در این پروژه ابتدا نسبت مناسب از 2-اتیل هگزیل آکریلات / اکریلیک اسید / متیل متاکریلات با قابلیت کاربرد در چسب فشاری پایه آکریلاتی انتخاب شده است و نمونه ی شاهد به روش امولسیونی با جزء جامد 20 درصد تهیه گردیده است. سپس نمونه هایی حاوی ذرات نانو سیلیکا از 2 تا 8 درصد وزنی جزء جامد تهیه گردیده و ویژگی های زیر در آنها بررسی گردید. ساختار کوپلیمر ساخته شده با آزمون ft-ir بررسی شد. حضور ذرات نانو سیلیکا و همچنین مقدار آن در محصول نهایی با آزمون های icp و tga اندازه گیری شد. رفتار حرارتی زنجیره های پلیمری و همچنین پلیمر/نانوسیلیکا با آزمون dsc مورد بررسی قرار گرفت. اندازه ذرات و مورفولوژی آن ها با آزمون های dls، sem و tem مورد مطالعه قرار گرفت و در نهایت خواص رئولوژی رزین تهیه شده از محصول نهایی مورد بحث قرار گرفت. مشاهده شد که با حضور نانو سیلیکا، اندازه ی مایسلها بزرگتر شده و از توزیع پهن تری برخوردار شدند به طوری که با افزودن 8 درصد نانو سیلیکا به محصول، ذرات پایداری با قطر حدود 10 میکرومتر تهیه گردید. همچنین ذرات معدنی سیلیکا به دلیل ساختار آبدوست خود در پوسته ی ذرات تهیه شده در لاتکس قرار میگیرند و در ساختار این ذرات یک هسته با جزء بیشتر از 2-اتیل هگزیل اکریلات، و پوسته ای با مقادیر بیشتر اکریلیک اسید و متیل متاکریلات به همراه نانوذرات سیلیکا مشاهده شد. همچنین با بررسی نتایج به دست آمده از آزمون های icp و tga مشاهده شد که تمام سیلیکای موجود در لاتکس با ذرات پلیمر برهم کنش ایجاد نموده است. بررسی ویسکوزیته و مدول الاستیک پلیمرهای تهیه شده نشان داد که با افزایش درصد نانو سیلیکا، مدول کشسان، اتلاف و ویسکوزیته افزایش می یابند که در نتیجه برای استفاده از این پلیمر با قابلیت کاربرد در چسب حساس به فشار، باید فشار اولیه ی بیش-تری را اعمال کرد اما پس از گذشت زمان کافی و برقراری تماس مناسب، چسبندگی بهبود خواهد یافت.

در این پروژه کومونومر پذیری کاتالیست بیس (2-فنیل ایندنیل) زیرکونیوم دی کلراید مورد بررسی قرار گرفته است. برای نیل به این مقصود، با توجه به نتایج قبلی بدست آمده در رابطه با این کاتالیست، و همچنین با در نظر گرفتن موثرترین عوامل بر کوپلیمریزاسیون با استفاه از کاتالیست مذکور، سه عامل دما، فشار و میزان کومونومر به عنوان پارامترهای فرآیندی برای بررسی انتخاب شدند. سپس به منظور به حداقل رساندن تعداد آزمون های مورد نیاز و نیز کاهش خطاهای ناشی از محیط آزمایش برای رسیدن به شرایط عملیاتی مطلوب کوپلیمریزاسیون، از یکی از روش های موثر در طراحی آزمون به نام روش box-behnken که از جمله روش های سطح پاسخ (rsm) است، استفاده گردید. در این راستا آزمایش های کوپلیمریزاسیون به صورت نیمه پیوسته (semi-batch) در محدوده ی دمایی c °70-30، فشار مونومر atm 4-2 و میزان کومونومر mmol 60-20 در نسبت مولی al/zr حدودی 700 انجام شدند. با توجه به میزان کاتالیست مصرفی در هریک از آزمایش ها و میزان پلیمر حاصله، پارامتر فعالیت کاتالیست محاسبه شده و برای هرکدام از کومونومرهای 5-اتیلیدن-2-نوربورنن و ایزوپرن مدل های تجربی برای توصیف میزان فعالیت کاتالیست بر اساس پارامترهای فرآیندی بدست آمد. بعد از این مرحله برای آنالیز و شناسایی کوپلیمرهای ساخته شده، 8 آزمون در نقطه ی بهینه ی کوپلیمریزاسیون طراحی شده و به منظور بررسی میزان کومونومر پذیری کاتالیست در مورد دو کومونومر بکار برده شده، آزمون های 1hnmr ، dsc و دانسیته انجام شدند. با توجه به بررسی های انجام شده، به نظر می رسد کومونومر پذیری کاتالیست بیس(2-فنیل ایندنیل) زیرکونیوم دی کلراید نسبت به کومونومر 5-اتیلیدن-2-نوربورنن بیشتر از ایزوپرن باشد.

از آن جایی که استفاده از آمیزه های پلیمری جهت رسیدن به خواص مطلوب و متنوع در صنعت بسیار مورد توجه قرار گرفته است، آمیزه ای از دو پلیمر پر مصرف، پلی آمید66 و پلی اتیلن با دانسیته بالا مورد مطالعه و بررسی قرار می گیرد که از جمله در صنایع خودروسازی و بسته بندی می تواند مورد استفاده قرار گیرد. در ابتدا برای تهیه و آماده سازی سازگارکننده اتیلن وینیل الکل، evoh، برای آمیزه نایلون-66/پلی اتیلن، نایلون-66 طی یک واکنش 5 مرحله ای روی زنجیره ی کوپلیمر evoh پیوند زده شد. حضور نایلون پیوند زده شده توسط آزمون طیف سنجی زیرقرمز(ft-ir) و رزونانس مغناطیسی هسته(nmr) مورد بررسی قرار گرفت. ظاهر شدن پیک های مربوط به گروههای آمیدی و استری نشان دهنده بوجود آمدن پیوندهای موردنظر بود. سپس آمیزه هایی از نایلون-66 و پلی اتیلن در brabender mixer تهیه شدند.در این آمیزه ها ترکیب درصد نایلون66/پلی اتیلن ثابت بود و اثر افزودن دو گونه از این سازگارکننده حاوی مقادیر مختلف وینیل الکل به این سیستم مورد بررسی قرار گرفت. با آنالیزهای رئولوژیکی و حرارتی (dsc-tga) و تصویر برداری با میکروسکوپ الکترونی روبشی(sem) مشاهده شد که طویل تر بودن بخش پلی اتیلنی در زنجیره ی evoh می تواند نقش سازگارکنندگی آن را بهبود دهد. علاوه برسازگارکننده، اثر افزودن نانورس بر مورفولوژی و اندازه ذرات و پخش بهتر ذرات پراکنده شونده در آمیزه نیز مطالعه شد.آزمون های پراش اشعه ایکس، گرماسنجی پویشی تفاضلی، رئولوژی و میکروسکوپ الکترونی روبشی به منظور بررسی آمیزه ها مورد استفاده قرار گرفتند. حضور سازگار کننده evoh اصلاح شده با نایلون-66 در آمیزه به همراه نانورس، مورفولوژی آمیزه ها را بهبود بخشید و اثر مثبتی بر خواص بررسی شده درآمیزه داشت.

لاتکس های اکریلیک به دلیل مقاومت در برابر تخریب نوری، هیدرولیز، و صابونی شدن نسبت به سایر لاتکس ها کاربرد بیشتری در صنعت روکش ها دارند. امروزه با گسترش تکنولوژی نانو، رنگ های ترافیکی پایه آبی نیز از این امر متاثر گشته اند. مزایای عالی این نوع رنگ ها با اعمال چنین تکنولوژی دو چندان شده است. با این اوصاف تهیه و بهبود خواص رزین های قابل استفاده در رنگ های ترافیکی پایه آبی به گونه ای که همانند و یا بهتر از رنگ های پایه حلالی قبلی عمل کنند ضروری به نظر می رسد. هدف از انجام این پروژه تهیه و بررسی خواص رزین های اکریلیک پایه آبی تقویت شده با نانو ذرات tio2 اصلاح شده با gma است. برای تهیه این رزین ها، مونومر های متیل متاکریلات به منظور افزایش خواص مکانیکی و بوتیل اکریلات به علت افزایش انعطاف پذیری رزین، به عنوان مونومر های پایه انتخاب شدند. این رزین ها که به روش پلیمری شدن امولسیونی نیمه پیوسته تهیه می شوند، قابلیت استفاده در رنگ های ترافیکی پایه آبی را دارند. ابتدا سطح نانو ذرات tio2 با استفاده از gma به طور شیمیایی اصلاح شد. نتایج ft-ir انجام این واکنش را تایید کرد. همچنین نتایج وزن سنجی حرارتی نشان داد که 13% gma بر روی سطح پیوند خورده است. گروه های gma روی سطح نانو ذرات با استفاده از باند دوگانه خود قابلیت پلیمری شدن دارند و به عنوان کومونومر در پلیمری شدن امولسیونی کپسول دار شدند. با استفاده از پلیمری شدن امولسیونی نیمه پیوسته نمونه های لاتکس بدون tio2 و همچنین نمونه های حاوی 1، 2، 3 و 5 درصد tio2 اصلاح سطح شده تهیه شدند. پلیمری شدن امولسیونی نیمه پیوسته در دور های متفاوت هم زن(rpm 300 ،rpm 0 4 و rpm 0 5) انجام شد و بهترین نتایج را برای rpm 300 نشان داد. نتایج آزمون وزن سنجی حرارتی نشان داد پایداری گرمایی رزین با افزایش محتوای tio2 اصلاح سطح شده به طور چشمگیری افزایش می یابد. این موضوع در شرایط گذشتن درصد tio2 از یک حد بحرانی(نمونه c5 ) منجر به افزایش لخته شدن می گردد. نتایج lls نشان داد که با افزایش درصد نانو ذرات tio2 اصلاح سطح شده، میانگین اندازه ذرات از 85 نانومتر برای لاتکس c1 تا 120نانومتر برای لاتکس c5 افزایش می یابد و همچنین نتایج lls توزیع پهن اندازه ذرات لاتکس را نشان داد. تصاویر sem نتایج حاصل از lls را تایید می کند و نیز نشان داده شد که ذرات لاتکس شکل کروی دارند. تصاویر tem نمونه ی لاتکس c4، ساختار هسته- پوسته را با هسته tio2 و پوسته پلیمری نشان داد. آزمون آنالیز حرارتی دینامیکی- مکانیکی نشان داد با افزایش محتوای نانو ذرات tio2، tg روند افزایشی به سمت مقادیر بالاتر را نشان می دهد و با افزایش میزان نانو ذرات، مدول الاستیک روند افزایشی به سمت مقادیر بالاتر به همراه کاهش در tan(?) را نشان می دهد. در کل بعد از بررسی نتایج، نمونه c4 به عنوان بهترین رزین انتخاب و تحت عنوان لاتکس cl4 به محتوای جامد 35% رسید و برای استفاده در رنگ های ترافیکی فرموله شد. نتایج نشان داد که رزین cl4 قابلیت استفاده در رنگ های ترافیکی پایه آبی را دارد ضمن اینکه از مزیت جایگزینی حلال آب به جای حلال های آلی برخوردار است.

امروزه استفاده از پوششهای پایه آبی به دلایلی همچون کمتر بودن ترکیبات آلی فرار (voc) و مشکلات زیست محیطی، هزینه تولید پایین و غیره، رو به گسترش است. لاتکسهای آکریلی توانسته اند توازن خوبی بین سه خاصیت کیفیت بالا، سهولت فرمولبندی و اعمال پوشش و سازگاری با محیط زیست ایجاد کرده و به طور عمده در پیوند دهندهها و پوششها استفاده شوند. اما به رغم تمام مزایا، هنوز هم همه خواص مطلوب را برآورده نمیکنند. استفاده از لاتکسهای عامل دار و پخت شونده یکی از روشهای بهبود این خواص است. لاتکسهای عامل دار معمولاً با وارد کردن یک مونومر عامل دار مانند گلیسیدیل متاکریلات (gma) در ساختار زنجیر پلیمری تهیه میشوند. حلقه اپوکسی موجود در gma، امکان پخت لاتکس پیش از تشکیل فیلم را میدهد تا بتوان خواص فیزیکی و مکانیکی فیلم لاتکس را بهبود بخشید. هدف از انجام این پروژه تهیه لاتکس های عامل دار آکریلی بر پایه ترپلیمر بوتیل متاکریلات-متیل متاکریلات-گلیسیدیل متاکریلات (ba-mma-gma) با ساختار کوپلیمری و هسته- پوسته به وسیله امولسیفایر آنیونی ،پخت و تهیه فیلم از لاتکس هاو در نهایت بررسی و مقایسه خواص فیزیکی و مکانیکی فیلم های نهایی است. همچنین لاتکس عامل دار آکریلی بر پایه ترپلیمر بوتیل متاکریلات-متیل متاکریلات-گلیسیدیل متاکریلات (ba-mma-gma ) با ساختار هسته- پوسته بوسیله امولسیفایر کاتیونی تهیه گردید و اثر پخت بر روی خواص فیزیکی و مکانیکی آن بررسی شد. در ابتدا لاتکس عامل دار آنیونی با میزان درصد وزنی مختلف از مونومر gma با ساختار کوپلیمری و هسته- پوسته تهیه شد و مورفولوژی و ساختار آنها به وسیله آزمون های dls و sem وft-ir مورد بررسی قرار گرفت. این لاتکس ها بوسیله ی هگزا متیلن دی آمین پخت شد و فیلم های تهیه شده مورد بررسی قرار گرفت.نتایج نشان داد که فیلم های حاصل از لاتکس های کوپلیمری محتوای ژل بیشتری را دارند. آزمون dmta نیز نشان داد که ساختار هسته-پوسته منجر به دانسیته کراس لینک بیشتری در مقایسه با ساختار کوپلیمری می شود و همچنین فیلم حاصل از ساختار کوپلیمری tg پایین تری دارد. نتایج آزمون جذب و مقاومت در برابر حلال آلی نیز نشان داد که فیلم های حاصل از ساختار هسته-پوسته داری مقاومت بیشتری در برابر آب و حلال آلی هستند. بررسی سختی فیلم ها نشان داد که فیلم های حاصل از ساختارهای کوپلیمری سختی کمتری داشته، ولی فیلم های حاصل از ساختار هسته-پوسته سختی خوبی از خود نشان دادند . ولی نتایج آزمون tga تغییرات قابل توجهی در رفتار حرارتی فیلم های پخت شده و نشده نشان نداد که به خاطر عدم تاثیر شبکه ای شدن بر روی خواص حرارتی فیلم های آکریلیکی است. در ادامه لاتکس عامل دار کاتیونی با ساختار هسته- پوسته تهیه شد و مورفولوژی و ساختار آن به وسیله آزمون های dls و sem وftir مورد بررسی قرار گرفت. در ادامه بوسیله پخت جزیی و کامل از این لاتکس فیلم تهیه و خواص فیزیکی مکانیکی فیلم ها با فیلم پخت نشده مورد مقایسه قرار گرفت. در این قسمت از کار نیز آنالیزهای محتوای ژل ، جذب آب، سختی،tga ،کشش انجام شد و نتایج نشان دهنده بهبود خواص فیزیکی و مکانیکی در فیلم های پخت شده بود.

ایجاد خاصیت ضربه پذیری در پلیمرهای سخت و شکننده همچون pvc یکی از مقوله های مهم در طی سالیان گذشته بوده است. یکی از مهم ترین انواع روش ها برای ایجاد بهبود ضربه پذیری در ماتریس پلیمرهای شکننده، اضافه کردن ذرات با مورفولوژی هسته-پوسته به این نوع از پلیمرها میباشد. این ذرات از ساختاری شامل یک هسته رابری برای جذب ضربه مکانیکی و پوسته ای که قابلیت ایجاد سازگاری بین هسته رابری و ماتریس پلیمری مانند pvc را دارد تشکیل شده اند. در مورد پلیمر پر مصرف pvc این نوع از اصلاح کننده های ضربه دارای مزیت رقابتی بالاتری نسبت به دیگر روش ها ی اصلاح ضربه دارند. انعطاف پذیری در انتخاب فرمولاسیون در حین فرایند شکل دهی? قیمت تمام شده کم تر و ایجاد خواص بهتر از مزایای این نوع اصلاح کننده ها در مقایسه با انواع دیگر می باشد. در کار پیش رو نوع جدیدی از اصلاح کننده ضربه ی pvc با مورفولوژی هسته-پوسته، از پیوند زنی مونومرهای متیل متاکریلات (mma) و بوتیل آکریلات (bua) بر روی سطح پلی بوتا دی ان (pbr) از طریق پلیمریزاسیون امولسیونی دانه ای تهیه شد. با انتخاب نسبت های متفاوت از دو مونومر mma و bua، دست یابی به دمای انتقال شیشه ای متفاوت (tg) برای پوسته میسر گشت. آنالیز گرما سنجی روبشی تفاضلی (dsc) برای تعیین دمای انتقال شیشه ای پوسته های پیوند خورده، آنالیز تفرق نور (dls) برای تعیین اندازه ذرات لاتکس، آنالیز میکروسکوپ الکترونی روبشی (sem) و میکروسکوپ الکترونی عبوری (tem) برای تعیین مورفولوژی ذرات لاتکس به کار گرفته شدند. آزمایشات نشان دادند که نمونه های تهیه شده دارای ساختار کروی، مورفولوژی هسته-پوسته، محدوده اندازه ذرات nm370-350، دماهای انتقال شیشه ای?c 70، 88، 99، 119 و ضخامت پوسته نانومتری در حد nm50 هستند. در قسمت دوم از کار انجام گرفته، اختلاط ذرات سنتز شده با pvc صورت گرفت و پس از قالبگیری تست ضربه (آیزود) بر روی قطعات انجام گرفت. نتایج آزمون آیزود دلالت بر افزایش خاصیت ضربه پذیری در قطعات به موازات کاهش tg پوسته ذرات مخلوط شده با pvc داشتند. برای بررسی دقیق تر? تصاویر sem از سطوح شکست تهیه شدند. تصاویر نشان دهنده شرکت پذیری بیشتر ذرات با tg پایین تر در مکانیزم شکست بودند. علت این پدیده? افزایش در خاصیت رابری پوسته و توانایی بالاتر ذره در ضربه پذیری برآورد شد. همچنین نتایج حاصل از انجام تست آیزود به عنوان تابعی از دما دلالت بر کاهش دمای انتقال انعطاف شکنندگی (bdtt) به موازات کاهش tg داشت که علت آن افزایش خصلت رابری ذره به واسطه کاهش tg میباشد.

لاتکس های اکریلیک به دلیل شفافیت، مقاومت در برابر تخریب نوری، هیدرولیز، و صابونی شدن نسبت به سایر لاتکس ها کاربرد بیشتری در صنعت روکش ها دارند. امروزه با گسترش تکنولوژی نانو، پوشش ها نیز از این امر متاثر گشته اند. مزایای عالی این نوع پوشش ها با اعمال چنین تکنولوژی دو چندان شده است. با این اوصاف تهیه و بهبود خواص رزین های قابل استفاده در پوشش های پایه آبی به گونه ای که همانند و یا بهتر از پوشش های پایه حلالی قبلی عمل کنند ضروری به نظر می رسد. هدف از انجام این پروژه تهیه و بررسی خواص پوشش های اکریلیک پایه آبی تقویت شده با نانو ذرات سیلیکای اصلاح شده با gma است. برای تهیه این پوشش ها، مونومر های متیل متاکریلات به منظور افزایش خواص مکانیکی و بوتیل اکریلات به علت افزایش انعطاف پذیری پوشش، به عنوان مونومر های پایه انتخاب شدند. این پوشش ها که به روش پلیمری شدن مینی امولسیونی تهیه می شوند، قابلیت استفاده در پوشش های شفاف و ضد خش پایه آبی را دارند.

اُرگانو سیلان سه عاملی به نام (3-آمینوپروپیل) تری اتوکسی سیلان، برای اصلاح شیمیایی مونتموریلونیت رس مورد استفاده قرار گرفت. واکنش پیوندزنی سیلان در دو محیط یکی در شرایط خشک (حلال تولوئن) و دیگری با حضور آب و الکل صورت گرفت. سپس رس اولیه و رس پیوند زده شده سیلانی، در فرایند پلیمریزاسیون بین سطحی نایلون-66 شرکت داده شدند تا لایه ای از نایلون-66 روی صفحات رس سنتز شود، و بنابراین، سازگاری آن با ماتریس نایلون-66 افزایش یابد. حضور مولکول های سیلانی پیوند زده شده به رس و همچنین نایلون سنتز شده توسط آزمون های طیف سنجی زیرقرمز، پراش اشعه ایکس و تجزیه گرماوزنی مورد ارزیابی قرار گرفت. نانوکامپوزیت های نایلون با رس های اصلاح شده و رس اولیه با اختلاط مذاب در brabender mixer به دست آمدند. ساختار نانوکامپوزیت های حاصل با استفاده از آزمون های پراش اشعه ایکس و میکروسکوپ الکترونی عبوری بررسی شدند، که بیانگر حضور هر دو ساختار ورقه ورقه شده و درهم رفته بودند. نتایج تجزیه گرما وزنی نانوکامپوزیت ها نشان دهنده ی بهبود پایداری حرارتی با حضور رس پیوند زده شده با سیلان، بودند. از طرفی رس اصلاح شده با سیلان، به عنوان یک عامل هسته گذار موثر در تبلور نایلون عمل می کند. نتایج آزمون های دینامیکی- مکانیکی و رئولوژی نانوکامپوزیت های نایلون نشان داد که رس اولیه که در فرایند پلیمریزاسیون بین سطحی اصلاح شده است، بیشترین برهمکنش و سطح تماس را با ماتریس نایلون دارد. در ادامه به منظور تهیه سازگار کننده ای در آمیزه نایلون-66/پلی اتیلن، نایلون-66 در یک واکنش 5 مرحله ای روی زنجیره ی کوپلیمر evoh پیوند زده شد. حضور نایلون پیوند زده شده توسط آزمون طیف سنجی زیرقرمز مورد بررسی قرار گرفت. سپس آمیزه های نایلون-66/پلی اتیلن در brabender mixer تهیه شدند. آزمون های پراش اشعه ایکس، گرماسنجی پویشی تفاضلی، رئولوژی و میکروسکوپ الکترونی روبشی به منظور بررسی آمیزه ها مورد استفاده قرار گرفتند. حضور evoh اصلاح شده با نایلون-66 در آمیزه و همچنین نانورس، مورفولوژی آمیزه ها را بهبود بخشید.

ترکیبات فوتوکرومیک به دلیل تغییر خواص فیزیکی و شیمیایی آنها به صورت برگشت پذیر به وسیله تابش نور فرابنفش بسیار مورد توجه قرار گرفته اند. از سوی دیگر پلیمرها به دلیل ماهیت آبگریز خود می توانند از این ترکیبات در مقابل تخریب های محیطی محافظت نمایند. این ترکیبات می توانند به صورت دوپه شدن به ماتریس های پلیمری وارد شوند اما این روش به دلیل عدم وجود اتصالات شیمیایی میان ترکیب فوتوکرومیک و ماتریس پلیمری مناسب نمی باشد. بنابراین با توجه به اصلاحات شیمیایی انجام شده بر روی ترکیبات فوتوکرومیک، کومونومرهای آکریلاتی این ترکیبات تهیه شدند و به وسیله دیگر مونومرهای وینیلی کوپلیمریزه شد. بنابراین بدین وسیله میان ترکیب فوتوکرومیک و ماتریس پلیمری اتصال شیمیایی ایجاد می شود و با عث بهبود خواص این ترکیبات خواهد شد. در این میان لاتکس های فوتوکرومیک دارای اهمیت بسیار زیادی می باشند. لاتکس های فوتوکرومیک به تنهایی کاربردهای محدودی دارند اما اگر این لاتکس ها به صورت عاملدار تهیه شوند، البته به صورتی که بتوانند با دیگر ماتریس ها در هم آمیزند، کاربردهای بسیار زیادی را پیدا خواهند کرد. این پروژه با دیدگاه تهیه نانوذرات پلیمری فوتوکرومیک به صورت عاملدار و بررسی خواص فوتوکرومیک آنها انجام شد. مونومر متیل متآکریلات به دلیل ماهیت آبگریز و همچنین شفافیت پلیمر آن برای تشکیل هسته آبگریز فوتوکرومیک بر پایه رنگ فوتوکرومیک اسپایروپیران انتخاب شد. همچنین پوسته عاملدار این نانوذرات به وسیله مونومرهای گلیسیدیل متآکریلات و متیل متآکریلات به وسیله پلیمریزاسیون امولسیونی نیمه پیوسته تشکیل شد. در این مطالعات ابتدا رنگ فوتوکرومیک اسپایروپیران به صورتی که دارای گروه عاملی هیدروکسیل بود به وسیله سه مرحله واکنش سنتز و پس از خالص سازی در یک مرحله واکنش اصلاح شیمیایی به وسیله آکریلوئیل کلراید، به صورت مونومر آکریلاتی اصلاح شد. ساختار شیمیایی محصولات به وسیله آنالیز ftir و رزونانس مغناطیسی هسته h1 nmr شناسایی شد. در مرحله بعد به منظور تهیه نانوذرات پلیمری فوتوکرومیک عاملدار، مونومر فوتوکرومیک اسپایروپیران با متیل متآکریلات برای تشکیل هسته آبگریز فوتوکرومیک به وسیله پلیمریزاسیون امولسیونی نیمه پیوسته کوپلیمریزه شدند. سپس مقادیر دوم کومونومرها به منظور تشکیل پوسته عاملدار بر روی هسته فوتوکرومیک، به محیط پلیمریزاسیون اضافه شد. به وسیله استفاده از مقادیر متفاوتی از رنگ فوتوکرومیک، نمونه های لاتکس فوتوکرومیک عاملدار با غلظت های متفاوتی از رنگ فوتوکرومیک تهیه شد. تاثیر غلظت رنگ فوتوکرومیک بر روی اندازه نانو ذرات به وسیله آنالیز dls بررسی شد و نتیج آن بسیار قابل توجه بود. همچنین تاثیر اندازه نانوذرات و غلظت رنگ فوتوکرومیک بر روی خواص فوتوکرومیک به وسیله آنالیز uv-vis مطالعه شد و با توجه به نتایج مشخص شد این دو پارامتر بسیار تاثیر گذار می باشند. باتوجه به اهمیت خواص فوتوکرومیک، نمونه ای که بهترین خواص فوتوکرومیک را نشان داد به عنوان نمونه بهینه انتخاب شد. خواص حرارتی نمونه بهینه به وسیله آنالیز dsc و tga بررسی شد. خواص دینامیکی و مکانیکی نمونه بهینه نیز به وسیله آنالیز dmta مورد بررسی قرار گرفت. به دلیل اهمیت کاغذعای فوتوکرومیک و کاربرد گسترده آنها در زمینه اسناد امنیتی، کاغذهای سلولزی را با لاتکس مورد نظر آغشته و خشک شد. خواص فوتوکرومیک آنها نیز به صورت غوطه ور در آب، اتانل و متانل پس از تابش نور فرابنفش مطالعه و تغییر رنگ های متفاوت آنها مشاهده شد. از سوی دیگر با توجه به تثبیت پلیمر فوتوکرومیک بر روی کاغذ، انتظار می رود مورفولوژی الیاف سلولزی تغییر کند و این به وسیله sem بررسی شد.

چکیده ندارد.