اقلیم به عنوان پدیده ای جغرافیایی، رابطه ای تنگاتنگ و انکار ناپذیر با گردشگری و توسعه مقاصد گردشگری دارد. به طوری که بسیاری از مقاصد مطرح گردشگری جهان، موفقیت خود را مرهون برخورداری از اقلیمی مطلوب هستند. در این پژوهش با استفاده از شاخص اقلیم گردشگری (tci) به مقایسه تطبیقی شرایط اقلیمی برای فعالیتهای گردشگری با استفاده از پارامترهای میانگین حداکثر ماهانه دمای روزانه، میانگین رطوبت نسبی روزانه، بارش، کل ساعت آفتابی و سرعت باد مورد ارزیابی قرار می دهد. در این تحقیق شاخص های مورد نظر برای 5 ایستگاه سینوپتیک و 1 ایستگاه کلیماتولوژی در استان کرمانشاه و 8 ایستگاه سینوپتیک و 1 ایستگاه کلیماتولوژی در استان سیستان و بلوچستان طی دوره آماری (1989-2008)در نظر گرفته شده است. سپس نتایج حاصل وارد محیط gis شده است و پهنه بندی اقلیم گردشگری برای هر دو استان به صورت فصلی و ماهانه انجام شد. نتایج این مطالعه نشان می دهد که شاخص اقلیم گردشگری دارای تنوع زیادی در طی سال می-باشد. شاخص مورد استفاده در این پژوهش نشان می دهد در استان سیستان و بلوچستان پتانسیل های اقلیمی برای گردشگران در ماههای سرد سال بسیار مطلوبتراست و با نزدیک شدن به فصول گرم شرایط نامطلوب می-شود. به عبارتی بهترین شرایط بیوکلیمایی برای گردشگران در این استان فصل زمستان و پاییز است، و فصل های گرم سال به علت تغییرات بالای دما و رطوبت نسبی نامطلوب هستند و شرایط آسایش اقلیمی مشاهده نمی-گردد. در استان کرمانشاه شرایط آسایش اقلیمی بیشتر در فصل های بهار و پاییز مشاهده می شود که بیشترین پهنه از شرایط مطلوب آسایش اقلیمی را به خود اختصاص داده است. که با مشاهده این تفاوت های اقلیمی در تمام استان های کشور و این که ایران دارای چهار اقلیم متفاوت به همزمان در نقاط مختلف می باشد می توان به عنوان یک پتانسیل برای جذب گردشگر در کشور باشد که در این راستا می توان شرایط آسایش را با توجه به علاقه گردشگران و انگیزه آنان از سفر به مناطق مختلف کشور در نظر گرفت