پژوهش حاضر به بررسی و مقایسه میزان دستیابی دانشجویان کارشناسی ارشد رشته تکنولوژی آموزشی به اهداف رشته و ارائه راهکارهای مناسب در دانشگاه های ایران می پردازد. سوال کلی این پژوهش عبارت است از اینکه آیا دانشجویان کارشناسی ارشد رشته تکنولوژی آموزشی در دانشگاه هایی که مجری کارشناسی ارشد رشته می باشند به اهداف رشته دست یافته اند یا خیر؟ جامعه آماری این پژوهش را که از نوع توصیفی- پیمایشی بود، دانشجویان ترم 3 و بالاتر و همچنین فارغ التحصیلان کارشناسی ارشد رشته تکنولوژی آموزشی در دانشگاه های علامه طباطبایی، تربیت معلم، اراک، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب و دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرمانشاه تشکیل می دادند. در رابطه با دانشجویان ترم سه به علت کم بودن تعداد آنان از روش نمونه گیری تمام شماری استفاده گردید؛ اما در ارتباط با سایرین از روش نمونه گیری در دسترس استفاده شد. از بین دانشگاه های مجری رشته، دانشگاه های علامه طباطبایی، تربیت معلم، اراک و دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب به عنوان نمونه انتخاب شدند و در ارتباط با آنان از روش نمونه گیری در دسترس استفاده شد. به منظور جمع آوری اطلاعات بر اساس اهداف 7 گانه که توسط شورای عالی برنامه ریزی در سال 1374 تدوین شده بود از پرسشنامه محقق ساخته استفاده شد. روایی پرسشنامه با استفاده از نظر متخصصین و پایایی آن با استفاده از روش آلفای کرونباخ 95/0 محاسبه گردید. در تجزیه و تحلیل پایانی که از آمار توصیفی و استنباطی کمک گرفته شد، یافته های زیر به دست آمد: دانشجویان و فارغ التحصیلان رشته از میان 7 هدف تعیین شده رشته تنها به دو هدف طراحی و نظارت بر اجرای نظام های یادگیری و ارزیابی آنها و هدف تدریس در مراکز آموزش عالی و مدیریت مراکز یادگیری و تکنولوژی آموزشی و در نتیجه کمک به استقلال علمی کشور از طریق تامین و تربیت نیروی انسانی مورد نیاز کشور دست یافتند و میانگین به دست آمده از تجزیه و تحلیل سایر اهداف نشان داد که نمره به دست آمده زیر میانگین می باشد. همچنین از نظر دستیابی به اهداف بین دانشجویان دانشگاه های مختلف تفاوت معنی داری مشاهده نگردید.