رگزایی فرایند ایجاد رگ‏های جدید از رگ‏های موجود است. رگ‏های جدید نیازهای متابولیک سلول‏ها را تامین می‏نمایند. رگزایی در بسیاری از پدیده‏های فیزیولوژیک و پاتولوژیک اهمیت دارد. طی فرایند رگزایی پروتئینازها به ویژه پلاسمین، ماتریکس خارج سلولی را تخریب می‏کند و سبب فعال شدن و آزاد سازی فاکتورهای رشد موجود در آن می‏شود. این فرایند‏ها با فعال شدن موضعی پلاسمینوژن در سطح سلول‏ها آغاز می‏شوند. بررسی‏های پیشین ما نشانگر توانایی یک آنتی‏بادی مونوکلونال ضد پلاسمینوژن در مهار فرایند رگزایی در یک مدل رگزایی است. به دلیل اهمیت این آنتی‏بادی ساخت scfv از آن در دستور کار قرار گرفت. ابتدا mrna از سلول های هیبریدومای تولیدکننده آنتی بادی‏ جدا شد و از آن cdna تهیه شد. پس از اطمینان از صحت cdna، قطعات ژنی مربوط به زنجیرهای سبک و سنگین آنتی بادی‏ موردنظر به وسیله پرایمرهای ویژه‏ای از cdna تکثیر گردید. این قطعات به طور جداگانه در محل مناسب وارد وکتوری دارای ترادف لینکر در بین قطعات بیان کننده زنجیره سبک و سنگین گردید. ساختار ایجاد شده شامل زنجیره سبک -لینکر- زنجیره سنگین به وکتور بیانی منتقل شد و این وکتور به باکتری escherichia coli منتقل گردید و تحت شرایط مناسب scfv موردنظر تولید شد که پس از بازسرشتگی، توانایی شناسایی پلاسمینوژن به وسیله این scfv توسط روش elisa رقابتی بررسی شد. نتایج حاصل از sds-page و ایمونوبلات نشانگر بیان scfv می باشد. این scfv به صورت انباشت پروتئینی تولید می شود، اما طی مراحل بازسرشتگی محلول می گردد. آزمایش elisa نشان می دهد که این scfv می تواند با آنتی بادی اصلی در اتصال به پلاسمینوژن به صورت وابسته به غلظت رقابت کند و آن را شناسایی نمایند. یافته ها نشانگر صحت تولید scfv، قابلیت اتصال آن به پلاسمینوژن و توانایی آن در مهار پلاسمینوژن است. با تولید این scfv میزان ایمنی‏زایی آنتی بادی کاهش می یابد و امکان بررسی خاصیت ضد رگزایی آن به منظور کاربرد درمانی به وجودآمده است.

بیماریهای ترومبوتیک که با تشکیل لخته در مسیر جریان خون همراه هستند سالانه موجب مرگ هزاران نفر در جهان می شوند. در شرایط فیزیولوژیک در صورت بروز لخته سیستم فیبرینولیتیک مسئول حل لخته می باشد.پلاسمینوژن ، اصلی ترین پروتئین سیستم فیبرینولیز، شامل سه قسمت ساختاری است که عبارتند از : پپتید بخش ‏‎-n‎‏ ترمینال (‏‎ntp‎‏) ، قسمت کرینگلها که شامل 5 کرینگل (‏‎k1-k5‎‏) و بخش ‏‎c ترمینال که فعالیت آنزیمی مولکول را پس از فعال شدن آن بوسیله فعال کننده های پلاسمینوژن برعهده دارد. امروزه یکی از روشهای درمان بیماریهای ترومبوتیک، حل لخته بوسیله تزریق فعال کننده های پلاسمینوژن از جمله فعال کننده بافتی پلاسمینوژن(‏‎t-pa‎‏) است.‏