این بررسی با استفاده از یک طرح کرتهای یکبار خرد شده (اسپلیت پلات) در 3 تکرار بمورد اجرا گذاشته شد. ارقام مورد بررسی دراگا و دیامانت بود که با فواصل بوته 20 و 30 سانتیمتر بصورت فاکتوریل در کرتهای اصلی و مقادیر کود پتاسه در 5 سطح صفر - 80 - 120 - 160 و 200 کیلوگرم k2o در هکتار در کرتهای فرعی بمدت 2 سال مورد آزمایش قرار گرفت . نتایج حاصله نشان داد که اثر میزان کود پتاسه بر عملکرد سیب زمینی در سطح 1 درصد معنی دار بود بطوریکه عملکرد در تیمار k4 (مصرف 160 کیلوگرم k2o در هکتار) 29510 کیلوگرم و در تیمار k1 (بدون مصرف کود پتاسه) 25400 کیلوگرم در هکتار بود و بطور متوسط عملکرد 4110 کیلوگرم در هکتار افزایش یافت . اثر تراکم بوته بر عملکرد محصول در سطح 5 درصد معنی دار بود، بطوریکه متوسط محصول بدست آمده از فاصله 20 سانتیمتر و 30 سانتیمتر بین بوته ها به ترتیب 30005 کیلوگرم و 26040 کیلوگرم در هکتار و در نتیجه عملکرد تراکم زیاد 3965 کیلوگرم در هکتار افزایش یافت . تفاوت عملکرد دو رقم دراگا و دیامانت در شرایط این آزمایش معنی دار نشد. اثر کود پتاس و تراکم بر تولید غده های بذری (35-55 میلیمتری) در سطح 5 درصد معنی دار بود (در تراکم زیاد غده بذری بیشتر بود). اثر کود پتاس بر تولید غده های درشت در سطح 1 درصد و اثر تراکم در سطح 5 درصد معنی دار بود (در تراکم زیاد غده درشت بیشتر بود). اثر کود پتاس بر درصد ماده خشک تا سطح 120 کیلوگرم k2o افزایش و سپس کاهش یافت و در تراکم کم درصد ماده خشک بیشتر بود. اثر کود پتاس بر درصد نشاسته تا سطح 120 کیلوگرم k2o افزایش و سپس کاهش یافت و در تراکم کم درصد نشاسته افزایش یافت . درصد پروتئین رقم دیامانت بیشتر از رقم دراگا بود. پتاسیم اثر مثبتی بر قابلیت انبارداری و کاهش پوسیدگی غده های سیب زمینی داشت و با مصرف پتاسیم تغییر رنگ غده های پخته شده کاهش و نرمی بافت غده های پخته شده کاهش و نرمی بافت غده ها افزایش یافت . با اضافه شدن کود پتاس رنگ چیس خوشنگ تر شد.