هدف از این مطالعه، بررسی حضور پادتن های ایجاد شده در گربه ها، متعاقب عفونت با سویه rh توکسوپلاسما گوندئی با استفاده از روش ایمنوبلات و بررسی کارایی روش ایمنوبلات طراحی شده با استفاده از آنتی ژن خالص سطحی و یا آنتی ژن کامل حاصل از تکی زوآیت این تک یاخته در تشخیص بیماری بود. به این منظور، اقدام به ایجاد عفونت تجربی در گربه های سرم منفی، با استفاده از تکی زوآیت های تکثیر شده در محیط کشت سلول های vero گردید. پس از آن، تکی زوآیت های لیز شده و یا آنتی ژن خالص، ابتدا به ژل پلی اکریل آمید و سپس به کاغذهای pvdf انتقال یافتند. این کاغذها جهت ارزیابی وجود پادتن های igg در گربه های آلوده، مورد استفاده قرار گرفتند. در ایمنوبلات انجام شده با آنتی ژن کامل، خطوط مثبت تست در محدوده حضور آنتی ژن های سطحی، گرانول های متراکم و روپتری ها مشاهده شدند. در ایمنوبلات انجام شده با آنتی ژن خالص سطحی، خطوط مثبت در منطقه مربوط به پروتئین های ?0 کیلودالتونی دیده شدند. خطوط مثبت در گروه کنترل که از محیط کشت حاوی vero cell های بدون تک یاخته دریافت کرده بودند دیده نشد. نتایج مثبت و منفی، با نتایج تست استاندارد ifat در توافق کامل بودند. نتایج این بررسی نشان داد که ایمنوبلات طراحی شده بر مبنای تکی زوآیت های کامل و یا آنتی ژن خالص سطحی، تست های تشخیصی مناسبی جهت تشخیص سرولوژیک پادتن های ضد t. gondii در گربه هایی که به تازگی با این تک یاخته آلوده شده اند می باشند.

نئوسپورا کانینوم انگل تک یاخته ای داخل سلولی است که از عوامل اصلی سقط جنین در گاوهای شیری می باشد. این تک یاخته باعث بروز خسارات اقتصادی از طریق کاهش تولیدات دامی نظیر کاهش شیر، وزن و ایجاد مشکلات تولید مثلی می گردد. سگ به عنوان میزبان نهایی و گاو از جمله میزبانان واسط این انگل شناخته می شود. هدف از انجام این پژوهش بررسی میزان شیوع سرمی انگل نئوسپورا کانینوم در گاوان شیری منطقه شهرکرد بود. جمعیت مورد تحقیق در این مطالعه تعداد 184 راس گاو شیری بدون علائم بالینی با سابقه سقط کرده یا بدون سقط، از ده مرکز پرورشی بود. طی فصول پاییز و زمستان سال 1390 با مراجعه به گاوداری های شهرکرد از ورید دمی آنها عمل خونگیری انجام شد. نمونه ها پس از جدا سازی سرم، با استفاده از روش الایزا از لحاظ آلودگی به نئوسپورا کانینوم مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج بدست آمده حاکی از آن بود که از مجموع 184 نمونه مورد بررسی، 132 مورد منفی و 52 مورد مثبت بودند. بر این مبنا درصد آلودگی سرمی 26/28 درصد می باشد. میانگین سنی گروه منفی 79/0 82/37 ماه و میانگین سنی گروه مثبت 08/1 46/43 ماه بود. بررسی های آماری نشان دهنده وجود اختلاف معنی دار بین موارد مثبت و سن بر اساس ماه بود (p<0.05). از تعداد 132 مورد منفی 15 مورد دارای سابقه سقط (36/11 درصد) و 34 مورد دارای سابقه واکلی بودند (75/25 درصد). از تعداد 52 مورد مثبت 20 مورد (46/38 درصد) دارای سابقه سقط و 22 مورد دارای سابقه واکلی بودند (3/42 درصد). این اختلافات از نظر آماری معنی دار بود (p<0.05). همچنین از مجموع 132 نمونه سرم منفی 25 مورد دارای سابقه واکلی، 6 مورد دارای سابقه سقط و 9 مورد در گذشته خود دارای هر دو مشکل بودند (3/30 درصد) و از مجموع 52 نمونه سرم مثبت 13مورد دارای سابقه واکلی، 9 مورد دارای سابقه سقط و 11 مورد واجد هر دو اختلال بودند (61/59 درصد). متوسط تعداد زایمان در گروه سرم منفی 095/0 2 و در گروه سرم مثبت متوسط تعداد زایمان 185/0 25/2 بدست آمد. این اختلاف از نظر آماری معنی دار نبود .(p=0.147: p>0.05)

این مطالعه به منظور مقایسه کیفیت فازهای مختلف اوروگرافی ترشحی با استفاده از تزریق داخل وریدی و زیر جلدی داروی یدیکسانول انجام گردید، تا مشخص شود روش تزریق بر کیفیت فازهای مختلف اوروگرافی ترشحی چه تاثیری دارد. برای انجام این تحقیق 20 سر خرگوش سفید نیوزیلندی تهیه شد. به منظور یکسان سازی شرایط برای شروع مطالعه، همه حیوانات یک هفته بر روی جیره حاوی یونجه خشک، پلیت و آب نگهداری شدند. حیوانات به صورت تصادفی به دو گروه 10 تایی تقسیم شدند. به یک گروه داروی یدیکسانول با دوز 400 میلی گرم ید به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت وریدی، داخل ورید مارژینال گوش و به گروه دوم یدیکسانول با همان دوز به صورت زیر جلدی تزریق شد. برای انجام رادیوگرافی، تغذیه خرگوش ها به مدت 24 ساعت قطع شد ولی آب به میزان کافی در اختیار آنها قرار گرفت. حالت گماری برای رادیوگرافی، از دو نمای جانبی چپ و شکمی- پشتی انجام گرفت. در گروهی که یدیکسانول به صورت وریدی تزریق شده بود رادیوگرافی در زمان های 0، 1، 5، 10، 15، 20، 40 و 60 پس از تزریق انجام گرفت و در گروهی که یدیکسانول به صورت زیرجلدی تزریق شده بود رادیوگراف ها در زمان های 0 و 1 و پس از آن هر 5 دقیقه یک بار تا دقیقه 60 تهیه شدند. پس از اتمام رادیوگرافی، رادیوگراف ها مورد ارزیابی قرار می-گرفت و کیفیت فازهای مختلف اوروگرافی ترشحی شناسایی و به صورت کمی امتیاز دهی می شد. نتایج نشان داد که روش تزریق ماده حاجب به صورت زیر پوستی همانند روش وریدی باعث ایجاد اوروگرافی ترشحی می شود ولی کیفیت و قابلیت مشاهده فاز ها به خوبی روش تزریق وریدی نمی باشد. به نحوی که کیفیت فازهای نفروگرام، پیلوگرام و سیستوگرام در روش تزریق وریدی به طور معنی داری بهتر از تزریق زیرجلدی بود.

هدف این مطالعه، بررسی تغییرات فشار خون و بعضی پارامترهای اکوکاردیوگرافی در سگ های تحت مراقبت با برخی ترکیبات مقیدکننده شیمیایی بود. 5 قلاده سگ تهیه و ابتدا فشار خون سیستولیک و دیاستولیک حیوانات در حالت نرمال ثبت و سپس داروی کتامین و آسپرومازین با هم ترکیب و به صورت وریدی تزریق شد. از مدت زمان 5 دقیقه پس از تزریق، اقدام به ثبت مجدد فشار خون گردید و این کار هر 5 دقیقه یکبار تا به هوش آمدن سگ ها ادامه یافت. پس از آن، با فاصله حداقل 5 روز از مرحله قبل، اقدام به تزریق عضلانی کتامین و آسپرومازین با دزاژ مذکور شد. تمامی مراحل مورد انجام در مورد دو داروی مذکور، با ترکیب داروهای کتامین-زایلازین، کتامین-دیازپام و کتامین- دکس مدتومیدین تکرارگردید. پارامترهای اکوکاردیوگرافی اندازه گیری شده در حالت نرمال و پس از تزریق عضلانی داروی کتامین-دیازپام شامل اندازه گیری حجم پایان سیستولی، حجم پایان دیاستولی و کسر کوتاه (fractional shortening) بود.