسجام دهی به مطالعات موجود در پی به دست آوردن شواهد عینی در خصوص نحوه سنجش سیستم شهری و عوامل موثر بر سازمان یابی آن می باشد تا براساس آن بتوان به ارائه یک الگوی مناسب سازمان فضایی سیستم شهری دست یافت. جهت تبیین سازمان یابی فضایی سیستم شهری فرضیات پژوهش در سه محور به شرح زیر شکل گرفت: 1 - سازمان یابی فضایی سیستم شهری بوشهر و فارس تابعی از مولفه های اقتصادی و اجتماعی است . 2 - با توجه به متغیرهای موثر در منطقه بوشهر و فارس، سیستم شهری منطقه دارای عدم انسجام است . 3 - در سیستم شهری منطقه بوشهر و فارس مراکز شهری دارای عدم تعادل فضایی می باشند.