در این تحقیق به بررسی چگونگی علل شکوفایی موسیقی در دوره ساسانیان و توجّه پادشاهان به این هنر و رابطه آن با دوره های بعد تا پایان قرن چهارهجری پرداخته شده است. با توجه به ماهیّت موضوع نگارنده در این تحقیق از روش گردآوری(کتابخانه ای) توصیفی،تحلیلی استفاده کرده است. در بررسی این پژوهش آن چه بدان دست یافتیم این است که، شرایط مساعدی که شاهان ساسانی برای موسیقیدانان ایجاد کردند در هیچ کدام از ادوار بعدی تاریخ ایران تکرار نشد. ظهور موسیقیدانانی چون باربد و نکیسا و رامتین و سرکش خلاقیّت در موسیقی را به اوج رسانیدند. اما با تحریم موسیقی و کم اهمیت شدن آن در دوره اسلامی ، موسیقی از رونق همگانی افتاد و در قالب جدید و مورد پسند آن زمان یعنی مذهب دوام آورد. موسیقی در دربار خلفای اموی و عباسی ابزاری در جهت خوشگذرانیهای آنان بود. ولی با ظهور دانشمندان در سده های سوم و چهارم هجری موسیقی جنبه علمی پیدا کرد و کتابهای غنی درباره موسیقی به تألیف رسید و پایه و اساس موسیقی تا مدتها بعد از خود تا عصر حاضر شد.