وجود نزدیک به نیمی از جمعیت کشور در مناطق روستائی لزوم توجه به این جمعیت انبوه را دو چندان می سازد بنابراین هرگونه برنامه ریزی در کشور باید با توجه خاص به این مناطق همراه باشد. تحولات جهانی خصوصا" افزایش قیمت نفت در اواخر دهه 1340 و اوایل دهه 1350 موجب بوجود آمدن امکاناتی برای کشور گردید، اما از آنجائیکه هر منطقه قدرت جذب متفاوتی را در استفاده از این امکانات داشته اند موجب گردید که دوگانگی های منطقه ائی بین شهر و روستا و حتی روستا با روستا تشدید شده است . فرضیه ما در این رساله این است که وضعیت مناطق روستائی کشور در سال 65 نسبت به سال 55 بهبود یافته است . برای آزمون کردن این فرضیه با توجه به 44 شاخص توصعه منطقه ائی و با استفاده از دو تکنیک آماری تاکسونومی و فاکتور آنالیز متوسل شده ایم. نتایج حاصل از این رساله حاکی از این مطلب است که تمامی مناطق روستائی کشور در سال 65 نسبت به سال 55 وضعیت شان بهبود یافته است ولی نکته قابل توجه اینکه هرچند مناطق روستائی کشور پیشرفت داشته اند ولی دوگانگی منطقه ائی در بین این مناطق تشدید شده است به طوری که در سال 55 تفاوت توسعه یافتگی بین پیشرفته ترین استان و محرومترین استان در سال 55 42درصد می باشد ولی این رقم برای سال 65 برابر با 44 درصد می باشد بنابراین اختلاف تشدید شده است .