در این مقوله برآنیم که به بررسی تطبیقی انکار نسب در حقوق ایران و فقه امامیه بپردازیم. لذا در جهت تدوین این مهم ابتدا لازم به تعریف انکار نسب می باشد. انکار نسب عبارت است از نفی کردن انتساب طفل به پدر و مادر ظاهری وی که در حین انعقاد نطفه بین آنها نکاح صحیح (اعم از دایم و منقطع) موجود بوده است، خواه از طریق پدر ظاهری طفل یا هر ذینفع، در صورتی که ابوین ظاهری طفل، نسب طفل رامورد انکار وتردید قرار دهند نفی نسب از طریق اثبات خلاف قاعده فراش یا لعان به سبب نفی ولد و هر یک از ادله اثبات دعوی قابل اثبات است و اگر نفی نسب از جانب افرادی غیر از ابوین ظاهری شخص مانند وراث یا طلبکاران باشد خواه شخص کبیر باشد یا صغیر ، انکار از طریق عدم تحقق قاعده فراش وادله دیگر از قبیل :شهادت ، کارشناسی ...قابل اثبات است. لذا علاوه بر بررسی موارد انکار نسب از طریق اماره قانونی فراش وتاسیس مذهبی لعان که به نظر بسیاری از اساتید محترم حقوق قانونی متروک است هر چند شاهد آرایی در این زمینه در عصر حاضر نیز می باشیم"به بررسی ادله دیگرجهت انکارنسب مانند شهادت شهود و آزمایشات پزشکی dna وتاثیر آن در الحاق یا عدم الحاق به پدر و مادر ظاهری که امروزه جایگاه مهمی در این مقوله دارد، می پردازیم. در انتها نیز به بررسی محدودیتهای اقامه دعوی انکار نسب، دادگاه صالح جهت رسیدگی، خواهان و خواننده دعوی نفی نسب می پردازیم. البته با توجه به قاعده فراش و لعان، نفی نسب در قالب نفی ولد مورد توجه و بررسی بیشتری است هر چند نفی نسب در خط اطراف مثل نفی نسب برادری نیز مورد توجه و بحث می باشد و در فصل دوم در قسمت مصادیق نفی نسب وفصل چهارم درقسمت اصحاب دعوی مورد بررسی قرار گرفته است. در مطالعه تطبیقی این رساله به جهت اقتباس از فقه امامیه دراکثرمواردو اطاله مطالب از بررسی جداگانه امتناع ورزیده و تنها در موارد اختلافی بدان اشاره رفته است. واژگان کلیدی : انکار نسب ، نفی نسب ، نفی ولد ، لعان ، قاعده فراش .