اگرچه به نظر می رسد مفهوم پایداری بر نقش متقابل محیط و منابع طبیعی متمرکز می شود، لیکن تنها محدود به پاره ای نگرانی های بیوفیزیکی نمی باشد. پایداری محدوده ای جدل انگیز و استدلالی است که شامل جنبه های اقتصادی، اجتماعی و حتی سیاسی نیز می گردد. بر اساس تعریف پایداری، پایداری فرایندی است محلی، آگاهانه، مشارکتی و تعادل جو که بر مبنای موازنه اکولوژیکی و عدم انتقال مشکلات صورت می گیرد.مسئله مهم و چالش برانگیزی که معماری پایدار نیز به عنوان یکی از پیشتازان عرصه توسعه پایدار، به علت بی توجهی دوران مدرن به مسائل مربوط به «انسان» تا حد زیادی درگیر آن است، پایداری اجتماعی و نهادی است. اهمیت مشارکت اجتماعی در نیل به اهداف معماری پایدار است. این اصل نه تنها به عنوان یکی از اولویت های پایداری نهادی بلکه به عنوان یک راهبرد در دستیابی به اهداف دیگر ابعاد پایداری نیز قابل تأمل است. هدف معماری و شهرسازی در این حیطه می باید در جهت تقویت مشارکت اجتماعی در بین کاربران فضا و شهروندان شکل گیرد. لذا توجه به نظرات و دیدگاه های تک تک افراد جامعه به عنوان کاربر، امری اجتناب ناپذیر است. بدیهی است که در اکثر مواقع، جمع آوری تمام آرا امکان پذیر نیست اما با بکارگیری اصول علوم رفتاری، طراحی اجتماعی، روانشناسی محیطی به عنوان اصلی مشترک برای تمام کاربران می تواند به معماران و طراحان شهری یاری رساند تا بتوانند دلبستگی به مکان یا حس مکان را ارتقاء بخشیده و تعاملات مثبت را تقویت کنند. در این پژوهش فرایند پیش ارزیابی و همچنین شبیه سازی فضاها قبل از ساخت و بهره برداری و همچنین ارزیابی پس از بهره برداری بعنوان یکی از راهکارهای موثر در جهت سنجش میزان ترغیب کنندگی فضاها در ایجاد مشارکت اجتماعی در کاربران مورد استفاده قرار گرفته و جمع بندی اطلاعات منتج به حصول احکام طراحی برای مرکز یا سرای محله در یک بافت شهری شده است.

پژوهشی که در پی می آید، در حقیقت تحقیقی کیفی و در حوزه جامعه شناسی تاریخی است. خوب نخواندن تاریخ یکی از دلایل تکرار رخدادهای تاسف بار در ایران و به ویژه در ایران معاصر بوده است. تاریخ گونه ای از شناخت و آگاهی است که همواره تحت تاثیر حاکمان و نخبگان قدرت بوده است. جامعه شناسی تاریخی تلاش می کند تا آنچه رخ داده است را به دور از هرگونه تعصب و تعلق خاطر بررسی کند تا شاید بتواند به کنه وقایع پی ببرد و با ارایه تحلیلی از پیامدها، بتواند شناختی منطبق بر واقعیت از پاره های عینی و ذهنی بدست آورد. در همین راستا، پژوهش حاضر به بررسی رخدادهای حاصل از برنامه اصلاحات ارضی شاه که در قالب انقلاب سفید انجام گرفت با تمرکز بر تاثیرات آن در دهه 50 خورشیدی پرداخته است. داده های مورد نیاز در این پژوهش با روش کتابخانه ای و اسنادی جمع آوری گردیده است و تلاش شده است با بهره گیری از فن مصاحبه و گفتگو، تحلیل دقیق تری از آنچه رخ داده است، بدست آید. ذهنیت و عینیت های مطرح شده در بررسی پیامدهای سیاسی اصلاحات ارضی در ایران و تاثیر آن بر ساختار سیاسی دهه 50 خورشیدی و برآیندهای حاصل از آنها، بر اساس مدل عام(تحلیلی) دیالکتیکی استخراج گردیده و مورد تحلیل و تفسیر قرار گرفته اند. شکل گیری جنبش های رادیکال مخالف حکومت اعم از مذهبی و غیر مذهبی و ایجاد چالش در جامعه به خاطر مرحله گذار از سنت به مدرنیسم از برآیندهای مدل تحلیلی بکار رفته شده در این پژوهش بوده و نتیجه بدست آمده از این تحقیق نشان دهنده تاثیر بالای اصلاحات ارضی بر تغییر ساختار سیاسی در دهه 50 خورشیدی و شکل گیری انقلاب 57 در ایران می باشد.