این تحقیق به منظور بررسی اثرات افزودن گیاه آویشن، زنجبیل و سیر بر تولید گاز، قابلیت هضم مواد مغذی، الگوی تخمیر و میزان تجزیه پذیری مواد مغذی جیره پایه انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل جیره پایه (یونجه و جو؛ 60:40) و سطوح 2، 4، 6 و 8 درصد ماده خشک جیره، آویشن، زنجبیل یا سیر بود. میزان ماده آلی، پروتیین خام، چربی خام و دیواره سلولی آویشن به ترتیب 06/92، 5/5، 5/8 و 82/48درصد بود. مقادیر متناظر برای زنجبیل به ترتیب 3/88، 11، 95/1و 35 درصد و برای سیر7/82 ،8/10 ،73/2 ،9/6 درصد بود. میزان ترکیبات فنولی، کل تانن آویشن به مراتب بیشتر از دو گیاه دیگر بود. تولید گاز بالقوه آویشن به مراتب کمتر از مقدار آن در جیره پایه بود و افزودن سطوح مختلف آویشن به جیره پایه سبب کاهش این فراسنجه شد (05/0>p) . نرخ تولید گاز و نیمه عمر تغییر معنی داری نداشت هرچند فاز تاخیر افزایش یافت. روند تغییرات فراسنجه های مذکور با اضافه کردن سطوح مختلف زنجبیل به جیره پایه متفاوت از آویشن بود به نحوی که تولید گاز و نیمه عمر تحت تاثیر قرار نگرفت در حالی که نرخ تولید گاز و نیمه عمر متفاوت از مقادیر متناظر برای جیره پایه بود. میزان تولید گاز با اضافه کردن سطوح مختلف سیر به جیره پایه به جز سطح 2 درصد جایگزینی کاهش یافت (05/0>p). هر چند نرخ تولید گاز و نیمه عمر به جز سطح 6 درصد زنجبیل تحت تاثیر قرار نگرفت. قابلیت هضم ماده خشک و ماده آلی با جایگزین کردن سطوح مختلف آویشن، زنجبیل و سیر روند افزایشی داشت. در حالی که قابلیت هضم پروتئین خام و دیواره سلولی کاهش کاهش یافت (05/0>p) و تنها در حضور سیر قابلیت هضم دیواره سلولی افزایش نشان داد. phمحیط انکوباسیون تحت تاصیر سطوح افزودنی گیاهان مذکور قرار گرفت هرچند روند تاثیر متفاوت بود. غلظت نیتروژن آمونیاکی و کل اسید های چرب فرار در طول ساعات مختلف انکوباسیون تحت تاثیر افزودن مقادیر متفاوت گیاهان دارویی قرار گرفت. افزودن آویشن به جیره پایه سبب افزایش بخش محلول " a" ماده خشک، ماده آلی و پروتیین خام گردید (05/0 p<). هم چنین، آنالیزآماری داده ها تفاوت معنی داری بین جیره پایه و تیمار های آزمایشی از لحاظ فراسنجه بخش بالقوه قابل تجزیه (b) و نرخ تجزیه نشان داد. نتایج حاصل از برآورد میانگین تجزیه پذیری موثر حاکی از افزایش این فراسنجه به سبب افزودن آویشن به جیره پایه بود (05/0 p<). مقدار بخش محلول ماده خشک و آلی با افزودن زنجبیل تحت تاثیر قرار گرفت به نحوی که میزان این فراسنجه در جیره مخلوط نسبت به جیره پایه بیشتر بود (05/0> p). در حالی که بخش محلول پروتیین خام زنجبیل تغییرات محسوسی نداشت. فراسنجه "b " ماده خشک کاهش، ولی ماده آلی و پروتیین خام تغییر معنی داری نداشت. نرخ تجزیه پذیری "c " از لحاظ آماری تحت تاثیر قرار نگرفت. تجزیه پذیری موثر ماده خشک برآورد شده افزایش یافت در حالی که تجزیه پذیری موثر ماده آلی تحت تاثیر قرار نگرفت. افزودن زنجبیل تغییر قابل ملاحظه ای در فراسنجه " a " پروتیین خام ایجاد نکرد. افزودن سطوح 6 و 8 زنجبیل به جیره پایه سبب کاهش فراسنجه "b " پروتیین خام شد. نرخ تجزیه پروتیین خام در حضور 6 درصد زنجبیل افزایش یافت (05/0> p) ولی تغییرات ایجاد شده در فراسنجه مذکور در سطوح دیگر معنی دار نبود. نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد که افزودن گیاهان آویشن، زنجبیل و سیر به جیره پایه اثرات متفاوتی روی قابلیت هضم، تجزیه پذیری و الگوی تخمیر مواد مغذی جیره داشت.

چکیده این تحقیق به منظور بررسی اثرات سطوح مختلف پودر، عصاره و روغن سیر بر روی تولید گاز ، قابلیت هضم مواد مغذی، سنتز پروتیین میکروبی، الگوی تخمیر و جمعیت پروتوزوآها در ساعتهای مختلف انکوباسیون جیره پایه (با نسبت علوفه به کنسانتره 50 : 50) در شرایط آزمایشگاهی انجام شد. بدین منظور، مایع شکمبه از سه راس قوچ سنجابی فیستوله شده، جمع آوری گردید. تیمار های آزمایشی شامل جیره پایه و سطوح مختلف پودر سیر (1، 2، 3 و 4 درصد ماده خشک)، عصاره سیر (25/0، 5/0، 75/0 و 1 درصد ماده خشک) و روغن سیر (100، 200، 300 و 400 میلی گرم در لیتر مایع شکمبه) بود. طرح آزمایشی استفاده شده در این مطالعه طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار بود. در آزمایش تولید گاز، فراسنجه های تولید گاز بالقوه و زمان نیمه عمر تحت تاثیر جایگزینی پودر سیر قرار نگرفت اما فراسنجه فاز تاخیر درسطح 1 در صد جایگزینی افزایش یافت. و سرعت تولید گاز در سطوح 1 و 5 درصد کاهش یافت. با افزودن عصاره سیر به جیره پایه هیچ یک از فراسنجه ها تحت تاثیر قرار نگرفت و با افزودن 300 و 400 (mg/l) روغن سیر میزان گاز بالقوه کاهش یافت اما سرعت تولید گاز در سطوح مذکور افزایش یافت. فراسنجه های نیمه عمر و فاز تاخیر تغییر معنی داری نداشت. قابلیت هضم دو مرحله ای ماده خشک، ماده آلی و دیواره سلولی تحت تاثیر جایگزینی پودر سیر قرار نگرفت اما در سطوح 3 و 4 درصد قابلیت هضم پروتیین خام افزایش یافت و با افزودن سطوح مختلف عصاره سیر قابلیت هضم دیواره سلولی و پروتیین خام جیره پایه افزایش یافت اما ماده خشک و ماده آلی تغییر معنی داری نداشت. با توجه به نتایج حاصل از افزودن روغن سیر سطوح 200، 300 و 400 میلی گرم در لیتر مایع شکمبه باعث کاهش معنی داری در قابلیت هضم ماده خشک، ماده آلی، دیواره سلولی و پروتیین خام شد. سنتز پروتیین میکروبی و راندمان سنتز پروتیین میکروبی در حضور سطوح 3 و 4 درصد پودر سیر و سطوح متفاوت عصاره سیر افزایش یافت در حالی که سنتز پروتیین میکروبی در سطوح 200، 300 و 400 (mg/l) و راندمان سنتز پروتیین میکروبی در سطوح 300 و 400 (mg/l)روغن سیر کاهش یافت. در ساعات 4، 8، 12 و 24 انکوباسیون مقدار نیتروژن آمونیاکی در حضور سطوح مختلف عصاره و روغن سیر کاهش و با افزودن سطوح 3 و 4 درصد پودر سیر افزایش یافت. مقدار کل اسیدهای چرب فرار تحت تاثیر سطوح مختلف جایگزینی پودر سیر قرار نگرفت اما با افزودن سطوح متفاوت عصاره سیر در ساعت 4 انکوباسیون و روغن سیر در کلیه ساعات انکوباسیون کاهش یافت. با افزودن سطوح 3 و 4 درصد پودر سیر تعداد انتودینیوم ها و تعداد کل پروتوزوآها در ساعات 4، 8، 12 و 24 انکوباسیون و تعداد ایزوتریشیدا ها در ساعت 12 افزایش یافت اما با افزودن سطوح متفاوت عصاره و روغن سیر تعداد انتودینیوم ها، ایزوتریشیدا ها و تعداد کل پروتوزوآها در زمان های مختلف انکوباسیون کاهش یافت. در نتیجه روغن سیر تولید گاز را نسبت به پودر و عصاره تحت تاثیر قرار داد عصاره و پودر سیر باعث افزایش قابلیت هضم پروتیین خام شد اما روغن سیر آن را کاهش داد و استفاده از عصاره و پودر سیر باعث کاهش جمعیت پروتوزوآها شد در حالی که پودر سیر آن را افزایش داد.

هدف از این مطالعه ارزیابی ارزش غذایی میوه بلوط (بلوط ایرانی) در رژیم غذایی گوسفند، با و بدون پلی اتیلن گلیکول 6000 و اثر آن بر قابلیت هضم مواد مغذی، فراسنجه های تخمیر، میکروارگانیسم ها شکمبه و فراهمی پروتیین میکروبی بود. از پنج رأس گوسفند نر سنجابی فیستولا شده به طور جداگانه مستقر در قفس های متابولیکی در قالب یک طرح مربع لاتین چرخشی 5×5 طی 5 دوره 21 روزه با فاصله یک هفته ای میان دوره ای استفاده شد. پنج جیره خوراکی متشکل از جیره پایه به عنوان گروه شاهد، جیره شاهد محتوی 10 درصد میوه بلوط با و بدون پلی اتیلن گلیکول، جیره شاهد محتوی 30 درصد میوه بلوط با و بدون پلی اتیلن گلیکول در نظر گرفته شد. اضافه کردن بلوط به جیره ها باعث کاهش (0001/0p<) قابلیت هضم ماده آلی، پروتیین خام و دیواره سلولی شد و کمترین مقدار در سطح 300 گرم بلوط بر کیلوگرم ماده خشک مشاهده گردید. حضور پلی اتیلن گلیکول در جیره-های حاوی میوه بلوط سبب بهبود این فراسنجه ها شد. همچنین جیره های حاوی بلوط منجر به کاهش (0001/0p<) غلظت آمونیاک و کل اسید های چرب درشکمبه شدند و افزودن پلی اتیلن گلیکول باعث افزایش غلظت آن ها حتی بالاتر از مقدار حاصله در گروه شاهد شد. مشتقات پورینی ادرار و فراهمی پروتیین میکروبی تحت تاثیر حضور بلوط در جیره قرار گرفت و نسبت به گروه شاهد کاهش یافت. تانن باعث کاهش دفع ازت از طریق ادرار گردید، همچنین ابقاء و جذب نیتروژن را کاهش داده و باعث افزایش دفع نیتروژن از طریق مدفوع و نیتروژن متابولیکی شد. افزودن پلی اتیلن گلیکول سبب افزایش (0001/0p<) مشتقات پورینی ادرار، فراهمی پروتیین میکروبی و بالا رفتن نیتروژن ادرار، ابقاء و جذب نیتروژن شد. به علاوه منجر به کاهش دفع نیتروژن از طریق مدفوع و نیتروژن متابولیکی گردید. فراسنجه a (تولید گاز بالقوه) در بین تیمارها تفاوتی نداشت ولی فراسنجه b (نصف تولید گاز بالقوه در واحد زمان) در گروه شاهد بالاتر از دیگر گروه های آزمایشی بود (0001/0p<). تولید متان در جیره های حاوی میوه بلوط و پلی اتیلن گلیکول، کمتر از جیره شاهد بود. کل جمعیت پروتوزوآ و جنس های آن تحت تاثیر بلوط و پلی اتیلن گلیکول قرار گرفتند. در کل جیره های حاوی بلوط تعداد کل پروتوزوآ را کاهش دادند؛ جزء جیره محتوی10 درصد بلوط که تعداد پروتوزوآی ایزوتریشه و اوفریوسکولکس افزایش یافتند (05/0(p>. حضور بلوط در جیره سبب کاهش جمعیت باکتری های سلولایتیک شد و پلی اتیلن گلیکول نیز باعث افزایش جمعیت حتی بالاتر از جیره شاهد گردید. استفاده از بلوط و پلی اتیلن گلیکول درجیره های آزمایشی بر جمعیت باکتری های پروتئولیتیک تاثیر معنی داری نداشت. می توان نتیجه گرفت که نتایج به دست آمده از پاسخ حیوان به تانن موجود در میوه بلوط و نتایج تولید گاز در شرایط آزمایشگاه باهم همسو نبودند که احتمالا" نشان دهنده عدم کارآیی روش تولید گاز در ارزیابی اثر زیستی تانن بلوط باشد. استفاده از پلی اتیلن گلیکول در جیره های حاوی بلوط ممکن است روش عملی مناسبی برای غلبه بر اثرات مضر تانن در این خوراک باشد.

اثر فصل بر ترکیب شیر گاوداریهای استان همدان در این مطالعه مورد بررسی قرار گرفت. نمونه های شیر به صورت ماهیانه از یازده گاوداری صنعتی و نوزده مرکز جمع آوری شیر از مناطق مختلف استان همدان طی سال های 1389- 1385 جمع آوری و مورد ارزیابی قرار گرفت. میزان چربی و پروتئین شیر و همچنین سلول های سماتیک و بار میکروبی شیر اندازه گیری شد. میانگین درصد چربی شیر در استان همدان در طول این پنج سال 24/3درصد بود. بررسی درصد چربی شیر فصول مختلف در این پنج سال در فصول سرد سال، پاییز و زمستان، بیشترین درصد چربی و در فصول گرم سال، بهار و تابستان، کمترین درصد چربی مشاهده شد. میانگین درصد پروتئین شیر در استان همدان طی این پنج سال 11/3 درصد بود.نتیجه این بررسی ها نشان دادکه در فصول سرد سال استان همدان، درصد پروتئین شیر نسبت به فصول گرم بیشتر بود. طی پنج سال، شیر جمع آوری شده در فصل تابستان کمترین درصد پروتئین را دارا بود.همچنین مقایسه سال های مختلف این پنج سال نشان داد که بیشترین درصد پروتئین در سال 1389 با 25/3 درصد وکمترین در سال 1385با 95/2درصد بوده است. میانگین بار میکروبی شیر در استان همدان طی سال های مورد بررسی حدود 90/13میلیون باکتری در میلی لیتر شیر بود.بررسی های انجام گرفته نشان داد که طی پنج سال مورد نظر بیشترین بار میکروبی در فصل تابستان و در ماه تیر به تعداد 4/20 میلیون باکتری بود وکمترین بار میکروبی در فصل پاییز در ماه آذر با 1/9 میلیون باکتری مشاهده شد. هر چند مجموع بار میکروبی طی سه ماه زمستان کمترین میزان را طی 5 سال مورد مقایسه داشت. در مجموع با بررسی های پنج ساله مشخص گردید که در استان همدان حداکثر تعداد سلول های سوماتیک شیر در ماه مرداد به تعداد 339 هزار سلول در میلی لیتر شیر خام و حداقل آن در آذر ماه به تعداد 270هزار سلول در هر میلی لیتر شیر خام بود. بر اساس نتایج حاصل از این بررسی می توان اظهار نمود که کیفیت شیر (بار میکروبی و سلول های سوماتیک) و همچنین میزان چربی و پروتیین شیر در فصول سرد استان همدان بیشتر از فصول گرم سال بود.

این آزمایش به منظور بررسی اثر فرآوری کاه برنج بر ترکیب شیمیایی و فراسنجه های تجزیه پذیری شکمبه ای ماده خشک و ماده آلی با استفاده از روش کیسه های نایلونی انجام شد. تیمار های آزمایشی شامل کاه برنج بدون فرآوری (شاهد) و کاه برنج فرآوری شده با محلول اوره 5 درصد، محلول اوره 5 درصد و سپس اتوکلاو (فشار بخار 15 بار به مدت 5 دقیقه)، محلول هیدروکسید سدیم 5 درصد، محلول هیدروکسید سدیم 5 درصد و سپس اتوکلاو، اتوکلاو و سپس محلول اوره 5 درصد، اتوکلاو و سپس محلول هیدروکسید سدیم 5 درصد و اتوکلاو بودند. نتایج نشان داد که کمترین درصد ماده خشک به کاه برنج فرآوری شده با اتوکلاو و هیدروکسید سدیم، کمترین درصد ماده آلی به کاه برنج فرآوری شده با هیدروکسید سدیم، کمترین درصد دیواره سلولی، دیواره سلولی بدون همی سلولز و سلولز به کاه برنج فرآوری شده با هیدروکسید سدیم و اتوکلاو، کمترین درصد همی سلولز، به کاه برنج فرآوری شده با با هیدروکسید سدیم و اتوکلاو یا اتوکلاو و هیدروکسید سدیم، کمترین درصد لیگنین به کاه برنج فرآوری شده با هیدروکسید سدیم یا هیدروکسید سدیم و اتوکلاو و کمترین ph به کاه برنج فرآوری شده با اتوکلاو مربوط بود (05/0>p). بخش سریع تجزیه (a) ماده خشک و بخش سریع تجزیه (a) ماده آلی کاه برنج فرآوری شده با هیدروکسید سدیم و اتوکلاو و کاه برنج فرآوری شده با هیدروکسید سدیم از همه تیمارها بیشتر بود (05/0>p). بخش کند تجزیه (b) ماده خشک کاه برنج فرآوری شده با هیدروکسید سدیم و بخش کند تجزیه (b) ماده آلی کاه برنج فرآوری شده با اتوکلاو و سپس هیدروکسید سدیم از همه تیمارها کمتر بود (05/0>p). ثابت نرخ تجزیه (c) ماده خشک کاه برنج فرآوری شده با هیدروکسید سدیم از همه تیمارها بیشتر بود (05/0>p). تجزیه پذیری موثر ماده خشک و آلی با نرخ عبور 2، 5 و 8 درصد در ساعت کاه برنج فرآوری شده با هیدروکسید سدیم، هیدروکسید سدیم و اتوکلاو و همچنین اتوکلاو و هیدروکسید سدیم از همه تیمارها بیشتر بود (05/0>p). با افزایش زمان ماندگاری نمونه های کاه برنج در شکمبه، تجزیه پذیری افزایش یافت. بیشترین تجزیه پذیری به تیمارهای فرآوری شده با هیدروکسید سدیم و کمترین تجزیه پذیری به کاه برنج فرآوری شده با اتوکلاو مربوط بود (05/0>p). با توجه به نتایج آزمایش حاضر به نظر می رسد که فرآوری کاه برنج با محلول هیدروکسید سدیم 5 درصد و پس از آن کاه برنج فرآوری شده با اتوکلاو همراه محلول اوره 5 درصد در کاهش ترکیبات شیمیایی و افزایش تجزیه پذیری ماده خشک و آلی در شکمبه موثرتر باشند. با توجه به اینکه استقبال عمومی برای استفاده از هیدروکسید سدیم در فرآوری کاه به دلیل خطر استفاده از آن، اتلاف بالای ترکیبات شیمیایی و هزینه بالا کم است لذا توصیه می شود که از فرآوری اتوکلاو همراه با محلول اوره 5 درصد برای افزایش بهبود ارزش تغذیه ای کاه برنج استفاده شود.

الکل اتانول با تخمیر دانه های غلات ،غده سیب زمینی و به ویژه از ملاس تولید می گردد. پساب تقطیری تغلیظ شده ی ملاس (mdcs) از جمله محصولات جانبی کارخانجات تولید الکل است که غنی از مواد معدنی، مخمر و ترکیبات تخمیری است. پساب حاصل به دلیل آب زیاد، اسیدیته و مقادیر بالای نمک های معدنی یک آلوده کننده ی زیستی به شمار می آید که هم اکنون کارخانجات تولید الکل با مشکل دفع آن مواجه هستند. پساب تقطیری ملاس پس از تغلیظ و فراوری قابل استفاده در تغذیه دام می باشد. در این پژوهش، اثر استفاده از سطوح مختلف پساب تقطیری ملاس تغلیظ شده حاصل از کارخانه های الکل سازی بر فراسنجه های بیوشیمیایی خون ، عملکرد رشد وخصوصیات لاشه بره های پرواری بررسی شد. 18 راس بره نر نژاد سنجابی (46/1 ± 46/28 کیلوگرم) در یک طرح کاملا تصادفی با 3 تیمار ) در6 تکرار ) برای ارزیابی اثر پساب تقطیری ملاس در سه سطح صفر ، 5 و10درصد در پلت غذایی مورد استفاده قرار گرفت. جیره غذایی شامل یونجه، ذرت ، جو و کنجاله سویا بود. ماده خشک، پروتئین خام، خاکستر خام، انرژی خام و انرژی قابل متابولیسم پساب تقطیری ملاس به ترتیب 2/65 ، 2/23،2/21 در صد و 3465 و 2566 کیلو کالری در کیلو گرم ماده خشک بود. نتایج آزمایشات نشان داد پساب تقطیری ملاس بر قابلیت هضم ظاهری ماده خشک، ماده آلی، پروتیین خام ، فیبر محلول در شوینده خنثی، فیبر محلول در شوینده اسیدی، خاکستر ، انرژی خام و انرژی متابولیسمی تاثیر معنی داری داشت (05/0p< ). قابلیت هضم ماده خشک ، ماده الی و فیبر خام در گروه 10 درصد پلت پساب تقطیری در مقایسه با گروه شاهد به طور معنی داری افزایش یافت. بین میزان خوراک مصرفی،ضریب تبدیل غذایی، افزایش وزن روزانه و وزن انتهایی بره ها اختلاف معنی داری مشاهده نشد (05/0p> ). اختلاف معنی داری در میانگین فراسنجه های بیوشیمیایی، آنزیم های کبدی و عناصر معدنی خون بین گروههای آزمایشی وجود نداشت (05/0p> ). نتایج و داده های حاصل از این آزمایشات نشان داد، پساب تقطیری تغلیظ شده حاصل از کارخانه های الکل سازی بعنوان یک منبع انرژی و پروتیین ارزان می تواند تا سطح 10 درصد بدون هیجگونه اثر منفی جایگزین بخشی از خوراک روزانه بره های پرواری شود.

این تحقیق به منظور بررسی تاثیرتغییرات فصل بر مصرف اختیاری خوراک، الگوی رشد الیاف وفولیکول هاو استفاده از تغذیه تکمیلی در زمان کاهش اشتها به منظور جلوگیری از کاهش احتمالی وزنزنده، کمیت و کیفیت الیاف تولیدی در بره های نر سنجابی انجام شد. بدین منظور از 20 راسبره نر با میانگین سن 9 ماه از ابتدای شهریور ماه تا آخر فروردین ماه سال بعد به مدت 240روز استفاده شد. از اواخر شهریور تا ابتدای مهر با مشاهده کاهش اشتها همزمان با کاهش طول روز، دام ها به دو گروه کنترل و تکمیلی با میانگین وزن اولیه (به ترتیب) 14/1± 08/33 و 46/1± 50/33 کیلوگرم تقسیم شدند. جیره گروهکنترل شامل20% مواد متراکم و 80 % یونجه محتوی 130 گرم پروتیین خام و 18/2 مگاکالری انرژی در کیلوگرم ماده خشک و گروه تکمیلی 35 % مواد متراکم و 65 % یونجه محتوی 160 گرم پروتیین و 34/2 مگا کالری انرژی در کیلو گرم ماده خشک بود. این آزمایش به روش فاکتوریلدر قالب طرح کاملاً تصادفی انجام شد. از شروع طرح هر هفته دام ها توزین شدند و خوراک ارائه شده به دام ها بر اساس تغییرات وزن هفتگی و میزان باقیمانده خوراک هر هفته بود. در انتهای هر ماه نمونه پوست هر دام از قسمت میانی سمت راست بدن در ابعاد 1×1 سانتی متر جهت بررسی خصوصیات فولیکول های تولید کننده الیاف ونمونه های الیاف از قسمت میانی سمت چپ بدن هر دام در ابعاد 10×10 سانتی متر به منظور بررسی میزان تولید الیاف ناشور، شسته و قطر الیاف برداشته شد. افزایش وزن روزانه تحت تاثیر جیره، فصل و اثر متقابل بین این دو عامل قرار گرفت( 001/0p<)و میانگین افزایش وزن زنده روزانه در فصل پاییز نسبت به فصل زمستان بیشتر بود( -001/0p<).خوراک مصرفی به ازای کیلوگرم وزن زنده و وزن متابولیکی تحت تاثیر جیره قرار نگرفت (05/0p>) ولی اثر تغییرات فصل بر میزان خوراک مصرفی معنی دار بود( 001/0p<). فعالیت فولیکول های اولیه تحت تاثیر جیره قرارگرفت به طوری که نسبت فعالیت فولیکول های اولیه در گروه تکمیلی به طور معنی داری بیشتر از گروه کنترل بود (001/0p<). تغییرات فصل تاثیری بر میزان فعالیت فولیکول های اولیه نداشت واثر متقابلی بین عوامل فصل و جیره مشاهده نشد. فعالیت فولیکول های ثانویه تحت تاثیر جیره و تغییرات فصل قرار نگرفت.تفاوت معنی داری در وزن الیاف ناشور وشسته به سبب تغییر در جیره و فصل وجود نداشت و اثر متقابل بین عواملجیره و فصل معنی دار نبود. قطر الیاف تولیدی تحت تاثیر جیره قرار گرفت ( 01/0p<)به طوری که در گروه تکمیلی(03/1±96/37 میکرون) بیشتر از گروه کنترل(03/1± 02/33میکرون)بود هرچنداثر متقابلی بین عوامل فصل و جیره در خصوص قطر الیاف مشاهده نشد. غلظت هورمون تستوسترون نیز تحت تاثیر جیره و فصل ( -01/0p<) و اثر متقابل بین عوامل جیره و فصل ( 05/0p<) قرار گرفت. نتایج بدست آمده از این تحقیق نشان دادکه در بره های نر سنجابی اشتها تحت تاثیر طول مدت زمان روشنایی و تاریکی قرار گرفت به طوری که با کاهش طول روز میزان مصرف خوراک نیز کاهش یافت ولی پشم تولیدی تابع تغییرات فصل نبود. ترشح هورمون تستوسترون در آبانماه با اتمام فصل جنسی در این دام کاهش یافت.

روغن¬های اسانسی از جمله ترکیباتی می¬باشند که به دلیل عدم مشکلات زیست محیطی، امروزه جهت دستکاری تخمیر شکمبه مورد توجه قرار گرفته¬اند. این تحقیق به منظور بررسی اثر سطوح مختلف روغن-های اسانسی آویشن (0، 250، 500، 750 و 1000 میکروگرم بر لیتر) و مرزه (0، 100، 200، 300، 400و 500 میکروگرم بر لیتر) بر تولیدگاز، برخی فراسنجه¬های تخمیر، باکتری¬های اسید لاکتیکی و مخلوط میکروارگانیسم¬های شکمبه در قالب طرح کاملاً تصادفی انجام شد. از دو جیره آزمایشی شامل جیره1: 100 درصد علوفه و جیره2: 70 درصد کنسانتره و 30 درصد علوفه جهت بررسی اثرات اسانس¬ها استفاده شد. ترکیب موثره اصلی روغن اسانسی آویشن شامل ژرانیول (77/25 درصد)، تیمول (85/14 درصد) و روغن اسانسی مرزه شامل کارواکرول (88/43 درصد)، گاما-ترپینن (37/29 درصد) بودند. تولید گاز از ساعت صفر تا 144، در ساعات مختلف ثبت و فراسنجه¬های پتانسیل تولید گاز، نرخ تولید گاز و فاز تاخیر با کمک معادله¬ی میشرلیخ تعیین شد. بر اساس روند تولید گاز در 24 ساعت، قابلیت هضم ظاهری و حقیقی ماده خشک، قابلیت هضم ماده آلی، عامل تفکیک، توده میکروبی و راندمان تولید توده میکروبی برآورد شدند. اثر روغن¬های اسانسی بر باکتری¬های اسیدلاکتیکی جداسازی شده از شکمبه گوسفند سنجابی و پروتوزوآ بررسی شد. روغن¬های اسانسی، در هر دو جیره، باعث کاهش پتانسیل تولید گاز شدند. نرخ تولید گاز (c) نیز با افزایش میزان اسانس در هر دو جیره به طور خطی کاهش یافت. فاز تاخیر (l) در مورد هر دو جیره و در سطح 1000 میکروگرم بر لیتربیشتر از سطوح دیگر بود.افزودن روغن¬های اسانسیبه هر دو جیره باعث کاهش قابلیت هضم ظاهری و حقیقی ماده خشک و قابلیت هضم ماده آلی شد. با افزایش سطوح اسانس آویشن ومرزه، عامل تفکیک، توده¬ی میکروبی و راندمان تولید توده میکروبی افزایش یافت. جمعیت کل پروتوزوآ در حضور اسانس¬ها کاهش یافت. نتایج حاصل از تست اسیدوز در حضور هر دو اسانس تقریباً روند مشابهی داشت و تغییری درph نسبت به تیمار اسیدوز کنترل نشده مشاهده نشد. تولید پتاسیم داخل سلولی باکتری¬های جدا شده در حضور اسانس¬ها کاهش یافت. شناسایی ملکولی باکتری¬ها از شکمبه نشان داد که توالی مورد مطالعه در جدایهzm157 وzm036دارای بیشترین شباهت به انتروکوکوسهیرا و انتروکوکوسفکالیس و جدایهzm127 به سلنوموناسرومینانتیوم بود. جدایهzm024 نیز بیشترین شباهت به باکتری مگاسفراالسدنیرا داشت. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که هر دو اسانس روغنی رشد باکتری¬های مورد مطالعه را محدود کردند. همچنین این اسانس¬ها سبب تغییر در کینتیک تخمیر شدند و با اعمال محدودیت در رشد باکتری¬های اسید لاکتیکی توانستند در بهبود اسیدوز موثر باشند.

چکیده راندمان استفاده از پروتئین در شکمبه پایین است. افزودنی های خوراکی نظیر آنتی بیوتیک های یونوفره راهی برای افزایش این راندمان است. اما نگرانی های اخیر درمورد افزایش مقاومت به آنتی بیوتیک ها باعث تلاش برای یافتن جایگزینی برای این افزودنی هاست. به نظر می رسد ترکیبات ضدمیکروبی گیاهی نظیر عصاره های گیاهی و روغن های اسانسی جایگزین های مناسبی برای آنتی بیوتیک ها باشد. این مطالعه جهت ارزیابی اثرات سطوح مختلف روغن های اسانسی آویشن شیرازی، اکالیپتوس و رازیانه (0، 100، 250، 750 و 1000 میکروگرم در میلی لیتر) و سطوح مختلف از مخلوط یکسان روغن اسانسی آویشن شیرازی، اکالیپتوس و رازیانه، مخلوط آویشن شیرازی و اکالیپتوس، مخلوط آویشن شیرازی و رازیانه و مخلوط اکالیپتوس و رازیانه (0، 250، 500، 750 و 1000 میکروگرم در میلی لیتر) بر تولید گاز ، فراسنجه های تخمیر شکمبه و جمعیت پروتوزوآ در شرایط آزمایشگاهی انجام شد. مایع شکمبه از 6 بز مرغوز تغذیه شده با جیره تمام علوفه ای با استفاده از لوله مری جمع آوری شد. گاز تولیدی در ساعات 1 تا 96 ساعت از گرمخانه گذاری بدست آمد. در آزمایش جداگانه اثر همه تیمارهای آزمایشی بر تعداد پروتوزوآی کل و جنس های مختلف بررسی شد. همچنین گاز تولیدی بعد از 24 ساعت گرمخانه گذاری، ph، نیتروژن-آمونیاکی، کل اسیدهای چرب فرار، تولید متان، توده میکروبی، ماده آلی تجزیه شده و انرژی متابولیسمی اندازه گیری و برآورد شد. پتانسیل تولید گاز (b) و سرعت تخمیر(c) در تمام تیمارهای آزمایشی کاهش یافت درحالی که فاز تأخیر (l)افزایش نشان داد. ph در همه تیمارها، بجز آویشن شیرازی و اکالیپتوس، اندکی بالاتر از شاهد بود. تولید نیتروژن آمونیاکی در همه تیمارها بجز اکالیپتوس و مخلوط روغن اسانسی اکالیپتوس و رازیانه و غلظت کل اسیدهای چرب فرار در همه تیمارها بجز مخلوط آویشن شیرازی و اکالیپتوس و مخلوط آویشن و رازیانه کاهش یافت. همچنین گاز تولیدی 24 ساعته، تولید متان و میزان ماده آلی تجزیه شده کاهش یافت، درحالیکه ضریب تفکیک پذیری در همه تیمارها افزایش یافت. انرژی متابولیسمی در تمام تیمارها کاهش نشان داد. تیمارکردن با روغن اسانسی تعداد پروتوزوآ کل و جنس های انتودینیوم، ایزوتریشیا، دیپلودینیوم و افریواسکولکس را کاهش داد. بطوریکه در بیشتر تیمارها در سطوح بالا جنس های ایزوتریشیا، دیپلودینیوم و افریواسکولکس کاملاً ناپدید شد. نتایج این مطالعه نشان داد که همه روغن های اسانسی مطالعه شده در این تحقیق می توانند در تعدیل تخمیر شکمبه موثر باشند. همچنین نتایج ما نشان داد که روغن های اسانسی در غلظت های بالا، فعالیت ضد میکروبی وسیعی از خود نشان می دهند، که باعث توقف فرآیندهای تخمیری می شود. واژه های کلیدی: روغن اسانسی، آویشن شیرازی، اکالیپتوس، رازیانه، تخمیر، پروتوزوآ

به منظور بررسی اثرسیلوی ضایعات کمپوست قارچ دکمه ای به عنوان جایگزین قسمتی از بخش علوفه ای خوراک بر عملکرد، فراسنجه های خونی و شکمبه ای و گوارش پذیری مواد مغذی در بره های نر مهربان دو آزمایش در قالب طرح کاملاً تصادفی طراحی گردید. در آزمایش اول تعداد 18 راس بره به طور تصادفی به 3 گروه تقسیم شدند. تیمارها شامل:1) شاهد(جیره پایه)، 2) شامل 2/7 درصد سیلوی ضایعات کمپوست قارچ دکمه ای به جای یونجه و 3) شامل 9/15درصد سیلوی ضایعات کمپوست قارچ دکمه ای به جای یونجه بودند. این آزمایش 60 روز به طول انجامید. روزانه خوراک داده شده و پسمانده آن برای هر حیوان اندازه گیری شد تا خوراک مصرفی (بر اساس ماده خشک) تعین شود. جهت بررسی تغییرات وزن بره ها در ابتدای آزمایش و در روزهای 15، 30، 45 و 60 بره ها توزین شدند. در روز های صفر، 30 و 60 آزمایش از هر بره قبل از نوبت غذایی صبح خون گیری به عمل آمد. درروزهای 28 و 56 آزمایش نیز قبل از نوبت غذایی صبح، به منظور تعیین ph، غلظت کل اسیدهای چرب فرار و آمونیاک مایع شکمبه، از بره ها توسط لوله معدی، نمونه برداری شد. در آزمایش دوم 4 راس بره از هر کدام ازتیمارها بطور تصادفی انتخاب شده و به قفس های متابولیکی جهت تعیین گوارش پذیری خوراک برای مدت 14 انتقال یافتند( شامل 8 روز دوره عادت پذیری و 6 روز دوره جمع آوری نمونه ها). نتایج نشان داد که سیلوی ضایعات کمپوست قارچ دکمه ای تأثیر معنی داری بر میانگین افزایش وزن روزانه،راندمان تبدیل غذایی و میانگین وزن نهایی بره ها نداشت. اما میانگین خوراک مصرفی روزانه تحت تأثیر قرار گرفت (05/0>p). همچنین استفاده از سیلوی ضایعات کمپوست قارچ دکمه ای تأثیر معنی داری بر تولید کل اسیدهای چرب فرار و غلظت آمونیاک و ph مایع شکمبه نسبت به گروه شاهد در روز 28 نداشت. در روز 56 غلظت کل اسیدهای چرب فرار و ph مایع شکمبه تغیر نکرد ولی غلظت آمونیاک نسبت به گروه شاهد کاهش یافت (05/0>p). اثر تیمار سیلوی ضایعات کمپوست قارچ دکمه ای بر گوارش پذیری ماده خشک، ماده آلی، پروتئین خام و ان-دی-اف جیره افزایش یافت (05/0>p). غلظت گلوکز، ldl، hdl سرم نسبت به تیمار شاهد در روز صفر، 30 و 60 معنی دار نبود. به طور کلی نتایج مطالعه حاضر نشان داد که سیلوی ضایعات کمپوست قارچ دکمه ای می تواند جایگزین مناسبی برای قسمتی از بخش علوفه ای جیره باشد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.