چکیده هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی رابطه خودکارآمدی هیجانی با موفقیت تحصیلی در دانشجویان دانشگاه سمنان می باشد. شرکت کنندگان 360 نفر از دانشجویان دانشکده های فنی و مهندسی، علوم انسانی و هنر بودند که با روش نمونه گیری طبقه ای تصادفی انتخاب شدند. خودکارآمدی هیجانی(eses) دانشجویان با مقیاس خودکارآمدی شات (2008) اندازه گیری شد و معدل کل دانشجویان به عنوان شاخص موفقیت تحصیلی در نظر گرفته شد. خودکارآمدی هیجانی دارای چهار شاخص (شناسایی، درک، تنظیم و تسهیل) است که به عنوان متغیرهای پیش بین برای پیش بینی متغیر وابسته موفقیت تحصیلی بررسی شدند. یافته های پژوهش نشان دادکه بین خودکارآمدی و موفقیت تحصیلی دانشجویان ارتباط مثبت معنادار وجود دارد و از بین شاخص های خودکارآمدی هیجانی متغیر تسهیل قادر به پیش بینی موفقیت تحصیلی دانشجویان می باشد. نتایج تحلیل رگرسیون برای نقش تعدیل کنندگی رشته تحصیلی و جنسیت نشان داد که رشته تحصیلی و جنسیت در تعامل با تسهیل قادر به تعدیل رابطه متغیر تسهیل با موفقیت تحصیلی نمی باشند. نتایج پژوهش نشان داد که متغیر تسهیل یک عامل پیش بینی کننده مطمئن برای موفقیت تحصیلی است.

چکیده زمینه : تحقیقات نشان داده است که مواجهه با استرس موجب تغییراتی در اثرات دارویی افیون ها می شود. مواجهه با محرک های استرس آور موجب ایجاد گستره متنوعی از پاسخ های سازگارانه می شود. مسیرهای عصبی عمومی معمولاً توسط داروها و استرس فعال می شود. به طور منطقی به نظر می رسد که پاسخ های ناشی از استرس بی حرکتی می تواند در رفتار های ناشی از اپیات ها اثر گذار باشد. مواد و روشها: در این پژوهش از 32 سر موش نر نژاد ویستاراستفاده شد که در 4 گروه 8تایی قرار گرفتند. حیوانات در هر 4 گروه به مدت 10روز با تزریق زیر جلدی مورفین در دو نوبت صبح و عصر معتاد شدند. گروه اول گروه کنترل بود که تحت هیچ استرسی قرار نگرفت، گروه دوم تحت استرس بی حرکتی به مدت 1 ساعت روزانه قرار گرفتند، گروه سوم تحت استرس بی حرکتی روزانه به مدت 1 ساعت و در روز آخر تحت استرس حاد غرقه سازی در آب قرار گرفتند، گروه چهارم فقط در روز آخر و قبل از تزریق نالوکسان تحت استرس حاد قرار گرفتند و سپس نشانه های قطع در هر 4 گروه با تزریق داخل صفاقی نالوکسان مورد ارزیابی و مشاهده قرار گرفت نتایج: یافته نشان داد که میزان علایم سندرم ترک و وابستگی به مرفین در گروهی که تحت استرس بی حرکتی و استرس حاد بودند کمتر از گروههای دیگراست ولی گروهی که فقط استرس حاد دریافت کرده بودند شدت سندرم ترک بیشتر بود.(p<0/01) بحث : استرس بی حرکتی به تنهایی و همراه با استرس غرقه سازی موجب تعدیل علایم ترک می شود. به عبارتی استرس حاد به تنهایی علایم ترک را شدت می بخشد ولی همراه با استرس بی حرکتی بر بی دردی ناشی از استرس بی حرکتی مزمن می افزاید.