اهمیت و فلسفه تاسیس این ماده چه در قانون مجازات عمومی و قانون تعزیرات سابق، همین بس که اصولی از قانون اساسی جمهوری اسلامی (اصل 38 و 39) را بخود اختصاص داده و ممنوعیت هرگونه شکنجه را پیش بینی نموده است . بحث در مورد اذیت و آزار متهم برای اخذ اقرار اغلب بر محور دفاع مشروع دور می زند بدین معنی که چون مرتکب با ارتکاب جرم آسایش و امنیت جامعه را مختل می سازد و در زمان دستگیری و بازجوئی اتهامات وارده بر خود را بلحاظ ترس از مجازات تکذیب می نماید لذا جامعه این حق را به خود می دهد که متهم را وادار به اقرار نماید که یکی از طرق آنها اذیت و آزار (شکنجه) میباشد ولی واقعیت این است که نظریه مشروعیت شکنجه برای اقرار از متهم با حقایق موجود اجتماعی منطبق نیست . انسان هرچه که در اذیت و آزار کتهم اصرار نماید نسبت به سایر وسابل کسب خبر و بازجوئیها اعتماد و اطمینان خود را از دست داده و آثار منفی بدنبال دارد مضافا اینکه در برابر مصلحت مذکور (در زدن متهم برای گرفتن اقرار) مصلحت بزرگتری قرار دارد و آن احترام به شخصیت انسانی و ممنوعیت مجازات بی گناه است .