جت های برخوردی به طور گسترده در بسیاری از کاربردهای مهندسی به منظور خنک کاری، گرمکاری و خشک کردن صفحات استفاده می شود. از جمله کاربردهای مهم جت های برخوردی، می توان خنک کاری پره های توربین گاز و قطعات الکترونیکی را نام برد. در این تحقیق یک کار آزمایشگاهی به منظور بررسی نرخ انتقال حرارت جابه جایی از یک سطح گوه ای شکل به جت هوای دوبعدی که روی رأس گوه پاشیده می شود انجام گرفته است. عدد رینولدز جت و فاصله ی نازل تا سطح و زاویه رأس گوه به عنوان پارامترهای اصلی این مطالعه به شمار می آیند. عدد رینولدز جت در محدوده ی 5،000 تا 20،000 و فاصله ی بی بعد نازل تا رأس گوه 4، 10 h/w= در نظر گرفته شد. زاویه ی رأس گوه در محدوده ی 300 تا 1800 تغییر می کرد، که در مورد زاویه ی رأس 1800 این آزمایش با حالت معروف برخورد جت با صفحه ی تخت منطبق می شود. عدد ناسلت متوسط و محلی در سطح برخورد برای تمام حالات بیان شده است. بر اساس نتایج این تحقیق، با کاهش زاویه ی رأس گوه، عدد ناسلت محلی در منطقه ی سکون افزایش، ولی در نواحی دیگر سطح برخورد کاهش می یابد. عدد ناسلت متوسط در زاویه ی رأس 1800 برای تمام حالات آزمایش (تمامی اعداد رینولدز و هر دو فاصله ی نازل تا رأس گوه) ماکزیمم به دست آمد.

چکیده مسأله ی انسان و خدا و رابطه ی متقابل آن ها با هم، یکی از موضوعات بسیار بنیادی در تاریخ تفکّر بشر به ویژه حوزه ی عرفان اسلامی است. در این راستا، پژوهش حاضر به بررسی رابطه ی انسان با خدا بر پایه ی تفکّر خداگونه پنداری انسان در آثار عطّار نیشابوری می پردازد. منظور از خداگونه پنداری در عرفان، نوع تلقّی عرفا از انسان کامل است که دارای ویژگی های قدسی و فرابشری می باشد. بر اساس این پژوهش، رابطه ی انسان باخدا، رابطه ای عاشقانه و سرشار از محبّت است. از میان انواع ارتباط، «مناجات» از بیشترین بسامد و «ارتباط دوسویه» از کم ترین بسامد برخوردار است. انسان-های خداگونه دارای ویژگی هایی خاص از جمله کرامات و قدرت انجام اعمال خارق العاده هستند. جهان بینی عطّار، وحدت وجودی و روش او در رسیدن به تعالی و کمال، بر اساس توجّه به درون و درون گرایی است. سالک با ریاضت، «گوهر جان» خویش را کشف می کند و خدا را در آن می یابد و بدین صورت به فنا و خداگونگی می رسد. کلیدواژه ها: انسان، انسان کامل، خدا، خداگونه پنداری، عطّار نیشابوری، عرفان، فنا

براساس ساختار کلی جوامع اجتماعی ایران کهن، جامعه شناسی طبقات مختلف در این ساختار به شیوه های مختلفی تبیین گردیده که نمونه زیبای آن در مرصاد العباد_ به عنوان اثری عرفانی اجتماعی در باب پنجم_ به خوبی نمایان است. این ساختار که برگرفته از اندیشه ها و عقاید مولف در باب پنجم کتاب است به دو روش مطرح گردیده که جنبه نخست آن بر پایه هدایت تشریعی طبقات اجتماعی بی هیچ انحصار یا استثناء خاصی بوده است. در جنبه دوم آن طبقات مختلف جامعه بر اساس واقعیتهای اجتماعی مطابق با قرون ششم و هفتم_ مقارن حیات مولف_ به طبقات کلی فرادست _ فرودست و متوسط تقسیم شده اند و خویها و خصلتهای آنان با توجه به آگهی طبقاتی ایشان مطرح شده است به گونه ای که اطلاعات مفید و معتبری از وضعیت اجتماعی و تاریخی آن دوران به دست داده است. از نگاه تشریعی یا جنبه نخست، از آنجا که تمامی گروهها و اقشار استعداد پرواندن صفات مختلف را داشته اند، این طبقات با پروردن صفات نیک و برتر در خود و انتقال آن به دیگران و یا برعکس با روی آوردن به صفات ناپسند و رذیله، موجب تأثیراتی در خود و جامعه خود بوده اند. به این صورت که اگر صفات نیک و پسندیده را پیروی کنند به سعادت دنیوی و اخروی نائل خواهندگشت و اگر پیرو صفات ناپسند و رذیله باشند، تبعات آن را در زندگی دنیایی و اخروی خویش خواهند دید. اما آن چه هدف مولف بر اساس آن شکل گرفته، هدایت تشریعی و دستگیری اقشار با به فعل در آوردن خویهای نیک در دورن ایشان برای رسیدن به سعادت دنیوی و رستگاری و حصول کمال ابدی بوده است. در این تحقیق نیز، بر اساس اندیشه های مولف، خلق و خوی و خصایل مختلف مردمان در رابطه با خود و طبقات دیگر اعم از فرادست و فرودست متناسب با امیال و خواسته های آنان و شرایطی که درآن می زیسته اند، تبیین شده است به این معنی که بیشتر گروههای اجتماعی در پی نفع دنیایی با فرادستان با فروتنی رفتار می کرده اند و نسبت به فرودستان متکبرو خود خواه بوده اند، در میان این طبقات، اقشار عامی و بازاری نقش عمده ثبات اجتماعی را بر عهده داشته اند و تأثیر اعمال و رفتار ایشان بر مردمان جامعه بسیار بارزتر از سایر اقشار بوده است. همچنین به خاطر برتری علمی و نفوذ عقیدتی قشر علماء ودانشمندان و فرق عمده ایشان با مردمان عادی دراصلاح اجتماع، مولف با رویکرد سخن خویش بر اینان، کوشیده است تا با آموزه های دینی و عرفانی هر چه بیشتر در هدایت این گروه سخن گفته و بدین وسیله کل جامعه را هدایت کرده باشد. در کل تمامی آن چه در این باب آمده است، از نظر اندیشه های شرعی و عرفانی به نظرات غزالی در کیمیای سعادت یا احیاء العلوم الدین شباهت داشته است با این تفاوت که دیدگاه نجم الدین رازی در هدایت و ارشاد طبقات اجتماعی خوش بینانه تر و مثبت تر از امام غزالی در کتابهای خویش بوده است.

منابع اصلی این پایان نامه )شوهر آهو خانم (و(سال های ابری( میباشد و نگارنده با روش کتابخانهای و فیش برداری به بررسی و تحلیل زنان در این دو اثر پرداخته است. با توجّه به این که این آثار در حوزهی رآلیسم بومی جای دارند طبیعی است که سیمایی که از زن در این آثار ارائه شده است لزوماً تصویر واقعی یک زن بومی کرد است. زنانی با همان آمال، باورها، خلقیّات و حوادث در زندگی که در این مناطق زیستهاند و ما در خاطر داریم. زنان ترسیم شده در این آثار یا زنان عامی و بیسواد از طبقه ی فقیر اجتماع هستند که حوادث زندگی آنان - جدای از حوادث عادی دیگر زنان- به تبع فقر و حول محور آن است یا زنان متوسط و مظلومی که قربانیان جامعه ی مرد سالار خویشاند.

زبان کردی، زبانی است غنی و ادبیّات برآمده از آن، پربار و فاخر. برای شناخت ارزش ها و ویژگی های شاخص شعرکردی لازم است تا کاوش هایی در این زمینه صورت گیرد. در این پژوهش سعی شده تا با بررسی آثار چند شاعر کرد کرمانشاهی(سیّد یعقوب ماهیدشتی، شامی کرمانشاهی، پرتو کرمانشاهی و قصری) در سه سطح زبانی، ادبی و فکری، ویژگی های این نوع ادبیّات از جنبه های گوناگونی چون جهان بینی و درون مایه، فرآیندهای آوایی، وزن، عناصر ادبی، کاربرد لغات بیگانه، استفاده از کلمات فارسی، کهنگی زبان و کاربرد کلمات سره و... تحلیل گردد. پس با تحقیق پیرامون پیشینه ی تاریخی قوم کرد، زبان و ادبیّات کردی و بررسی آثار شاعران مذکور، مشخّص شد که شعر کردی از نظر آوایی بیشتر تابع فرم و هنجار بوده و از نظر عناصر ادبی از آرایه های جناس و تشبیه بهره ی بیشتری برده است. شعرکردی در اساس مبتنی بر وزن هجایی است؛ هر چند که به وزن عروضی نیز توجّه دارد. از لحاظ درون مایه، مسائلی چون عشق، جبر، تمایلات ناسیونالیستی و مضامین سیاسی و اجتماعی، جایگاه وسیع تری را به خود اختصاص داده است. گزینش واژگان در آثار شاعران کرد رویکرد متفاوتی دارد. برخی در استفاده از کلمات بیگانه به ویژه کلمات عربی افراط کرده اند. برخی دیگر سعی کرده اند تا حدّ زیادی از لغات فارسی به جای کردی استفاده کنند. در مقابل، گروه دیگر کوشیده اند تا به هر نحو از کلمات سره و کهن کردی بهره گیرند. واژگان کلیدی: سبک شناسی نظم، شعر معاصر کردی، سیّد یعقوب ماهیدشتی، شامی کرمانشاهی، پرتو کرمانشاهی، قصری

همواره گذشت زمان و تغییرات و تحولات سیاسی و روابط فرهنگی با ملت های دیگر برجامعه و مسائل اجتماعی، باورها و اعتقادات و ...هر عصری تأثیر گذاشته است و این ادبیات هر دوره است که قابلیت انعکاس این مسائل را دارد. کندوکاو در دیوان صائب ـ که از بطن جامعه ایرانی عصرش برخاسته است ـ نه تنها ما را با اوضاع و احوالات سیاسی و دینی آن روزگار آشنا می کند بلکه مارا با بازتاب گسترده ی مسائل اجتماعی و گاه درباری ،باورهای مردمی و... عصر صفوی رو برو می کند. این پژوهش در تلاش است تا در حدّ توان عناصر اجتماعی عصرصائب را با استناد به اشعارش شناسایی نماید و در باب بازتاب مسائل اجتماعی در دیوان او بحث کند و با ارائه ی چشم اندازی از اجتماعیّات عصر صائب گامی در جهت شناساندن افکار و رفتار اجتماعی آن عصر بردارد. در بیان چگونگی بازتاب مسائل اجتماعی در دیوان صائب، این نوشتار بیشتر جانب باورهای عامیانه، سرگرمی و مشاغل را گرفته است. نگارنده بر آن است که صائب عقاید و باورهای اساطیری خرافی رایج در آن روزگار را در دیوان خود بازنموده است؛ باورهای عامیانه ای چون: چشم زخم و اعمالی مثل اسپندسوزی و... که برای دفع آن صورت می گرفته است؛ نیز، باور به این که برای به دست آوردن دل کسی می توان نام او را برنعل نوشت و در آتش نهاد و به این وسیله شخص را واله و مشتاق خود کرد. صائب همچنین از بازی ها و سرگرمی های خاصّی که در آن دوران بیشتر در دربار شاهان هند و ایرانی و اقشار مرفّه جامعه معمول بوده اند یاد می کند؛ و یا از مشاغل اجتماعی بسیاری در لابلای اشعارش نام می برد که یا در روزگار ما اصلاً وجود ندارند و یا تغییر بسیاری یافته اند. آنچه بسامد بالا تری را از این میان به خود اختصاص داده است تباورهای عامیانه است که نمود کاملا مشهودی در دیوان صائب یافته است و بیشتر باورهای عامیانه مربوط به خضر، آب حیات و اسکندر است.

در این پژوهش به اصل و اساس خانواده در روزگاران بسیار کهن، با شواهدی که در خانواده های شاهنامه وجود دارد، پرداخته ایم با توجه به دوره های قوم شناسی و بررسی یافته های باستانی (غار‎نگاره ها، کار های دستی، کشف گورها و غیره) حاکی از وجود دوره های پارینه سنگی، میان سنگی و نوسنگی در ایران باستان است. نیاکان ما نیز مانند هم? جوامع بشری از توحّش و بربریّت عبور کرده و به تمدّن رسیده اند. در داستان های شاهنامه به دوره های قوم شناسی و انواع خانواده های همخون، پونالوایی (یارگیر)، سیندیازمیایی(زوجی)، پدر سالار و تک همسری برخورد می کنیم. در داستان سودابه و سیاوش، سودابه مادر-خدا و سیاوش خدای نباتی است. مادر خدایان در جوامع باستان مورد پرستش قرار می گرفتند و سودابه در حقیقت مادر سیاوش بوده بنابراین با گذشت زمان و تحریف داستان، چنین روابطی غیر قابل باور و ممنوع بوده است.

چکیده ندارد.

شعر عاشورایی پس از انقلاب اسلامی به عنوان یک نوع ادبی، در ادبیات این دوره، گستردگی فراوانی یافته است به گونه ای که اکثر شاعران انقلاب در این «طرز معنایی» دارای شعر هستند. در این تحقیق کوشیده ایم با مطالعه ی اشعار عاشورایی ده تن از شاعران «ویژه سرا»ی عاشورایی دوره انقلاب و پس از آن - که عبارتند از : غلامرضا سازگار، سیدرضا موید، محمد جواد غفورزاده، محمدعلی مجاهدی، ژولیده نیشابوری، علی انسانی، احد ده بزرگی، محسن حافظی، حسن حسینی و احمد عزیزی- مفاهیم و مباحث غالب و مطرح در شعرشان را شناسایی و استخراج نماییم؛ سپس با توجه به داده های به دست آمده که در فصل دوم این تحقیق در دو بخش «شخصیتها» و «مفاهیم» آمده اند؛ در جستجوی عوامل موثر در ایجاد این موضوعات برآمده ایم. پیروزی انقلاب اسلامی به عنوان یک عامل مثبت و تاثیرگذار و همچنین «کتب مقتل» که در حکم آبشخورهای فکری شاعران عاشورایی هستند به عنوان عامل منفی و تحریف ساز معرفی شده اند . سپس با توجه به «قرائت» های موجود درباره ی حادثه ی عاشورا و معیارها و باید و نبایدهایی که صاحبنظران در مورد شعر عاشورایی قائل شده اند، مفاهیم تحلیل شده اند. «بیان مظلومیت» بیشترین حجم اشعار عاشورایی را شامل می شود و غلبه ی بُعد «سوگ» و «مرثیه» همچنان بر فضای شعر عاشورایی حاکم است ؛ در پایان نمونه هایی از کاستی ها و کمالات شعر عاشورایی آورده شده است.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.