طراحی سازه ها با فرض عملکرد خطی آنها از لحاظ اقتصادی مقرون به صرفه نمی باشد و با استفاده از مزایای عملکرد غیرخطی می توان به طرح اقتصادی تری رسید. در اینصورت با فرض عملکرد غیرخطی، سازه ها بایستی طوری طراحی شوند که در صورت وقوع شدیدترین زلزله متحمل دچار خرابی های شدید و جبران ناپذیر نشود. آیین نامه های طراحی ضوابطی را برای طرح لرزه ای سازه ها ارائه می دهند. ولی ضابطه مشخصی را برای پیش بینی تحلیلی انهدام سازه تعیین نمی کنند. در طرح سازه ها فرض می شود که در صورت رعایت ضوابط آیین نامه های طراحی، سازه مقاومت و شکل پذیری کافی را برای تحمل نیروی زلزله دارد. از آنجائیکه رفتار غیرخطی سازه ها تابع عوامل مختلفی از قبیل کاهش سختی، شکل پذیری و نوع حرکت لرزه ای زمین می باشد، پیش بینی رفتار و چگونگی بروز خرابی آن امری پیچیده و مشکل است و این پیچیدگی در مورد سازه های بتنی دو چندان می شود. اغلب آیین نامه های طراحی ضریبی موسوم به ضریب رفتار ارائه می دهند که به استفاده از این ضریب می توان تا حدودی میزان کاهش نیروهای طراحی را پیش بینی نمود. ضریب رفتار نقش کلیدی در طرح لرزه ای ساختمانهای جدید دارد. مقادیر پیشنهاد شده برای این ضریب براساس قضاوت مهندسی است. هر پیشرفتی در قابلیت اعتماد ساختمانهای مدرن مقاوم در برابر زلزله نیاز به شناخت مصالح و مولفه های پاسخ ساختمان دارد. در این پایان نامه ابتدا رفتار و خواص اعضای بتنی مورد بررسی قرار گرفته و توابع آسیب پذیری شرح داده شده است. ضریب رفتار و روشهای تعیین آن بیان گردیده و در نهایت با توجه به مسئله آسیب پذیری در سازه های بتن مسلح یکی از روشهای تعیین ضریب رفتار برای نیروها و شتابهای واقعی زلزله با در نظر گرفتن دیدگاه و خواستگاه آیین نامه ایران مورد اصلاح قرار گرفته است. سپس برای چند سازه نمونه با استفاده از مدلهای تعریف شده، با بکارگیری برنامه ‏‎idarc‎‏ که در زمینه آنالیز غیرخطی سازه های بتنی از جمله برنامه های شناخته شده با کاربرد وسیع می باشند، سازه های نمونه تحت چند زلزله شدید منتخب مورد آنالیز غیرخطی قرار گرفته است. در نهایت با توجه به نتایج حاصله، مقادیر ضریب رفتار آنها محاسبه شده است. نسبت مقاومت تیر به ستون با شاخصی بنام مقاومت اتصال تعریف شده است و تاثیر نسبت مقاومت اتصال برای یک سازه تحت چندین زلزله بررسی و رابطه ای برای این نسبت و ضریب رفتار ارائه گردیده است. نتایج بدست آمده از بررسی های صورت گرفته در بعضی موارد با مقادیر توصیه شده در آیین نامه ها متفاوت بوده و چنین تفاوتی معقول بنظر می رسد. زیرا آیین نامه ها در ارزیابی شکل پذیری و رفتار غیرخطی سازه ها دیدگاههای مختلفی دارند. نتیجه کلی بدست آمده از بررسی های انجام شده این است که در بسیاری از موارد نمی توان به مقادیر ضریب رفتار توصیه شده توسط آیین نامه ها اطمینان کافی نمود و برای رسیدن به طرحی دقیق بایستی از نتایج یک آنالیز غیرخطی جامع که رفتار سازه را واقعی تر نشان می دهد، بهره گرفت.