این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی از نوع کارآزمایی بالینی است که بمنظور تعیین تاثیر تلقین و ماساژ پیشانی و شقیقه ها بر تهوع و استفراغ ناشی از شیمی درمانی در زنان مبتلا به سرطان پستان در سال 1378 در دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی تهران انجام گرفته است. در این مطالعه 40 بیمار تحت درمان با رژیم دارویی (( سی.ام.اف)) بطور مبتنی بر هدف انتخاب شده و بصورت متقاطع در دو مرحله شاهد و آزمون مورد مطالعه قرار گرفتند. در مرحله آزمون بیماران نیم ساعت قبل از شیمی درمانی تحت تلقین و 10 دقیقه ماساژ پیشانی و شقیقه ها قرار گرفتند و دفعات و شدت تهوع و استفراغ بلافاصله بعد از شیمی درمانی تا 72 ساعت اول بعد از آن در دو مرحله شاهد و آزمون، اندازه گیری شد. برای تعیین شدت تهوع از معیار شبیه سازی بصری و برای شدت استفراغ از معیار چهار حالتی استفاده شد و اطلاعات مورد نیاز از طریق پریشنامه و چک لیست جمع آوری شد و سپس یافته های پژوهش در قالب 21 جدول خلاصه گردید. تجزیه و تحلیل یافته های پژوهش نشان داد که میانگین دفعات تهوع در مرحله شاهد 40/2 با انحراف معیار 82/2 بوده است در حالی که در مرحله آزمون 90/0 با انحراف معیار 79/1 بوده است. همچنین میانگین شدت تهوع در دو مرحله شاهد و آزمون به ترتیب 16/27% با انحراف معیار 62/28 و 38/14% با انحراف معیار 18/23 بوده است. میانگین دفعات و شدت استفراغ نیز در دو مرحله شاهد و آزمون به ترتیب 59/0 با انحراف معیار 15/1 و 25/0 با انحراف معیار 58/0 بوده است. برای مقایسه میانگین دفعات و شدت تهوع و استفراغ از آزمون آماری ((تی زوج)) استفاده شد و نتایج پژوهش نشان داد که بین دفعات و شدت تهوع در 6 تا 72 ساعت اول بعد از شیمی درمانی و بین دفعات و شدت استفراغ در 12 تا 72 ساعت اول بعد از شیمی درمانی با و بدون استفاده از تلقین و ماساژ تفاوت معنی داری وجود دارد ‏‎(p=0.05)‎‏ با توجه به نتایج فوق پژوهشگر پیشنهاد می کند که از تلقین و ماساژ بعنوان مکمل دارو درمانی برای کاهش تهوع و استفراغ بیماران سرطانی تحت شیمی درمانی استفاده شود.